Danique kreeg op haar zestiende meerdere herseninfarcten

12 januari 2022

Dertien jaar geleden zat Danique Melsen (29) volop in de puberteit en leerde hard voor haar eindexamens. Tot er iets opmerkelijks gebeurde. Ze kreeg meerdere herseninfarcten en kwam in een rolstoel terecht. “Mijn wereld stortte in.”

De hele week al niet zo lekker

Op de bewuste dag was Danique op de tachtigste verjaardag van haar opa. Hoewel ze zich niet zo lekker voelde, besloot ze toch om te gaan. “Tijdens het feest had ik ineens geen gevoel meer in mijn arm. Ik dacht dat ik me aanstelde en het gevoel wel weer terug zou komen.” Na het feest brachten we mijn opa en oma naar huis. Daar kreeg ik een heftige epileptische aanval. Het volgende moment dat ik me kan herinneren, lag ik in de ambulance.”

Onderzoek in het ziekenhuis

Boven haar hoofd zag ze een aantal ambulancemedewerkers die haar vragen begonnen te stellen. “Ze vroegen me of ik mijn arm kon optillen, maar dit lukte niet. Ook vroegen ze hoe ik heette, en ondanks dat ik dit heel goed wist, lukte het me niet om het te zeggen. Mijn oog en mond hingen scheef en mijn linkerkant kon ik niet meer gebruiken. Het was heel eng dat ik opeens helemaal verlamd was aan één kant.”

Danique werd naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek. “Dat ik zo jong last had van deze klachten, was bijzonder. Het zorgde ervoor dat veel dokters niet snapten wat er met mij aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat ik die week en op die bewuste avond, meerdere kleine herseninfarcten heb gehad. Deze hadden ertoe geleid dat ik meerdere beschadigingen had opgelopen, zowel in mijn lijf als hersenen. Toen ik dit hoorde, stortte mijn wereld compleet in. Ik wilde mijn havo-examen afmaken, studeren en het leven ontdekken.”

Revalidatie

Nadat Danique twee weken in het ziekenhuis had gelegen, mocht ze naar huis. Haar moeder nam ontslag van haar werk en ging volledig voor haar zorgen. “In het begin sliep ik heel veel. Als ik tien minuten had gelezen, kon ik daarna wel zestien uur slapen. Het was raar om alles weer op te moeten bouwen en volledig van anderen afhankelijk te zijn. Gelukkig maakte mijn moeder overal een feestje van. Zo bracht ze me vaak een fruitsalade of zette een film op. Door veel te bewegen probeerde ik mijn herstel te bespoedigen. Het was zwaar, maar ik deed mijn best.”

Behalen van het havo-examen

In dat jaar ging ze niet meer naar school. Wel deed ze nog haar eindexamens. “Wonder boven wonder heb ik mijn diploma gehaald. Studeren kon alleen niet, want ik kon namelijk nog niet zelfstandig reizen en zo lang op school zitten. Om deze reden besloot ik voor mijn vwo te gaan. In de eerste paar maanden ging ik drie uur per dag naar school, en later volgde ik zowel thuis als op school de lesstof.”

Ondersteuning in haar proces

Danique is dankbaar dat ze er in deze moeilijke tijd nooit alleen voor heeft gestaan. Haar moeder, vriendinnen en broers stonden dag en nacht voor haar klaar. “Mijn wiskundelerares heeft ook een bijzondere rol in mijn revalidatie gespeeld. Zij heeft de aandoening Multiple Sclerose (MS), waardoor ze net als ik destijds, in een rolstoel zit. Altijd als ik haar zag vertelde ze me dat ik naar de mogelijkheden moest kijken en niet naar de beperkingen. Ze gaf me motivatie om door te zetten.”

‘Onderschat worden? Dat is leuk’

Danique heeft er altijd vertrouwen in gehad dat het weer goed met haar zou komen. “Natuurlijk is dit een heel proces geweest, met de daarbij behorende ups en downs. Desondanks bleef ik hoop houden en zette door. Uiteindelijk heb ik al mijn kennis en ervaringen opgeschreven in mijn boek ‘Onderschat worden? Dat is leuk’. Erover schrijven, heeft me geholpen alles een plekje te geven.”

In haar boek vertelt Danique over de verschillende inzichten die ze heeft opgedaan tijdens haar revalidatieproces en geeft tips. Ze hoopt vooral jonge vrouwen ermee te inspireren en hoop te geven. “Al is de situatie nog zo uitzichtloos, het is goed om altijd hoop te houden en ervoor te gaan. Je zult zien dat je altijd meer kunt dan je zelf denkt.”

Blijf erover praten

Haar herseninfarcten hebben Danique gevormd tot wie ze nu is. “Destijds was ik zestien en volop aan het puberen. Het kon dan weleens lastig zijn als je vrienden je na verloop van tijd minder bezochten. Het heeft ervoor gezorgd dat ik dierbaren om me heen niet snel vergeet. Als iemand ziek is probeer ik om hem of haar een berichtje of een kaartje te sturen.”

Danique vindt het belangrijk om over haar ervaringen te blijven praten. “Sommige mensen vermijden dit soort lastige gesprekken, maar juist erover praten, maakt dat je dingen een plek kunt geven. Ik ben door alles wat ik heb meegemaakt een completer mens geworden.”

Foto: Tamara Bertels.