Charlène: ‘Mijn vriendinnen hebben me uit mijn slechte huwelijk gered’
25 januari 2021
Meer dan de helft van haar leven zat Charlène (45) gevangen in haar huwelijk. Haar man Robby (48) was alcoholist en had soms een agressieve dronk. Charlène durfde niet bij hem weg te gaan. Totdat haar vriendinnen ingrepen.
Charlène: “Begin vorig jaar organiseerde ik een verrassingsfeest voor al mijn oude, nieuwe en beste vriendinnen. Zij wisten niets meer dan dat ze om kwart voor acht bij mij moesten zijn en dat ik iets speciaals in petto had. Ik had een kapster, schoonheidsspecialiste en pedicure laten komen, een buffet verzorgd en een cadeau gekocht voor iedereen. Ik wilde mijn veertien vriendinnen op een speciale manier bedanken voor hun liefde en steun, en ik denk dat ik daarin geslaagd ben. Het werd een gezellige, emotionele avond. Af en toe moest ik echt even slikken. Ik besef maar al te goed dat ik er zonder al die fantastische meiden nu niet zo goed had bijgezeten.”
Naïef en verliefd
“Op mijn zeventiende leerde ik Robby in de plaatselijke discotheek kennen. Hij was drie jaar ouder dan ik. Ik vond hem waanzinnig knap en werd smoorverliefd. We kregen verkering en na een paar jaar begonnen we samen een dorpscafé. Mijn ouders hebben altijd een bar gehad, dus het was normaal dat ik op mijn negentiende ook een eigen zaak had. In principe deden Robby en ik het samen, maar in de praktijk was ik degene die keihard werkte en hing Robby de clown uit. Hij kletste met iedereen en dronk gezellig mee. In 1988 zijn we getrouwd en toen het jaar erop onze oudste dochter werd geboren, verkochten we de zaak. Het was niet meer vol te houden met een klein kind. Ik stopte met werken en Robby ging de bouw in. Hij lustte in onze bartijd graag een biertje, maar ik zocht daar niets achter. Dat zou wel overgaan als we geen bar meer hadden en de drank niet zo makkelijk voorhanden was, dacht ik. En dat hij heel jaloers van aard was, legde ik uit als ‘houden van’. Ik was jong, naïef en verliefd. Maar zijn drankgebruik minderde niet en speelde een steeds grotere rol in ons dagelijks leven. Als er voetbal op tv was, ging er een half krat bier doorheen. En op feestjes liet hij zich helemaal gaan. Regelmatig moest ik halverwege de avond ingrijpen door hem mee naar huis te sleuren, anders liep het uit de hand. Zelf zat ik keurig aan de spa rood.
Robby’s vrienden noemden me saai, omdat ik geen druppel alcohol dronk. Maar ik voelde me verantwoordelijk voor de drie dochters die we inmiddels hadden en was altijd de Bob. Zonder mij kwam Robby niet veilig thuis. Bovendien kon hij ineens agressief worden. Als ik dat merkte, dwong ik hem mee naar huis te gaan. Ook al betekende het dat hij zijn woede dan op mij afreageerde. Meestal verdacht hij me ervan dat ik had zitten flirten met een andere man. De enige manier om hem tot bedaren te krijgen, was met seks. Hoe afschuwelijk ook, ik liet het toe. Als hij zijn orgasme had gehad, viel hij in een diepe slaap en had ik rust.”
Op mijn hoede
“De jaren gingen voorbij. Robby’s alcoholverslaving nam steeds grotere vormen aan. Wat ik ook zei, het haalde niets uit. Ik werd er gek van. Hij ontkende dat hij een probleem had. Ik zette stiekem streepjes op de flessen sterke drank die ik voor de visite bewaarde. Maar als ik Robby confronteerde met een halflege fles, ontkende hij altijd dat hij ervan had gedronken. Hij werd ook steeds dominanter en jaloerser. Ik mocht ’s avonds de deur niet meer uit. En als ik iets wilde kopen, moest ik hem smeken om wat geld, want hij beheerde onze financiën. Ik mocht geen romannetjes lezen, want daarin las ik over andere mannen en daar kreeg ik maar ideeën van. Hij verdacht me er zelfs van dat ik het fijn vond om naar de gynaecoloog te gaan. ‘Dat vind je zeker lekker, zo’n inwendig onderzoek’, zei hij dan. Ik zat gevangen in ons huwelijk en durfde geen kant op. Ik was altijd op mijn hoede. Hoe zou zijn pet staan, waar hing hij uit? Ik was als de dood dat mijn kinderen straks geen vader meer zouden hebben, omdat hij een ongeluk had gekregen door zijn overmatige drankgebruik. Elk jaar ging hij met een groep vrienden het begin van de bouwvak vieren. Voor mij betekende het dat ik al weken van tevoren in angst zat hoe dronken hij zou gaan worden. Zo gebeurde het regelmatig dat hij niet thuis kwam. Eén keer ben ik Robby gaan zoeken. Ik vond hem laveloos in de wc van zijn stamkroeg.
Achteraf bleek dat hij ook nog weleens de nacht doorbracht bij een andere vrouw. Toch was hij voor de kinderen een goede vader. Tegen hen was hij niet agressief. Zij merkten ook niet dat hij zoveel dronk, dat hield ik voor hen en de rest van de familie verborgen. Later heeft me dat nog eens de kop gekost. Ik heb hem zo beschermd, dat niemand wist hoe erg hij er aan toe was. Voor onze vrienden en familie was Robby immers de joviale vent. Dat hij zijn eigen vrouw geestelijk mishandelde, wisten ze niet. Als ik er met mijn moeder over sprak, adviseerde ze me om met Robby te praten. Lief bedoeld, maar dat hielp me niet. Ik voelde me heel eenzaam in die jaren. Niemand zou geloven hoe het er bij ons thuis aan toe ging. Een jaar of tien geleden raakte ik overspannen. De laatste bevalling was zeer traumatisch geweest, ik liep al jaren op mijn tenen en we zaten midden in een verbouwing. Mijn kaarsje ging ineens uit en ik werd uitgeput een half jaar opgenomen in een psychiatrische instelling. Robby trok tijdelijk met de kinderen bij zijn ouders in. Ik vond het heerlijk in de kliniek. Eindelijk rust. Ik schaamde me niet voor de opname, ik wilde beter worden. In de instelling constateerden artsen dat ik al jaren aan ADHD leed. Ik kreeg medicatie voorgeschreven, waarvan ik erg opknapte. Ik kreeg rust in mijn hoofd en mijn onzekerheid werd minder. Sterker nog, ik kreeg een weerwoord. Ik probeerde me los te maken van Robby. Toch was ik emotioneel nog niet zover dat ik definitief bij hem weg kon. Eenmaal thuis ging Robby net zo hard weer door met drinken en mij koeioneren.”
Botsing
“De druppel was een feestje van onze vrienden Henk en Saskia. Robby ging als vanouds los met het bier en was flink aangeschoten. Op een gegeven moment moest ik naar het toilet en net op het moment dat ik de gang in liep, botste ik tegen Henk op. Robby zag dat gebeuren en in de taxi op weg naar huis begon hij er meteen over te zeuren. Hij wilde niet geloven dat die botsing toevallig was gebeurd. Volgens hem had ik seks met Henk. Eenmaal thuis werd hij steeds woester en draaide hij door. Hij sloeg me volledig in elkaar. Overal lag bloed. Pas na veel smeken en huilen kreeg ik hem rustig. Ik ben meteen naar Henk en Saskia gereden om hen te vragen of ze samen met mij Robby konden overtuigen dat we geen affaire hadden. Zij wilden dat ik aangifte deed tegen mijn man, maar dat weigerde ik. De kinderen mochten niet weten wat hun vader me had aangedaan. Voor hen was hij immers altijd lief en hij dronk alleen als zij sliepen of op feestjes. De volgende dag ben ik naar mijn beste vriendin Marlon vertrokken en heb de kinderen en mensen in mijn omgeving verteld dat ik een weekje op vakantie was. In werkelijkheid hield ik me schuil bij haar. Mijn gezicht was bont en blauw en ik kon niets meer verbloemen met make-up.”
De kracht gevonden
“Die week bij Marlon was erg fijn. We spraken veel met elkaar en ze steunde me waar ze kon. Toevallig was zij getrouwd met één van Robby’s vrienden. Volgens hem had Robby veel spijt en wilde hij niets liever dan me terug hebben. In eerste instantie ben ik ook nog teruggegaan. Ik had geen keuze: waar moest ik wonen? Maar deze keer was ik vastberaden voor mezelf te kiezen. Robby en ik bleven het huis delen, maar ik vroeg wél een scheiding aan. Robby schrok. Hij had niet gedacht dat ik echt weg zou gaan. Het was tijd om met de waarheid naar buiten te komen over de hel waarin ik had geleefd. Mijn vriendinnen schrokken, maar stonden meteen voor me klaar: buurvrouwen, moeders van school, gezamenlijke vrienden, zelfs Robby’s eigen familie schaarde zich achter me. Ze motiveerden me de scheiding door te zetten en vingen me geweldig op. En toen ik een eigen huisje vond, vijftig kilometer verderop, hielpen de meiden me met de inrichting en het schilderwerk. Eén vriendin is financieel goed onderlegd en zij hielp me met alle financiële zaken. Maar het belangrijkste was dat ze me in de gaten hielden. Ze belden en sms’ten elke dag hoe het met me ging. Redde ik het alleen? Was ik eenzaam? Die gesprekken gaven me zoveel moed dat ik de kracht vond mijn scheiding daadwerkelijk door te zetten, hoe moeilijk ik het ook vond. Het fijnst vond ik nog dat niemand meer aan mijn woorden twijfelde. Dat was zo’n opluchting. Ik werd geloofd. Ook omdat Robby, eenmaal zonder mijn ‘toezicht’, los ging. Hij hing de playboy uit in het dorp, nam iedereen mee naar huis, was elke avond dronken en loog alles bij elkaar. Nu zag iedereen hoe hij werkelijk was.
Onze kinderen waren een ander verhaal. Onze oudste dochter Denise, toen 17, ging op kamers na de scheiding. Lisette, de jongste van 7, nam ik mee. Anne, de middelste van 12, wilde per se bij haar vader wonen. We hebben het wel even bij mij geprobeerd, maar ze had te veel last van heimwee. Ze wilde niet weg bij haar vriendinnen en op dezelfde school en sportclub blijven. Ik hield mijn hart vast. Ik was bang voor zijn dronken buien, maar wilde haar vader ook niet zwartmaken. Tot nu toe gaat het goed met haar.”
Vijf jaar gelukkig
“Mijn leven is inmiddels drastisch veranderd. Midden in alle ellende kwam ik Michel tegen. Een lieve man, ook gescheiden en vader van een dochter. Het was echt liefde op het eerste gezicht. Michel is een heel ander type, eigenlijk precies het tegenovergestelde van mijn ex. Hij is niet dominant en drinkt amper, hooguit een wijntje voor de gezelligheid. We zijn nu vijf jaar gelukkig samen, maar Michel en ik hebben ook onze downs gehad. Het viel niet mee om van een samengesteld gezin een succes te maken. Vooral met drie puberende dochters in huis. Maar onze liefde voor elkaar overwon alles en nu gaat het prima.
Het is nu vijf jaar geleden dat ik bij Robby ben weggegaan. Als ik terugdenk aan die tijd, denk ik alleen maar: hoe kon ik? Ik wilde dat ik toen was wie ik nu ben. Af en toe borrelt er ineens iets uit het verleden omhoog, wat ik uit zelfbescherming heb weggestopt, en kan ik zomaar in huilen uitbarsten. Gelukkig gebeurt dat niet vaak. Mijn kracht is mijn positiviteit en mijn humor. Dat relativeert. En eerlijk is eerlijk, Robby en ik hebben samen drie geweldige dochters gekregen. Daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn. Het vijfjarig ‘vrijheidsjubileum’ was reden voor mij om mijn vriendinnen eens goed in het zonnetje te zetten. Het zijn mooie en bijzondere vrouwen, bij wie ik midden in de nacht kan aanbellen voor hulp. Mede dankzij hen ben ik uit dat slechte huwelijk gestapt en heb ik voor mezelf gekozen. Als zij er niet waren geweest, was ik vast nog bij Robby geweest. Ik wil er niet aan denken hoe slecht ik er dan nu bij had gezeten.”
