Danielle ontdekte dat ze acute leukemie had

18 oktober 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Danielle die vorig jaar hoorde dat ze acute leukemie had. “Ik dacht gelijk aan mijn zoon en dochter. Ze waren veertien en elf jaar. Wat als ik doodging en hen moest achterlaten?”

Danielle: “Heel moe, spierpijn en duizeligheid. Dat waren de klachten die ik op 27 juli 2022 met mijn huisarts besprak. Omdat ze aan een burn out en/of een hormonale disbalans dacht, stuurde ze mij door naar de prikpoli voor bloedafname. Daarna zouden we weer contact hebben voor de uitslagen, maar de verwachting was dat dat wel even zou duren. Ik had er dus totaal niet op gerekend dat mijn huisarts mij twee uur na het bloedprikken al belde. Toch was dat wel het geval, want volgens haar was de uitslag niet goed. Er was een vermoeden dat ik leukemie had, dus ik moest direct naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.”

Naar spoedeisende hulp

“In shock hoorde ik het aan. Ik was op dat moment alleen thuis, want mijn kinderen waren weg en mijn man was op zijn werk. Totaal over mijn toeren ging ik daarom naar mijn moeder. Zij woont in de buurt en in tranen vertelde ik haar het nieuws. Net als ik schrok ze enorm. Omdat ik niet in staat was om een normaal gesprek te voeren, belde zij mijn man. Hij kwam meteen naar huis en samen met hem meldde ik me binnen een uur bij de spoedeisende hulp.”

Uitslag

“De artsen daar namen opnieuw bloed bij mij af. Ook legden ze uit dat ik werd opgenomen voor verder onderzoek. Drie dagen later kreeg ik de uitslag. Ik had inderdaad leukemie, of beter gezegd; acute lymfatische leukemie. Dit is een vorm van bloedkanker die vooral bij kinderen voorkomt. Dat ik het als volwassen kreeg, was dus best zeldzaam, maar helaas hoorde ik bij de uitzonderingen.
Toen ik het nieuws hoorde, dacht ik gelijk aan mijn zoon en dochter. Ze waren veertien en elf jaar. Wat als ik doodging en hen moest achterlaten? ”

Complicaties

“Gelukkig zeiden de artsen dat de ziekte goed te behandelen was. Ik kon er dus van genezen, maar ik moest dan wel snel starten met chemotherapie. Veel tijd om erover na te denken, had ik niet, want de volgende dag begon de eerste behandeling al. Hoewel ik er in eerste instantie niet zoveel van merkte, begon ik na een tijdje last te krijgen van mijn lever en nieren. Het bleek dat mijn bloedwaardes heel slecht waren. Volgens mijn artsen konden mijn lever en nieren de chemobehandelingen niet aan en daarom moest ik er vroegtijdig mee stoppen.”

Nog één optie

“Omdat chemotherapie geen optie meer was voor mij, moesten mijn artsen op zoek naar een alternatief. Er was nog één mogelijkheid die we konden proberen en dat was een stamceltransplantatie. Echt enthousiast waren mijn artsen daar niet over, want de vraag was of mijn lichaam dat wel aan kon. Wat als een stamceltransplantatie vooral schade zou brengen? Dan waren we nog verder van huis.”

Donor

“Ondanks de bedenkingen besloten mijn artsen en ik alsnog voor een stamceltransplantatie te gaan. Het was mijn beste kans en een alternatief had ik niet. Vier maanden geleden onderging ik dus een stamceltransplantatie. Mijn broer was de donor en ik was heel erg dankbaar dat hij mij wilde helpen.”

Coma

“Wat volgde, was een lange tijd om te herstellen. Hoewel de operatie geslaagd was, moest mijn lichaam heel erg wennen aan de stamceltransplantatie. Zo voelde ik me erg ziek en merkte ik dat ik steeds bijna geen lucht meer kreeg. Hier ging ik bijna aan onderdoor, totdat ik in een kunstmatige coma werd gebracht. Gelukkig knapte ik daar van op en sindsdien gaat het redelijk goed met mij.”

Opnieuw vaccineren

“Volgens mijn artsen ben ik nu schoon. Dit betekent dat er na de stamceltransplantatie geen kankercellen meer in mijn bloed zijn gevonden. En om dat zo te houden, wordt mijn gezondheid goed in de gaten gehouden. Nu is het dus vooral afwachten hoe het zich allemaal ontwikkelt.
En ondertussen ben ik ook mijn weerstand weer aan het opbouwen. Doordat ik, net als baby’s, weer helemaal opnieuw moet beginnen, pik ik heel makkelijk virussen op. Bij mij kunnen die erg gevaarlijk zijn, dus daarom krijg ik opnieuw alle vaccinaties die kinderen ook krijgen.
Verder ben ik erg voorzichtig. Naar buiten gaan en boodschappen doen, mag, maar ik knuffel liever niemand (op mijn kinderen en mijn man na) en geef ook geen handen. Eigenlijk leef ik dus nog een beetje in coronatijd.”

Vertrouwen

“Volgens mijn artsen kan het nog wel een jaar duren, voordat ik weer een beetje de oude ben. Momenteel werk ik dus niet (ik ben woonassistente op een woongroep voor dementerende ouderen). Hoewel ik het aan het begin van mijn ziekte erg moeilijk vond om te vertrouwen op een goede afloop, merk ik dat ik daar door de stamceltransplantatie nu anders in sta. Natuurlijk, ik heb nog een lange weg te gaan, maar als mijn artsen positief zijn, dan ben ik dat ook. Zij weten wat ze doen en daar heb ik alle vertrouwen in!”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.