Caroline woog 134,4 kilo en viel de helft van haar gewicht af

21 december 2022

Op het moment dat Caroline (nu 40) besloot af te vallen leed ze aan morbide obesitas (ernstig overgewicht). Ze woog maar liefst 134,4 kilo. Ze dacht aan een maagverkleining, maar koos uiteindelijk voor een leefstijlverandering. Nu weegt ze nog slechts 67.2 kilo. “Mensen die mij lang niet hebben gezien stellen zich opnieuw aan me voor.”

Caroline: “Ik ben altijd wel een jojo geweest. Ik volgde een dieet, dan kwam ik weer aan, probeerde ik weer iets nieuws uit, werd ik daarna toch weer zwaarder… Enzovoorts. Maar ja, ik was nou eenmaal een bourgondiër, hield van lekker eten. Dat was mijn excuus. Tegelijk dacht ik ook vaak: waarom heb ik het zover laten komen? Ik merkte dat ik door mijn gewicht fysieke belemmeringen begon te krijgen. Ik werkte op een school, op de eerste verdieping. Als ik boven aan de trap was, moest ik eerst uithijgen. En in de speeltuin kon ik niet meedoen met mijn kinderen.
In 2017 kwam ik met een burn-out thuis te zitten. In die periode ben ik alleen maar meer aangekomen. Ik vond mezelf zielig en dacht vaak dingen als: als ik een stukje chocola eet, dan voel ik me daarna weer oké. Ik zat niet lekker in mijn vel en eten fungeerde als een soort van troost.”

Grootste nachtmerrie: pashokjes

“Als ik chocola at, moest meestal wel gelijk de hele reep op, maar echte eetbuien had ik niet. Als ik kijk naar wat ik at en hoeveel ik at, dan zie ik dat het te veel was en vooral ook: dat het de verkeerde producten waren. Onder het mom ‘het is vakantie, dus het mag’ ontbeet ik bijvoorbeeld weleens met ongezonde dingen als chocoladesoesjes. Zo had ik iedere keer wel een goede reden om lekker te eten. Daarnaast: als mijn kinderen ‘s avonds hun bord niet leegaten, vond ik het zonde om dat overgebleven eten weg te gooien. En dus fungeerde ik als prullenbak.
Ik wist wel dat ik te zwaar was, maar ik kon niet met een realistische blik naar mezelf kijken. In de spiegel lette ik niet op mijn lijf, maar keek ik bijvoorbeeld vooral naar mijn gezicht. En als ik mijzelf weerspiegeld in een winkelruit zag, leek het alsof er iemand anders liep. Het beeld dat ik van mezelf had in mijn hoofd klopte niet met de werkelijkheid.
Wel waren pashokjes mijn grootste nachtmerrie en was winkelen confronterend. Dan had ik iets leuks uit het rek gepakt, maar kreeg ik het met geen mogelijkheid dicht. Op een gegeven moment ging ik alleen nog winkelen als ik echt iets nodig had. Ik droeg kleding die me paste, keek niet meer of ik het ook nog leuk vond. Als ik naar foto’s kijk uit die tijd, zie ik dat ik mezelf best wel liet verslonzen. Mijn kinderen waren prioriteit nummer één. Daarna kwamen een hele hoop andere zaken die ik belangrijk vond en pas veel later kwam ik zelf. Ik schonk mezelf niet veel aandacht.”

Maagverkleining als enige optie

“Mijn omgeving maakte zich wel zorgen, maar ik denk dat maar weinig mensen er iets over durfden te zeggen. Mijn vader zei het wel. Hij was bang dat ik op een dag een hartaanval zou krijgen. Mijn man probeerde me altijd te steunen in mijn pogingen om af te vallen, maar hij wist ook dat ik een beetje kwaad werd als we het erover hadden – ik vond dat natuurlijk confronterend. Hij zei ook altijd dat hij me mooi vond en dat hij van me hield zoals ik was. Ik kon dat niet geloven, dacht zelf: waarom zou je nog met me willen knuffelen? Op die momenten wilde ik het liefst dat het licht uitging. Ik wilde mezelf verbergen, schaamde me. Het belemmerde me in de intimiteit.
Tijdens de zomervakantie in Kroatië in 2019 landde bij mij het besef dat als ik zo doorging de kans best groot was dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. In die vakantie had ik vanwege een oude blessure veel vocht in mijn enkels. Mijn voeten stonden op ontploffen. Ik kon geen schoenen meer aan en kocht Crocs, het enige dat nog paste. Ik wist dat er iets moest veranderen. Ik wilde mijn kinderen wél zien opgroeien en ik wilde bovendien dat ze mijn verstoorde relatie met eten niet zouden overnemen. Op de terugweg van die bewuste vakantie ben ik alles gaan googelen over een maagverkleining; in mijn ogen de enige optie die er nog over was. Diëten mislukten immers keer op keer. Een maagverkleining is een flinke aanslag op je lichaam en je moet de rest van je leven vitaminen blijven slikken, las ik. Maar dat moest dan maar.”

Richting streefgewicht

“Maar voordat ik actie had ondernomen, stuitte ik op internet op een advertentie van Project Gezond, een methode waarbij je afvalt zonder trek te hebben. Dat sprak mij wel aan, want bij ieder dieet dat ik had gevolgd, was ik chagrijnig van de honger. Ik downloadde het eerste gratis weekmenu en werd blij van de dingen die ik daarop zag staan. Zo mocht ik gewoon chocola! Bij deze methode stel je vast wat je caloriebehoefte is. Als je kilo’s kwijt wilt raken, trek je daar 500 calorieën vanaf. En dan maakt het eigenlijk niet uit wat je eet, als je maar onder dat aantal calorieën blijft. Natuurlijk is het wel raadzaam om de juiste producten te eten. Om je op weg te helpen, zijn er verschillende weekmenu’s die je kunt volgen.
Omdat ik ook niet zoveel zin had in die maagverkleining, besloot ik dit uit te proberen. Ik begon sceptisch, dat wel. Maar al gauw merkte ik dat het werkte. Ik volgde recepten die mij niet meer tijd kostten dan ‘gewoon’ koken. Tussendoor had ik geen trek doordat ik veel ‘volumevoedsel’ at: voeding die wel vult, maar weinig calorieën bevat. Zo voegde ik aan havermoutpap bijvoorbeeld bloemkoolrijst, courgetterasp of wortelrasp toe. Dit zorgde voor een langere verzadiging en bevat extra vezels.
Ik had een streefgewicht, het leek me realistisch om naar de 80 kilo te gaan. Minder zou het vast niet worden. Ik nam kleine stapjes. Mijn eerste doel was onder de 130 kilo komen. Het volgende doel was 125, toen 120, enzovoorts. Mijn moeder wilde ook wat kilo’s kwijt. We hielpen elkaar; iedere week wogen we onszelf. Was je afgevallen? Dan moest je één euro in een spaarpotje doen. Was je gelijk gebleven of zelfs aangekomen? Dan moest je twee euro betalen. Als we ons einddoel bereikt zouden hebben, zouden we onszelf trakteren op een weekendje naar Barcelona.”

Mezelf als prioriteit

“Ik ben ondertussen een kleine twee jaar verder en weeg zelfs ónder mijn streefgewicht. Ik ben letterlijk gehalveerd in gewicht, weeg 67,2 kilo. Daar ben ik heel blij mee. Mensen die mij lang niet hebben gezien stellen zich opnieuw aan me voor. Sommigen kunnen bijna niet geloven dat ik het ben.
Dit hele gebeuren heeft veel met me gedaan. Het heeft me zelfverzekerder gemaakt. Ik durf van mezelf prioriteit te maken. Ik maak meer tijd voor de dingen waar ik zelf blij van wordt, zoals lekker wandelen met een fijne podcast of muziekje aan. Want ja, voeding heeft veel gedaan, maar ook beweging was een belangrijke afvalfactor. Ik probeer iedere dag in ieder geval 10.000 stappen te lopen, dat heb ik rustig aan opgebouwd. Verder shop ik weer graag. Ik ben nog steeds dezelfde persoon, maar ik zie er anders uit en ik voel me ook anders. Mijn schaamte is weg, ik hoef mezelf niet meer te verbergen. Voor mijn man was het trouwens ook wennen; hij heeft minder om beet te pakken.”

Overtollig vel

“Als je zo veel afvalt als ik, heb je een hoop vel over. Hoewel ik erg trots ben op wat ik heb bereikt, werd ik daar toch telkens mee geconfronteerd als ik in de spiegel keek. Ook kreeg ik er opmerkingen over. Ik werk met kinderen en die zijn eerlijk: ‘Juf, krijg je een baby?’ Ik wilde het overtollige vel graag kwijt, ook vanwege het schuren en smetten. Ik liet een buikwandcorrectie, een armlift en een dijbenenlift doen. Als je een maagverkleining hebt gehad, is zo’n operatie verzekeringswerk. Maar omdat ik het allemaal op eigen kracht en zonder medische mallemolen heb gedaan, kwam ik daarvoor niet in aanmerking. Dat voelde best oneerlijk. Bovendien vond ik het een hoop geld, maar mijn man zei: ‘Ik hoop dat je hier nog 40 jaar van mag genieten.’ Die operatie maakte een wereld van verschil, ik ben blij dat ik het heb gedaan.
Na al het gejojo ben ik niet bang dat ik weer aankom. Ik ben honderd procent tevreden met hoe ik me voel en wat ik eet. Ik wil niet eens meer anders. Als er vroeger een reep chocola in mijn kast lag, hoorde ik hem bijna roepen ‘Eet mij op! Eet mij op!’ en had ik hem gepakt. Nu neem ik een stukje als ik daar zin in heb en leg ik de rest terug. Ik kan ervan genieten en het is dan ook genoeg. Het is meer in balans. Na een vakantie op Kreta was ik vier kilo aangekomen, de verhouding groenten en vlees zijn daar zo’n beetje omgedraaid. Bij thuiskomst ging ik weer eten volgens mijn eigen patroon. Daardoor waren die extra kilo’s er binnen twee weken weer af.”

Kast vol leuke jurkjes

“Om lekker te eten en toch gewicht te verliezen, hoef je echt niet uren in de keuken te staan. Eigenlijk kun je alles eten wat je wil, zolang je maar bewuste keuzes maakt en rekening houdt met de voedingswaarden van producten. Zo heb ik eindeloos veel etiketten gelezen om hier inzicht in te krijgen. Bepaalde producten heb ik vervangen door minder calorierijke varianten. Ik koop magere spekblokjes, crème fraiche light en extra mager rundergehakt of, nog calorievriendelijker, vegetarisch rulgehakt. En in plaats van melk in bijvoorbeeld de havermout gebruik ik amandelmelk.
In principe is afvallen niets meer dan minder calorieën binnenkrijgen dan dat je verbruikt. Als je een berekening hebt gemaakt dat je met 1800 calorieën zou moeten afvallen, maar dat lukt niet, dan onderschat je wat je binnenkrijgt of overschat je wat je aan energie verbruikt. Het is goed om hier inzicht in te krijgen.
Na zestien weken recepten te hebben gevolgd, ben ik mijn eigen gerechten gaan maken. Ik wilde me niet de rest van mijn leven laten voorschrijven wat ik mocht eten. Ik eet nu precies datgene waar ik van houd en waar ik behoefte aan heb. Het is heerlijk en genoeg. Ik heb het geluk dat ik enorm van bakken houd, ik heb er plezier in om met ingrediënten te experimenteren. Vroeger had ik een eigen taartenbedrijf en werkte ik met veel suiker, boter en marsepein enzo. Tegenwoordig vind ik het leuk om een brownie te maken van zwarte bonen – die is nog verrassend lekker ook! Of als ik een cake bak, vervang ik de boter door appelmoes. Als je het maakt, denk je: dit kan nooit goed gaan. Maar als ‘ie uit de oven komt, proef je vrijwel geen verschil.
Ik ben niet op dieet geweest. Ik heb een leefstijlverandering ondergaan. Dat weekendje Barcelona hebben we onlangs verzilverd. Ik heb inmiddels een kast vol leuke jurkjes waarmee ik over de boulevard kon lopen.”

Caroline houdt haar eetgewoonten bij op haar Instagram-pagina: @stralend_en_slimfit

Tip van de redactie

De bestseller Afvallen met gezond en vooral lekker eten bevat 8 complete weekmenu’s, 40 heerlijke recepten en een schat aan informatie over afvallen in het algemeen. Volg de weekmenu’s, proef de recepten en ontdek zelf hoe je afvallen en lekker eten perfect met elkaar kunt combineren. Voor meer info klik op onderstaande button.

Tekst: Francien van der Valk

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.