Chrissie: ‘Mijn partner is gierig, en niet zo’n klein beetje ook’

12 november 2024

Chrissie (31) heeft in Cas (32) de man van haar dromen gevonden. Hij houdt de hand alleen nogal op de knip. “Kwam hij maar eens thuis met een mooie bos bloemen. Maar dat doet-ie niet, want bloemen vindt hij weggegooid geld.”

Chrissie: “Cas is echt geweldig. Een leukere man ga ik echt niet vinden, daar ben ik heilig van overtuigd. We kunnen ontzettend met elkaar lachen en hij is superlief en zorgzaam. Cas heeft een goed stel hersens, gaat in gesprekken al snel de diepte in, dat vind ik heel fijn. Ik ben niet zo van een clichéwoord als ‘soulmate’, maar hij is dat wel voor mij. In de zes jaar dat we nu samenzijn, hebben we amper ruzie gehad. Toch is er één ding waarin we compleet van elkaar verschillen en dat botst nog weleens. Ik heb een gat in mijn hand en zou mijn laatste stuiver nog uitgeven aan iemand die het harder kan gebruiken dan ik. Cas daarentegen is gierig. En niet zo zuinig ook, om maar eens wat toepasselijke terminologie te gebruiken.
Ik leerde Cas zes jaar geleden kennen, via Tinder. Ik had al heel wat kansloze dates achter de rug en was eigenlijk van plan de handdoek in de ring te gooien. Ik zou de man van mijn dromen misschien wel tegenkomen in de supermarkt of op een feestje van gezamenlijke vrienden, maar niet op Tinder. Mijn laatste date had het nagenoeg de hele avond over zijn ex-vriendin gehad. ‘Zij was de liefde van mijn leven, daar zal een toekomstige vriendin rekening mee moeten houden’, zei hij letterlijk. Ik verslikte me bijna in mijn wijn en maakte me na het eten snel uit de voeten. Wat dacht die man wel niet?”

Leuk, maar zuinig

“Maar toen kwam Cas dus voorbij. Op het eerste gezicht niet het type waar ik doorgaans op val, maar misschien moest ik maar eens van mijn droombeeld van die donkere mysterieuze man afstappen. Cas heeft blauwe ogen, blond haar, is lang, sterk, recht voor z’n raap, grappig en… gierig. Daar kwam ik al vrij snel achter, hoewel ik toen nog niet in de gaten had dat het een voorbode voor soms krankzinnige situaties was. Ik vond het hooguit wat opmerkelijk dat je je date een eerste keer uit eten neemt met een online deal voor hoge korting. ‘Als jij nou ook dit menu neemt, eet je hier voor de helft van de prijs’, zei hij enthousiast. Ik zag gerechten die mij veel lekkerder leken, maar ik durfde dat niet te zeggen. En ergens vond ik het ook wel schattig – toen nog wel. Ik ging ervan uit dat hij wel de rekening zou betalen, aangezien hij het restaurant had uitgekozen en dus de korting had geregeld. Maar toen ik uit fatsoen na afloop voorstelde de rekening te splitten, nam hij dat aanbod gretig aan.”

Kriebels

“We hadden het verder ongelooflijk gezellig die avond. Ik heb een paar keer keihard gelachen, tot tranen toe zelfs. Los van de rekening was het eigenlijk perfect. Ik sprak mezelf toe er niet te veel bij stil te staan. Niemand is perfect. En daarbij: ik was toch zo geëmancipeerd? Waarom verlangde ik dan toch van een man dat hij de rekening betaalde? Cas gaf mij meteen al kriebels in mijn buik. Bij het afscheid gaven we elkaar een vluchtige kus en we beloofden het snel eens over te doen. Ik was nog niet thuis of ik had al een appje van hem. We appten elkaar tot diep in de nacht en de volgende dag maakten we een strandwandeling. Het was herfst en het waaide flink. Na een uur was ik koud geworden en ik stelde voor ergens wat te gaan drinken. “We kunnen ook naar mijn huis gaan”, stelde hij voor. Ik zocht er niets achter en zag het wel zitten om zijn huis te zien. De vluchtige zoen smaakte naar meer…”

Op de centen

“Cas’ huis zag er keurig netjes uit. Echt een mannenhuis; weinig opsmuk en vrij minimalistisch ingericht. Cas pakte een fles wijn uit de koelkast, die ik meteen herkende; dat merk had ik volop gedronken toen ik nog studeerde en geen cent te makken had. Maar ook hierom maakte ik me geen zorgen. Ik zou hem wel wat wijnkennis bijbrengen. We kletsten, we lachten, we zoenden en we belandden uiteindelijk met elkaar in bed. Toen ik de volgende ochtend naast hem wakker werd, wist ik het zeker. Deze man zou ik nooit meer laten gaan. Ik voelde me zo fijn bij hem. We zijn vrij snel bij elkaar ingetrokken. Dat was Cas’ voorstel. We waren zes van de zeven dagen in de week bij elkaar, de dubbele woonlasten vond hij zonde van het geld. Ik ook. Van wat we zouden besparen, konden we allemaal leuke dingen doen, bedacht ik me. Verre reizen maken, iedere week uit eten, ik zag het al voor me. De waarheid is echter dat ik voor iedere ook maar een beetje exorbitante uitgave met Cas in discussie moet. Poeh, wat is die man op de centen!
Aan fooi geven doet hij niet. ‘Die mensen krijgen gewoon een salaris’, is zijn redenatie. Collectes wantrouwt hij: ‘Die organisaties hebben de bestbetaalde directeuren. Die hoef ik niet te spekken.’ Als we met een groep vrienden uit eten gaan, betaalt Cas vrijwel altijd de totale rekening. Om vervolgens thuis tot achter de komma uit te rekenen wie wat heeft gegeten en gedronken. Cas neemt vaak een van de goedkoopste gerechten op de kaart, want hij vindt de horeca zwaar overpriced. Dus als onze vrienden dan wel voor iets duurders kiezen, wenst hij daar niet aan mee te betalen. Ik stoor me enorm aan die kruideniersmentaliteit, als ik met mijn vriendinnen uit eten ga, splitten we de rekening gewoon evenredig. Wat kan mij het nou schelen dat ik dan misschien wel vier euro meer moet betalen omdat een van mijn vriendinnen een extra wijntje nam. De volgende keer is het omgekeerd.”

Trouwen of niet?

“Zo makkelijk als ik ben, zo’n zeikerd is Cas. Als ik langs een straatmuzikant loop, gooi ik wat losgeld in de muziekkoffer. Als ik een verjaardagscadeau voor iemand koop, geef ik eerder iets meer dan iets minder dan begroot uit. Ik doe boodschappen op gevoel. Nee, ‘op emotie’, zeg ik altijd. Dat vindt Cas vreselijk. Hij maakt thuis een lijstje, zoekt online uit bij welke supermarkt hij dan aanbiedingtechnisch het voordeligst uit is en haalt precies dat wat nodig is. Soms gaat ie zelfs naar twee supermarkten om een paar euro te besparen.
En als je nou denkt dat hij met al die besparingen wat leuks doet? Niet dus. Hij pot zijn geld op. Luxe cadeaus hoef ik van Cas niet te verwachten. Hij koopt altijd iets waar ik ook echt wat aan heb. Daar ben ik heel blij mee, begrijp me goed. Maar als vrouw wil je toch ook soms eens een compleet nutteloos, maar wel héél mooi sieraad krijgen? En nu we het toch over sieraad hebben; trouwring/trouwen. Dat wil ik wel, maar we komen er in de voorgesprekken niet uit. Cas vindt het belachelijk om op één dag zoveel geld ‘stuk te slaan’. Ik ben nog niet gevraagd, maar weet ook niet of dat wel zin heeft. Wat moet je met een aanzoek als je allebei zo’n compleet ander idee van een trouwdag hebt? Cas wil het budget doen, met een heel klein clubje mensen. Ik zie mezelf al helemaal lopen in een hysterische jurk, omringd door iedereen die ons lief is en dan met zo’n taart die tot het plafond reikt. Als ik dat hardop uitspreek, moet Cas alleen maar lachen. ‘Je moet het gat in je hand eens dicht laten naaien’, zegt hij dan. En daar schuilt ook echt wel een kern van waarheid in.”

Genetisch bepaald

“Ik heb een kast vol kleding, waarvan ik het meeste niet draag. Ons huis staat, tot grote ergernis van Cas, vol onzinnige snuisterijtjes. Eens in de zoveel tijd vervang ik alle kussentjes op de bank. En ik koop eindeloos nieuwe kamerplanten om ze vervolgens te laten overlijden. Ik heb een enorme zwak voor keukengadgets en kookboeken. En dan heb ik een schoenen- en tassentic. Ik zou mezelf niet koopverslaafd willen noemen, maar een beetje meer zelfbeheersing zou geen kwaad kunnen. Bij Cas mogen de touwtjes daarentegen wel wat losser.
Als we op vakantie gaan, speurt hij eindeloos naar de beste deals. Heel verstandig, zou je kunnen denken. Maar het is al een paar keer voorgekomen dat ik de accommodatie die hij heeft uitgekozen vind tegenvallen. ‘Had een paar honderd euro extra uitgegeven’, bijt ik hem dan fel toe. Daar is hij volstrekt ongevoelig voor. ‘Luxepoes!’ roept hij dan gekscherend.
Ik weet precies van wie hij zijn gierigheid heeft: van zijn ouders. Die mensen zijn echt zó zuinig. Zegeltjes plakken, pakken vla openknippen om het onderste uit het pak te halen, net genoeg  – of beter: net niet genoeg – koken zodat er maar niets overblijft, ik weet soms niet wat ik meemaak. Pas had zijn moeder van een oud hoeslaken theedoeken genaaid. ‘Zonde om weg te gooien!’ zei ze trots. Dat vindt Cas gelukkig ook echt te ver gaan. Ondertussen moet ik regelmatig al mijn overtuigingskracht in de strijd gooien om iets nieuws aan te schaffen. Alles kan ‘nog wel even mee’ of ‘misschien nog wel gerepareerd worden’.”

Big spender

“Het is niet zo dat Cas het geld niet heeft, integendeel. Cas heeft een heel goed inkomen en hij heeft in de loop der jaren een behoorlijke spaarrekening opgebouwd. We zijn van plan binnenkort samen een ‘grotemensenhuis’ te gaan kopen en zijn gespaarde geld wil hij in stenen steken, zoals hij dat altijd noemt. Ik heb heel soms even een paar duizend euro op mijn spaarrekening staan, waar ik altijd in no-time weer een doel voor vind. Flink sparen is aan mij gewoon niet besteed.
Ik zou soms willen dat Cas niet zo’n vrek was. Kwam hij maar eens thuis met een mooie bos bloemen, bijvoorbeeld. Dat doet-ie niet, want bloemen vindt hij weggegooid geld. Vorige week hebben we een nieuwe winterjas voor hem gekocht. Eindelijk, na lang aandringen. Online vond hij er een uit de collectie van vorig jaar met 50% korting. Ik was allang blij dat hij zijn oude jas een keer verving.
We kunnen er gelukkig ook weleens om lachen. Da’s onze redding. Dan trekken we het allebei tot in het absurde door. Zo zei Cas pas nog dat hij zijn broer nog een tikkie moest sturen voor de benzine, toen ze samen naar hun ouders waren gereden. Ik zat meteen bovenop de kast. ‘Hou op! Dat meen je niet’, gilde ik. Het was een grapje. Omgekeerd mag ik hem ook graag pesten. Pas had ik een potje dagcrème gekocht. ‘Wat kost dat nou?’ wilde hij weten. Ik hing meteen een verhaal op over de unieke eigenschappen en de goede reviews. ‘Maar wat kost dat?’, herhaalde hij. ‘140 euro’, mompelde ik. ‘WAT? DAT MEEN JE NIET!’ riep hij geschokt. Ik kon mijn lachen niet inhouden. Cas is dan wel heel gierig, maar ook heel leuk. Ik neem zijn zuinigheid daarom op de koop toe, maar waak er ondertussen wel voor dat het niet nog erger wordt dan het nu is.”

Tekst: hester zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.