Danielle kreeg een derde donornier

23 januari 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Danielle (47). In mei 2019 kreeg ze haar derde donornier. “Ik was erg opgelucht, maar tegelijkertijd dacht ik aan de donor. Had hij of zij voor zijn/haar overlijden een donorcodicil ingevuld? Of waren het de nabestaanden die de keuze hadden moeten maken?”

Danielle: “Ik zat op de middelbare school toen ik me opeens steeds heel erg moe voelde. Na een schooldag kon ik alleen maar slapen en dat was natuurlijk opmerkelijk voor een jonge meid. Na verschillende onderzoeken in het ziekenhuis bleken mijn nieren nog maar voor vijftien procent te werken. De nefroloog (een arts die gespecialiseerd is in nierziekten, red.) hoopte dat het met medicatie beter zou gaan, maar na een aantal weken had ik helaas nog maar een nierfunctie van negen procent. Daarom moest ik aan de dialyse, wat best ingrijpend voor mijn dagelijks leven was. Zo kreeg ik een buikdialyse die ik zelf thuis vier keer per dag moest aansluiten en dat het ‘watergedeelte’ in mijn buik schoonmaakte. Omdat ik me aan een strakke planning moest houden, zat spontaan iets doen er jammer genoeg niet meer in.”

Nier van broertje

“Na ongeveer vier jaar kreeg ik een donornier van mijn broertje. Toen hij hoorde dat hij een match was, was er voor hem geen twijfel mogelijk. Hij kon mij helpen, dus dat deed hij met alle liefde. Gelukkig deed deze nier het goed in mijn lichaam. Ik had wel last van bijwerkingen van de medicatie, waardoor ik nog steeds veel moe was, maar ik voelde me over het algemeen goed en pakte mijn opleiding sociaal cultureel werk weer op.”

Opnieuw dialyseren

“Na drie jaar merkte ik echter dat mijn donornier niet meer goed werkte. Ik had overal jeuk en dat was een teken dat de afvalstoffen in mijn lichaam niet meer goed werden afgevoerd. Voordat ik het wist, zat ik weer aan de dialyse. Dit keer via mijn arm, omdat er bijna niks meer van mijn buikvlies over was. Plotseling stond mijn leven opnieuw op z’n kop. Ik baalde enorm, want ineens moest ik drie keer per week naar het ziekenhuis voor een nierspoeling die steeds vier uur duurde.”

Onbekende donor

“Ondertussen stond ik op de wachtlijst voor een nieuwe transplantatie. Ik had geen idee wanneer ik aan de beurt zou zijn, maar na vijf jaar kreeg ik op een dag een telefoontje dat er een nier van een levende donor voor mij beschikbaar was. Ik kon het niet geloven. Waren er echt mensen die dit deden? Ik vond het een heel mooie gedachte. Het liefst wilde ik ook met de donor in contact komen, maar dat was vanwege de transplantatieregels niet mogelijk. Ik heb dus nooit geweten wie zijn of haar nier aan mij heeft geschonken, maar ik was de persoon heel erg dankbaar.”

Weer problemen

“Ook mijn tweede donornier sloeg goed aan. Ik voelde me een stuk beter en pakte mijn leven op. Helaas kreeg ik na twee jaar alsnog problemen met mijn donornier, waardoor ik weer aan de dialyse moest. Superheftig vond ik dat. Elke keer leek het beter te gaan, maar daarna was ik steeds terug bij af.”

Nabestaanden

“Dat ik op 3 mei 2019 gebeld werd dat er een derde donornier van een onbekende overledene voor mij was, had ik niet verwacht. Toch was dat wel het geval en ik moest gelijk naar het ziekenhuis komen. Na een operatie van ongeveer viereneenhalf uur werd ik wakker op de intensive care. Mijn nieuwe nier werkte als een tierelier, wat echt heel goed nieuws was. Ik was erg opgelucht, maar tegelijkertijd dacht ik aan de donor. Had hij of zij voor zijn/haar overlijden een donorcodicil ingevuld? Of waren het de nabestaanden die de keuze hadden moeten maken? Het leek me echt verschrikkelijk om dat te moeten doen, maar ik was de donor en/of de nabestaanden ontzettend dankbaar. Een jaar later heb ik daarom via de transplantatiecoördinator een kaart naar de familie van mijn donor geschreven. Ik hoop dat ze het wilden lezen, maar als ze er geen behoefte aan hadden, begrijp ik dat ook helemaal. Wie weet zaten ze wel helemaal niet op een berichtje van mij te wachten.”

Energie

“Inmiddels heb ik mijn derde donornier nu vijf jaar en het gaat nog steeds goed. Oké, de vermoeidheid blijft en zal waarschijnlijk nooit meer weggaan, maar ik heb geleerd om gedoseerd met mijn energie om te gaan. Werken kan helaas niet meer, maar ik geniet vooral van de leuke dingen die ik met mijn twaalfjarige zoon en mijn familie doe. Ik ben heel blij dat ik dit nog allemaal met hen mag meemaken, want het had ook heel anders kunnen aflopen…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.