Chantal: ‘We waren net uit elkaar en toen bleek ik zwanger’

5 mei 2022

Haar relatie was net voorbij, toen Chantal (25) ontdekte dat ze zwanger was van haar ex Kevin. Een jaar lang toonde hij geen interesse voor zijn dochter Danique, “en nu verwacht hij ineens dat we vadertje en moedertje gaan spelen?”

Chantal: “Twee keer per week rijdt Kevin langs mijn huis, meestal rond een uur of 4 ’s middags. Hij belt aan en bonst keihard op de deur. Ver van tevoren doe ik alle lampen uit in huis, sluit de gordijnen en ga met Danique stevig tegen me aan gedrukt in het donker op de bank zitten. Hopend dat hij snel weer vertrekt en ik niet weer 112 hoef te bellen. Danique raakt meestal vreselijk verstuur. Ook ’s nachts heeft ze vaak huilbuien. Onbewust krijgt ze denk ik veel mee van alle spanningen en van mijn stress: ik ben doodsbang voor haar vader.”

Enorme steun

“Kevin en ik hebben drie jaar een relatie gehad. Ik kende hem via mijn ex. Toen mijn relatie uitging, belde Kevin om te vragen hoe het met me was. Ik zocht daar niks achter. Ook nog niet toen we afspraken voor een picknickdate. Hij had een vriendin en ik vond hem gewoon aardig. Pas aan het eind van de gezellige middag, toen hij me kuste, vertelde hij me dat hij verliefd was geworden. We spraken nog eens af en ik kreeg ook gevoelens voor hem. Kevin maakte het uit met zijn vriendin en wij kregen een relatie.

Op dat moment zat ik nog in een rolstoel. Door een heel nare aandoening had ik een verlamming in mijn benen gekregen en ik ben twee jaar bezig geweest met revalideren. Dat ik in een rolstoel zat, schrok Kevin niet af. Integendeel, hij steunde me enorm in mijn revalidatieproces en als we een avond uitgingen, duwde hij lief mijn rolstoel. Ik vond het knap dat hij zich totaal niet schaamde voor een gehandicapte vriendin. Hij zei altijd: ‘Je bent prachtig zoals je bent.’

Het is daarom niet te bevatten dat hij nu zo anders is. Ik herken in niets die lieve man van toen. Hij lijkt wel gehersenspoeld. Ongeveer twee jaar geleden merkte ik voor het eerst een verandering. We stonden op het punt te gaan samenwonen. We waren al bijna dag en nacht samen en met mij ging het medisch gezien zo goed, dat we uitkeken naar een eigen huis. Maar ineens deed hij stiekem met zijn telefoon.

In paniek

Hij nam hem mee de badkamer in en ik zag dat hij opvallend actief was op social media. Hij likete vooral berichten die zijn ex plaatste. Vreemd. Na wat speurwerk van mij biechtte hij het op: ja, hij was weer aan het rommelen met zijn ex. Hoelang het al aan de gang was, weet ik niet. Dat heb ik niet gevraagd. Ook omdat hij meteen onze relatie verbrak. Hij keerde terug naar zijn ex en liet mij achter, vol liefdesverdriet.”

“Drie weken nadat Kevin en ik uit elkaar waren gegaan, hing ik met mijn zus aan de telefoon. Ze had me op speaker staan en mijn zwager kletste mee. Plagerig riep hij dat ik niet zo kribbig moest doen. Ik verontschuldigde me: ‘Nou ja, ik moet ongesteld worden, maar ik ben het door alle stress van de afgelopen tijd nog steeds niet.’ Hij opperde dat ik maar op de koffie moest komen en er ‘een zwangerschapstestje tegenaan moest gooien’. Zij hadden er toevallig nog eentje liggen, want mijn zus was op dat moment tien weken zwanger.

Testen leek me overbodig, want ik slikte gewoon de pil. Maar ik had best zin in een kop koffie en dus reed ik naar mijn zus en zwager. Onder druk van hen deed ik toch de test. Ik legde het ding ongezien in de keuken, ik wist toch zeker dat ik niet zwanger was, en nestelde me op de bank naast mijn zus. Mijn zwager liep naar de keuken en kwam ontdaan weer terug: ‘Zeg Chantal, misschien moet je tóch maar komen kijken. Ik zie een grote blauwe plus.’

Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd. Na een antibioticakuur was ik aan de diarree geweest, waarschijnlijk had dat de werking van de pil verminderd. Terwijl ik bijna in tranen was en in paniek Kevin belde, die niet opnam, stonden mijn zwager en zus te springen van blijdschap. Zij waren zes jaar bezig geweest om een kind te krijgen, voor hen betekende iedere zwangerschap een groot wonder.

Lees ook: Helle raakte ongepland zwanger op haar zeventiende

Kevin zag het totaal anders. Ik kon hem niet bereiken, dus liet ik hem via WhatsApp weten dat ik zwanger was. Toen hij eindelijk contact opnam, was hij resoluut: ik moest een abortus ondergaan. ‘Ik wil geen vader zijn, jij kunt geen moeder zijn.’ Hij beloofde de volgende dag met me mee naar mijn huisarts te gaan. Want voordat ik een keuze maakte, wilde ik weten of ik überhaupt zwanger mócht worden. Was mijn lichaam in staat een kind te dragen? Mijn huisarts zag geen enkel probleem, ik was immers volledig hersteld. Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis, waar de gynaecoloog een zwangerschap van zes weken constateerde. Ik was ontroerd door het kloppende hartje, maar Kevin was keihard: het kind moest weg.”

Verschrikkelijke leugens

“De twee weken die volgden, waren afschuwelijk. Diep in mijn hart wist ik dat ik het kind wilde houden. Mijn familie steunde me volledig, maar Kevin en zijn familie begonnen een ware hetze tegen mij. Dagenlang bestookten ze me met dreigementen. Ik móest een abortus ondergaan. Niemand zat immers op deze baby te wachten.

Vooral Kevins ouders waren extreem anti. Ze verspreidden allerlei verschrikkelijke leugens over mij in het dorp: ik had al eens een abortus ondergaan en was een incestslachtoffer. Later bleek dat ze me zó nerveus wilden maken, dat ik een spontane miskraam zou krijgen. Ik stond zo in tweestrijd dat ik een abortuskliniek heb gebeld voor informatie. Maar na een telefoongesprek van tien minuten wist ik het zeker: ik zou dit kindje houden, wat Kevin en zijn familie ook zeiden. Mijn zwangerschap was zwaar. Ik ben negen maanden ziek geweest en ben twee keer opgenomen in het ziekenhuis wegens uitdroging. En Kevin draaide niet bij. Hij bleef boos dat ik geen abortus had gepleegd. Toch stuurde ik hem trouw iedere keer een sms als ik een echo had laten maken of op controle was geweest. Ik vond dat moeilijk, maar ik wilde niet dat hij of ons kind mij later zou kunnen verwijten dat ik hem geen kans had gegund.

Roze wolk

Drie uur na de bevalling heb ik hem ook persoonlijk gebeld dat Danique was geboren. Hij reageerde bozig: ‘Ja, ik heb zoiets op Facebook gelezen. Waarom bel je nu pas?’ Hij wilde de volgende dag komen kijken. Toen hij kwam, zat hij drie kwartier met Danique in zijn armen en huilde hij aan één stuk door. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Blijkbaar waren het krokodillentranen, want vervolgens hoorde ik weken niets meer van hem.”

“In het eerste half jaar van Daniques leven heeft Kevin haar maar vier keer gezien. Volgens hem omdat hij in de knoop zat met zijn gevoel: moest hij vader spelen of niet? Zelf was ik helemaal overspoeld door liefde voor mijn dochter. Ik zat op een gigantische roze wolk. Alles kon me gestolen worden als ik mijn hummeltje in mijn armen had. Soms had ik een dipje en stuurde ik Kevin een bericht: ‘Heb je dan echt geen gevoel in je lijf? Je hebt onze dochter nog nooit in haar blote billetjes gezien, nog nooit haar teentjes geteld!’ Ik kreeg geen reactie.

Tot hij ineens op een dag met piepende banden aan kwam scheuren: hij wilde papa zijn! Zijn ouders, zijn vriendin, zijn nieuwe vrienden, iedereen moest haar nu zien. Toen heb ík even op de rem getrapt: hij had me negen maanden plus een half jaar laten stikken, we gingen niet nu opeens vadertje en moedertje spelen! Hij moest het rustig opbouwen. Ook met Danique: voor haar was hij een vreemde.

Dat snapte hij. Hij kwam een paar keer alleen, speelde met haar en langzaam groeide mijn vertrouwen. Dus toen hij voorstelde om haar officieel als zijn dochter te erkennen, zodat hij ook op papier haar vader zou zijn, vond ik dat een goed idee. Maar daarvan heb ik nu ongelofelijk veel spijt.”

Doodsbang

“Het laatste half jaar is Kevin vreselijk agressief. Hij duwde me al eens door de keuken, terwijl ik Danique in mijn armen had. Ik viel, maar gelukkig landde zij op mijn borst. Ik heb hem mijn huis uit weten te krijgen en de politie gebeld. Ik kon alleen aangifte doen van huisvredebreuk, omdat ik niet kon bewijzen dat hij me fysiek iets had aangedaan.

Twee maanden geleden is het helemaal uit de hand gelopen. Kevin was bij mij thuis om te praten, toen hij uit zijn slof schoot. Weer probeerde hij me aan te vallen. Toevallig sliep Danique die avond bij mijn ouders. Als Kevin een mes of schaar in zijn handen had gehad, had hij me vermoord, dat weet ik zeker. Uiteindelijk vluchtte ik mijn auto in. Ik dacht: breek mijn huis maar af, maar laat mij alsjeblieft met rust. Terwijl ik onderweg was naar mijn zus, belde mijn vader: Kevin stond bij hen op de stoep! Ik was doodsbang dat Danique iets werd aangedaan. Maar toen ik bij mijn ouders aankwam, zat Kevin daar zielig te huilen. Mijn ouders hadden hem uit medelijden binnen gelaten, maar ik was woedend: hoe durfde hij hier te gaan zitten janken?

Kevin heeft inmiddels een advocaat ingeschakeld om een omgangsregeling af te dwingen, waarbij hij Danique ook zonder mij kan zien. Daarop heb ik ook een advocaat moeten inschakelen en uiteindelijk heeft Bureau Jeugdzorg zich ermee bemoeid. Maar zij maken het in mijn ogen alleen maar erger. Zolang de vader een vader wil zijn voor het kind, moet ik het toelaten, zeggen zij. Dat hij naar mij toe agressief is, onverwachts voor de deur staat en dan keihard op de deur bonst, is blijkbaar onbelangrijk. Volgens hen toont Kevin goede wil en houd ík het tegen. Als ik niet meewerk aan een bezoekregeling, krijgt Danique zelfs een toeziend voogd en heb ik straks niets meer over haar te vertellen. Dus accepteer ik met grote tegenzin dat Kevin twee keer per week twee uur langskomt en zorg ik dat er altijd iemand extra in huis is.”

Blijven vechten

“Ik ben op mijn hoede. Nu is Danique nog schattig, maar wat als ze later iets doet wat haar vader niet wil? Zodra Kevin zijn zin niet krijgt, wordt hij agressief. Ik ben ontzettend bang geworden voor de veiligheid van mijn dochter. Maar ik zal ervoor blijven vechten dat Danique onder mijn toezicht blijft en dat Kevin haar niet alleen mag zien. Ik heb al bewezen dat ik voor mijn gezondheid kan knokken, ik weet zeker dat dit me ook gaat lukken. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze Danique te houden, maar ik heb wel verschrikkelijke spijt van de beslissing Kevin als haar vader te laten erkennen. Als ik dat niet had toegestaan, had hij nu geen poot om op te staan.”

Lees ook: Lobke: ‘Na mijn scheiding ontdekte ik dat ik zwanger was’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.