Carla ging op eigen kracht van 141 naar 58 kilo

11 januari 2023

Sinds Carla (58) 83 kilo is afgevallen, bruist ze van de energie en wil ze iedereen laten weten dat het kan. Ze werd daarbij geholpen door haar sportieve zoons. Carla: “Ik ga nu vaker naar de sportschool dan zij.”

Carla: “‘Mama, ik wil je niet missen. Wil je alsjeblieft aan je gezondheid denken?’ Briefjes met die strekking vond ik vijf jaar geleden weleens in mijn broodtrommel ofop mijn hoofdkussen. Ze waren van onze oudste zoon Jelle (nu 24) die zich grote zorgen om mij maakte. Ik woog destijds 141 kilo bij een lengte van 1,60 meter. Jelle volgde een sportopleiding en leerde over hoe belangrijk gezond eten en bewegen is. Sporten is zijn passie, net als van onze jongste zoon Jannes (21) en van hun vader, mijn man Martin. Ik denk dat iedereen in onze familie zich zorgen maakte om mijn overgewicht, maar niemand bracht het ter sprake. Kennelijk voelden ze aan dat ik daar liever niet over sprak. Met mij ging alles goed, straalde ik uit.
Ik was nooit ziek en dacht ook echt dat het prima met mij ging. Maar achteraf gezien had ik wel degelijk last van het teveel aan kilo’s dat ik met me meedroeg: ik had continu pijn aan mijn knieën en rug en  was snel moe. De ongemakken die mijn obesitas veroorzaakte, probeerde ik te verbloemen, voor mezelf, maar zeker ook voor anderen. Als ik ’s ochtends naar mijn werk ging, nam ik een trein eerder zodat ik geen collega’s tegenkwam. Zo bang was ik dat ik hun tempo niet kon bijbenen als we samen van het station naar kantoor liepen.
Datzelfde gold voor de lunchpauze als mijn collega’s samen een wandeling maakten. Ik ging nooit mee terwijl ik dat wel wilde. Als ik dat nu vertel, vind ik het best verdrietig, maar destijds was ik op een bepaalde manier afgesloten van mijn gevoel. Dat verklaart ook waarom er niets veranderde na het lezen van Jelles brieven. Ik vond het lief en bijzonder dat onze oudste zoon me probeerde te helpen, maar het drong niet door dat ik iets aan mijn situatie kon veranderen. Ik zat vast in patronen en gewoonten.”

Bourgondisch leven

“De kilo’s waren er ook zo geleidelijk aan bijgekomen dat ik me niet realiseerde dat ik obesitas had. Tot de komst van de jongens had ik een normaal postuur en tenniste ik fanatiek. Zes weken voordat Jannes werd geboren, stond ik zelfs nog op de baan! Maar toen Jannes er eenmaal was, stopte ik. Martin volgde in de avonduren een opleiding en was voor zijn werk weg. Het was voor mij geen opoffering om thuis te blijven: ik was blij met de nieuwe levensfase waar we als werkende ouders van twee opgroeiende kinderen in terecht waren gekomen. We waren druk en in de vakanties namen we het ervan. Drie keer per jaar gingen we op reis en aten we alles wat we lekker vonden. We leidden een bourgondisch leven.
Hoewel ik zelf niet meer sportte, gaf ik Jelle en Jannes wel mee dat bewegen leuk en belangrijk is. Ze waren allebei zes weken oud toen ze met babyzwemmen begonnen. Nadat ze hun C-diploma’s behaalden, ging Martin met de jongens op triatlon. Ik bezocht al hun wedstrijden, maar wel met een grote tas lekkers. Met gezond eten was ik totaal niet bezig. ’s Avonds maakte ik spaghettisaus met vijf kazen en als ik nasi maakte, serveerde ik daar een lekkere pindasaus bij. Na het avondeten at ik ook wat ik lekker vond. Ongemerkt kwamen de kilo’s eraan. En doordat ik steeds minder bewoog vanwege de pijn in mijn knieën en rug, verbrandde ik steeds minder calorieën.”

Tegendeel bewijzen

“De ommekeer kwam toen ik vijf jaar geleden hevige koorts kreeg en een opgezet, rood been dat verschrikkelijk pijn deed. Toen ik bij mijn huisarts kwam en hij zei: ‘Dat komt ervan als je zo dik bent en zulke dikke benen hebt’, knapte er iets in me. Ik werd zo kwaad dat ik voor mijn vervolgafspraak om een andere huisarts vroeg. Maar er was ook iets in werking gezet. Sinds die dag voelde ik een enorme drang om mijn huisarts te laten zien dat het me zou lukken af te vallen! Voor het eerst voelde ik ook de noodzaak ervan. De pijn aan mijn been was bijna ondraaglijk én het was gevaarlijk. De huid van mijn opgezette been stond zo onder druk dat hij open was gesprongen en ik last kreeg van wondjes. Nog nooit had ik me ziekgemeld op mijn werk, maar nu kon ik niet anders. Wat was ik boos en verdrietig! Tijdens de dagen dat ik ziek in bed lag, dacht ik na hoe ik mijn nieuwe leven zou aanpakken.
Ook in die periode bleek Jelle een enorme steun. Eindelijk stond ik open voor wat hij zo graag wilde: een fitte, gezonde moeder worden. Omdat mijn huid en de bloedvaten in mijn been gebaat waren bij tegendruk, moesten mijn benen worden ingezwachteld. Jelle, die dat tijdens zijn sportopleiding had geleerd, verbond iedere dag mijn benen. Pas na drie antibioticakuren – we waren inmiddels twaalf weken verder – stopte de ontsteking en trokken de wondjes dicht. Het ergste gevaar was geweken, maar de vaten in mijn benen waren volgens mijn huisarts wel blijvend beschadigd. Daardoor zou ik de rest van mijn leven elastische kousen moeten dragen.”

Etiketten lezen

“Meteen na mijn eerste doktersafspraak begon ik met gezond eten. Jelle leerde me over voedingsstoffen. Hij ging zelfs met me mee naar de supermarkt om me uitleg te geven over de etiketten. Ik bleek het verrassend leuk te vinden om gezonde alternatieven te verzinnen voor mijn eten. Mijn pastasaus met vijf kazen werd een saus van gepureerde, verse tomaten en het deeg in de lasagne verving ik door pompoen. Ik bleek het veel lekkerder te vinden! ’s Ochtends ontbeet ik met yoghurt en havermout. Doordat ik minderde met suiker en zetmeel en meer vezels en eiwitten at, begon ik me sterker en fitter te voelen.
Toen ik kon lopen met mijn ingezwachtelde benen, ging ik weer naar mijn werk. Maar wel met loopschoentjes aan die je gebruikt als je been in het gips zit. Mijn voeten waren allebei zo opgezwollen, dat geen schoenen me pasten. Iedereen kon dat zien, maar dat maakte me niet uit. Ik had een missie: onder de honderd kilo wegen.”

Positieve flow

“Omdat beweging goed is voor het herstel van mijn been, kocht ik een hometrainer. Ik nam me voor om iedere dag te fietsen, wat ik trouw deed. Ik begon met tien minuten per dag, maar na een paar weken zat ik al op een uur. Het fietsen ging me makkelijk af. Ik ben een fervent lezer en mijn e-reader kon ik voor me op de display leggen. Al lezend maakte ik vele kilometers en verbrandde ik veel calorieën en ik vond het heerlijk.
Toen ik onder de honderd kilo kwam, trakteerden Jelle en Jannes me op een stralende dag op een gezonde lunch om deze mijlpaal te vieren. Sinds die periode kwam ik helemaal in een positieve flow, want niet alleen voelde ik me beter en viel ik af, ik kreeg ook complimenten. Mijn collega’s, familie en vrienden zagen me veranderen. En zo lief, iedere keer als ik tien kilo afviel, stonden mijn ouders met een grote bos bloemen op de stoep om het te vieren.”

Speciaal programma

“Ik dacht dat ik mijn streefgewicht had gehaald als ik onder de honderd kilo zou weten, maar ook daarna bleef ik afvallen. Mijn nieuwe levensstijl beviel me zo goed, dat ik er niet mee wilde stoppen. Ik begon ook weer te sporten. Omdat mijn schouder behandeld moest worden, ging ik naar de fysiotherapeut, die in hetzelfde pand zat als de sportschool. Toen ik las dat er een speciaal programma bestond om gewicht te verliezen, gaf ik me op. De sfeer was daar goed en het programma superinteressant. Want niet alleen kreeg ik les in sporten, maar ook uitleg hoe je lichaam werkt en wat je moet doen om je levensstijl te veranderen.
De kinderen en Martin wisten niet wat ze meemaakten. Ik vond de lessen zó leuk dat ik vaker naar de sportschool ging dan zij. Bijna iedere dag trainde ik. Inmiddels zijn we vier jaar verder en heb ik mijn doel bereikt. Ik ben in totaal 83 kilo afgevallen zonder medische ingrepen of dieet. Wel onderging ik in de afgelopen anderhalf jaar vier operaties om mijn loshangende vel te verwijderen Het zat in de weg en deed pijn. Sinds de ingrepen zit ik letterlijk en figuurlijk goed in mijn vel.”

Mooiste compliment

“Ik sport nog steeds bijna dagelijks. Dat doe ik voor mezelf, omdat ik me er goed bij voel. De tijd dat ik vooral rekening hield met anderen is voorbij. Het hele afvaltraject heeft me in alle opzichten sterker gemaakt. De pijn in mijn knieën en rug is verdwenen en ik heb meer zelfvertrouwen. Bloemen van mijn ouders krijg ik niet meer omdat ik al lang mijn streefgewicht heb bereikt, maar mijn vader heeft me het allermooiste compliment gegeven door tweeënhalf jaar geleden met een glimlach te zeggen: ‘Meid, wat zie je er fleurig uit.’ Het was het laatste wat hij tegen me zei. Een dag later overleed hij aan de gevolgen van kanker. Ik ben heel blij dat hij heeft gezien dat het goed met me gaat. Ik bruis nu van de energie en geniet van alles. Volgens onze zoons Jelle en Jannes hebben ze een nieuwe moeder gekregen en zo voel ik me ook: als nieuw!”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.