Charlotte’s baby bleek tóch een meisje: ‘Ik ben stiekem teleurgesteld’
28 september 2023
Volgens de specialisten zou het derde kind van Charlotte (39), getrouwd met Johan (44) en al moeder van Liv (10) en Jet (8), een jongen zijn. Maar de baby bleek een meisje, Lotte. En hoeveel Charlotte ook van haar houdt, na een half jaar is ze daar nog teleurgesteld over.
“Mijn kinderwagen in ‘royal blue’ zorgt bijna elke dag voor verwarring. Als iemand Lotte erin ziet liggen, krijg ik verbaasde blikken. Of er wordt gevraagd: ‘Hoe heet hij?’ Op mijn ‘Lotte’ wordt dan altijd verwonderd gereageerd.
Ik snap het wel. Je verwacht zo’n stoere blauwe buggy niet bij een verder in zachtroze gehulde meisjesbaby met een grote strikhaarband om haar hoofd. Maar die wagen stamt uit de maanden waarin ik er nog 100% van overtuigd was dat ik een jongen kreeg en mijn ouders nog dachten dat hun lang gekoesterde wens – een kleinzoon – in vervulling ging. Zij waren daar zo blij mee, dat ze alles uit de kast hadden getrokken. Van rompertjes, spijkerbroeken en sneakers tot boxkleden en voetballen. En dus ook de kinderwagen, die te kostbaar was om weer van de hand te doen toen hij minder bleek te passen bij het geslacht. Dus loop ik er gewoon achter met Lotte erin. Ik heb alleen een fuchsiaroze luiertas gekocht om ‘m wat op te leuken.
Alle andere genderspecifieke kraamspullen gebruik ik overigens niet. Die liggen nu allemaal in een doos op zolder. In onze familie is mijn jongste zus nog de enige hoop dat er ooit toch nog een keer beschuit met blauwe muisjes wordt gegeten.”
Dominante vrouwenlijn
“Laat ik vooropstellen dat ik dolgelukkig ben met mijn derde dochter. Alle clichés zijn waar: ik zou Lotte nooit meer willen missen en ben sowieso heel blij dat het ons überhaupt gegeven was een derde kind te mogen krijgen. Ik besef goed dat er genoeg vrouwen zijn die er alles voor zouden geven moeder te mogen worden, ongeacht het geslacht. Ik heb zelf een keer een miskraam gehad en dat vond ik verschrikkelijk. Maar toch, ik kan niet ontkennen dat het een bittere pil is dat Lotte geen jongetje is. Iets dat tijdens mijn zwangerschap door de specialisten werd voorspeld en bovendien onze grootste wens was.
Ik ben altijd omringd geweest door vrouwen. Ik heb drie zussen, waarvan twee een eeneiige tweeling zijn, en verder heb ik alleen maar nichtjes. Mijn vader, man en zwagers zijn de enige mannen. Op de een of andere manier is de vrouwenlijn dominant in de familie. Mijn jongste zus heeft nog geen kinderen, maar mijn andere zussen en ik hebben alleen maar meisjes gekregen.
Na onze dochters Liv en Jet was in principe mijn kinderwens vervuld, maar Johan wilde graag een derde. Hij is stapeldol op zijn meiden, maar fantaseerde over een zoon met wie hij kon voetballen en fietscrossen. Liv en Jet zijn namelijk ook nog eens typische meisjesmeisjes. Ze houden van paardrijden, ballet, Frozen en bloemetjes plukken en zijn geen rouwdouwers. Johan komt juist uit een familie met veel meer mannen en droomde over een kleine ‘mini-me’.
Johan gooide regelmatig een bal op: hoe leuk zou het zijn als er nog een klein binkie zou rondlopen in ons gezin? Zijn broer was net weer vader geworden van een jongen en ik zag hoe hij naar dat knulletje keek. Ik gunde hem een zoon en toen Jet hele dagen naar de kleuterschool ging, viel ik in een gat. Het verlangen naar een baby werd ook bij mij aardig aangewakkerd.
Deze keer duurde het veel langer dan bij de eerste twee om zwanger te worden. Ik was ook al een paar jaar ouder en daardoor minder vruchtbaar. En tussendoor kreeg ik nog die miskraam. Dus ik was door het dolle toen er twee streepjes op de zwangerschapstest verschenen en de zwangerschap vervolgens goed bleef gaan. Johan had bij elke zwangerschap stiekem op een zoon gehoopt, maar bij deze laatste kwam hij openlijk voor zijn wens uit.”
Blauwe wolk
“Alle voortekenen leken gunstig. Vanaf het eerste moment was ik ánders zwanger. Ik werd al misselijk toen ik amper twee dagen over tijd was en ben zeker vier maanden ellendig gebleven. Dat had ik bij mijn dochters nooit gehad. Ook was ik in no time heel dik en droeg ik mijn buik naar voren in plaats van rondom, zoals bij mijn eerdere zwangerschappen. Dit moest wel een jongen zijn, riep iedereen in mijn omgeving.
Bij zestien weken liet ik al een pretecho maken in een speciale kliniek, omdat ik het geslacht zo graag wilde weten. Een maand later werd het door mijn eigen verloskundige bevestigd: op de echo was overduidelijk een piemeltje te zien, we kregen inderdaad een babyboy! Dat was het moment voor ons om los te gaan met kinderchampagne (voor mij) en het echte werk voor Johan en onze familie.
Vanaf het moment dat we te horen kregen dat het een jongetje was, was Johan door het dolle. Hij vertelde het tegen iedereen die het maar wilde horen, maakte de baby al lid van de Ajax miniclub en timmerde een doel in de tuin. Liv en Jet waren superblij bij de gedachte dat ze een klein broertje kregen. En zelf verheugde ik me er ook enorm op. De hele verdere zwangerschap gingen we uit van een zoon.
Als we het over de baby hadden, noemden we die ‘babyboy’. En we kochten er de babyuitzet op: ik had nog weinig babyspullen van de eerdere twee zwangerschappen, had het allemaal doorgeschoven naar zwangere nichtjes en vriendinnen. De babykamer werd grijs en groen met een grote jungle wandschildering. Niet per se heel gek voor een meisje, maar wel krachtig. En niet alleen wij, maar ook mijn ouders, zussen en vriendinnen lieten zich meevoeren op een blauwe wolk. We werden overladen door blauwe pakjes, stoere spijkerbroeken en mini-Nikes. Ik heb geen enkele keer getwijfeld, of ook maar gedacht, dat we ook iets anders konden krijgen dan een zoon.”
Helemaal van slag
De schok was groot toen er tijdens de bevalling weer een meisje uitkwam. ‘Een gezonde, Hollandse meid!’, riep mijn verloskundige enthousiast terwijl ze Lotte omhoog hield. Ik was half versuft van de weeënstorm, dus haar woorden drongen niet meteen tot me door. Maar Johan riep: ‘Nee, nee, dat kan niet!’ Maar ook hij moest bekennen dat er echt geen piemeltje te zien was. Ik snapte er niks van. Hoe kon dit nu een meisje zijn? Dat was niet de afspraak. Ik beviel thuis, dus er kon ook geen sprake zijn van een babyverwisseling. ‘Tja’, lachte de verloskundige, ‘het komt wel eens voor dat dikke schaamlipjes er op een echo uitzien als een piemeltje.’ Wij konden er niet om lachen. We waren volledig in shock.
We hadden niet eens een meisjesnaam, geen seconde over nagedacht. Voor een jongen hadden we ‘Jan’, een afgeleide van Johan, plus ‘Olivier’, naar mijn vader. Vandaar dat Johan spontaan riep: ‘Doe maar Lotte, naar haar moeder’. Echt zo makkelijk kwam onze dochter aan haar naam.
Natuurlijk was ik dolblij dat Lotte gezond was en meteen een dikke 10 scoorde, maar ik ben een paar dagen van slag geweest. Johan is heel snel naar de Zeeman in ons dorp gegaan om nog wat roze spullen te scoren, maar in Lottes kleine maatje was niet veel te koop. De eerste dagen lag ze dus in een blauw joggingpakje met witte beertjes in een donkerblauwe box. Je zou misschien zeggen: helemaal hip, want keurig genderneutraal. Maar wij zijn niet zo trendy. Bij ons was het gewoon de verkeerde diagnose waardoor ons kind er zo gekleed bij lag.
Mijn zussen hadden trapauto’s en stoeltjes gekocht en een blauwe luiertaart gemaakt. Sommige dingen konden nog worden geruild. Maar bijvoorbeeld de blauwe, legergroene en bruine rompers die ik eerder had gekregen, lagen al schoongewassen in de commode. Die ging ik niet weggooien. Ik besloot ze op te vrolijken met iets rozigs. Net als de peperdure kinderwagen. Die hadden we inmiddels al zo lang in huis, dat ruilen geen optie was.”
Flauwe mop
“Inmiddels zijn we een half jaar verder en ben ik helemaal gewend aan mijn derde dochter. Lotte is een lief, rustig meisje. Maar dat wil niet zeggen dat ik er geen moeite meer mee heb en het als een desillusie voelt. Onbewust heb ik me toch negen maanden lang verheugd op een jongen en daarvan afstand doen blijft moeilijk.
Niet iedereen in mijn omgeving snapt dat. Ze begrijpen dat het een verrassing was en dat we best even moesten slikken, maar voor hen is het een soort geintje geworden. Een flauwe mop: ‘Weet je nog van dat stel dat een zoon zou krijgen? Nou, die kregen ze niet.’ Ik kan daar de humor niet van inzien.
Ik ben gewoon gefrustreerd dat we verkeerd zijn voorgelicht en vind het zo jammer. Maar dat mag ik dus niet zeggen, heb ik gemerkt. Ik heb er een keer een opmerking over gemaakt in een forum. Het leek wel alsof ik had gezegd dat ik niet van mijn kind hield. Iedereen viel over me heen. Sindsdien houd ik mijn mond. Ik deel het met mijn ouders, zij begrijpen me wel. En met Johan. Ook hij is teleurgesteld. Hij zegt het niet vaak, maar ik merk het aan alles. Hij is net zo dol op Lotte als op Liv en Jet, dat vooropgesteld. En hij grapt tegen iedereen dat deze dochter een paardrijd- en balletverbod krijgt, omdat ze in het eerste van de Ajax-vrouwen gaat spelen. Maar hij wilde gewoon graag een zoon, dat weet ik.
Zo vroeg hij laatst aan me of ik toch nog een zwangerschap zou willen overwegen. Ik schrok daarvan. Financieel zijn drie kinderen al een stuk duurder dan vier kinderen, maar net te doen. Met vier moeten we een andere auto kopen en kunnen we ook niet alle kinderen een eigen kamer geven. Lotte slaapt nu nog bij ons, maar we gaan binnenkort de kamer van de oudste verbouwen en opsplitsen in twee kamers. Een vierde kind betekent een stapelbed en delen van een ruimte. Op zich geen drama, maar wel een consequentie. En wie zegt me dat de vierde wel een jongen zal zijn?
Dus nee, voorlopig wil ik het niet. Alleen als er een arts zou willen meewerken aan embryoselectie, waardoor we zeker zouden weten dat we een zoon krijgen. Dat heeft Victoria Beckham geloof ik wel gedaan, zo kreeg zij na drie zoons een dochter. Maar dat was in een exclusieve kliniek in LA, iets wat voor ons normale mensen niet is weggelegd. Nee, ik denk dat we het bij deze drie gezonde meiden moeten laten. Ik heb alleen nog even wat tijd nodig om er helemaal aan te wennen.”
Tip van de redactie
Sophie de Giraf stimuleert alle zintuigen van de baby. Door het grappige geluidje wordt het gehoor van baby’s gestimuleerd en maken ze kennis met oorzaak en gevolg. Sophie is soepel en heeft vele onderdelen waar baby’s aan kunnen sabbelen en bijten, ideaal voor wanneer de tandjes doorkomen. Voor uitgebreidere info klik op onderstaande button.
Sophie de giraf
Tekst: Joan Makenbach.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
