Christel vond haar jeugdliefde terug: ‘Echte liefde is voor altijd’
7 januari 2019
Kapot van verdriet was Christel (57) toen ze op haar veertiende haar verkering Henry uit het oog verloor. Dertig jaar later werd ze alsnog met hem herenigd. “Echte liefde is voor altijd.”
Kapot van verdriet was Christel (57) toen ze op haar veertiende haar verkering Henry uit het oog verloor. Dertig jaar later werd ze alsnog met hem herenigd. “Echte liefde is voor altijd.”
Christel: “‘Nu moet je altijd lief voor me zijn, want ik heb alles voor je opgegeven,’ grapte ik tegen Henry toen ik bij hem op het vrachtschip ging wonen. Hoewel ik het moeilijk vond mijn baan als verzorgende op te geven en mijn oude woonplaats te verlaten, twijfelde ik geen moment. Henry en ik hebben elkaar dertig lange jaren moeten missen. Nu we samen zijn, wil ik elke seconde van hem genieten. We hebben zó veel in te halen.”
Christel verwelkomt ons in de kajuit van hun vrachtschip, waar haar hondjes kwispelend om haar heen lopen. Terwijl ze koffiezet, laadt Henry het schip met rauwe cacaobonen. Als dat is gebeurd, worden de trossen gelost om de bonen naar de chocoladefabriek te varen. Christel volgde een matrozenopleiding om Henry bij alle werkzaamheden te kunnen assisteren. Ze zijn in alle opzichten een gouden team.
Als een droom
Christel weet het nog goed: de scheepsstaking, 43 jaar geleden. Zes weken lang lag het vrachtschip van Henry’s ouders voor anker voor haar ouderlijk huis. Henry, toen zestien, werkte op het schip en viel op door zijn mooie bos zwarte krullen en gespierde lijf. Henry werd op zijn beurt verliefd op de veertienjarige Christel door haar rode haren en lieve gezicht. Via haar broer vroeg hij verkering. Nog voor ze een woord hadden gewisseld was het ‘aan’.
“Het was liefde op het eerste gezicht, van beide kanten. Het voelde als een droom toen Henry tijdens een wandeling in het bos mijn hand vastpakte. Hij was heel zachtaardig en belangstellend. Hij vond het leuk om met me te praten, was benieuwd hoe ik over dingen dacht.
Voor mij was het een compleet nieuwe ervaring dat iemand me bijzonder vond. In ons gezin, met mijn veertien broers en zussen, werd er vooral op een negatieve toon tegen me gesproken. Ik werd gepest om mijn rode haar. Soms kreeg ik zelfs een pak slaag. Mijn jeugd was verre van gelukkig. Henry was de eerste persoon die me het gevoel gaf dat hij van me hield.
‘Met Henry naast me kon me niets gebeuren en was het leven goed’
Hoewel ik jong was, voelde ik dat zijn liefde oprecht was. Ik stond versteld van wat liefde met me deed. Ik keek uit naar onze heimelijke afspraakjes. Van mijn moeder mocht ik niet naar buiten omdat ik moest poetsen, maar tijdens onbewaakte momenten wist ik Henry toch te zien. Als ik niet bij hem was, dacht ik aan hem. Met Henry naast me kon me niets gebeuren en was het leven goed.”
Geen antwoord
Toch verloren ze elkaar na zes mooie weken uit het oog. “Drieënveertig jaar geleden zag de wereld er anders uit dan nu. Social media bestonden niet. Henry en ik waren ontzettend verliefd, maar toen de staking voorbij was en het schip van zijn ouders verder moest, konden we elkaar niet meer bereiken.
Natuurlijk probeerde ik dat wel. Ik gaf mijn liefdesbrieven aan de sluiswachter. Mocht het schip van zijn ouders voorbijkomen, dan kon hij Henry mijn brieven geven. De sluiswachter vond me maar naïef. Telkens als ik met een nieuwe envelop aankwam, zei hij dat Henry vast ‘in ieder stadje een ander schatje had’. Toen ik maar geen antwoord kreeg, begon ik hem te geloven. Ik dacht dat Henry me was vergeten. Achteraf weet ik dat mijn brieven niet aankwamen, omdat zijn ouders een andere route zijn gaan varen.”
Christel was kapot van verdriet. Henry, de jongen van wie ze zo hartstochtelijk hield, kwam niet meer terug. Door de kilte in het gezin waar Christel werd uitgescholden en mishandeld, hunkerde ze naar warmte. Toen een jongen haar aandacht gaf, kreeg ze een relatie met hem. “Het huwelijk dat kort daarna volgde, was geen bekroning van onze liefde, maar een vlucht uit mijn ouderlijk huis.”
Dit verhaal komt uit Vriendin 2.
