9 vrouwen over dat ene telefoontje: ”Niet schrikken…’ begon ze’

Tekst: Hester Zitvast

20 februari 2025

Negen vrouwen over het belletje dat ze boos, verdrietig of juist heel blij maakte. 

‘Ik hoorde meteen wie ik aan de lijn had’

Jannie (64): “Ik werd vorig jaar uit het niets gebeld door Leentje, mijn oude schoolvriendin. Als tieners deelden we lief en leed, maar we verloren elkaar uit het oog toen we achttien waren en zij naar Amerika verhuisde. In die tijd had je niet iets als Facebook om contact te houden. Tien jaar geleden is ze weer in Nederland komen wonen. Daar wist ik niets van. Bij toeval kwam ze mijn broer in de supermarkt tegen. Ze herkende hem meteen en hij haar – als pubers hadden ze een tijdje een oogje op elkaar. Mijn broer heeft Leentje mijn nummer gegeven en zo kwam het dat ik ineens, na al die jaren, haar stem weer hoorde. ‘Jannie, met je vriendin’, zei ze. Ik wist meteen wie ik aan de lijn had. Ik was met de hond aan het wandelen en moest even een bankje opzoeken om te gaan zitten. Het gesprek voelde zo vertrouwd, maar tegelijkertijd zo onwerkelijk. Inmiddels hebben we elkaar alweer heel vaak gezien en gesproken. De vriendschap is als vanouds.”

‘Ik wist: dit is niet goed’

Yfke (38): “Vier jaar geleden kreeg ik na een onderzoek in het ziekenhuis een telefoontje waarbij ik meteen wist: dit is niet goed. Of ik zo snel mogelijk samen met mijn man langs kom komen. Ik weet nog precies waar ik in onze woonkamer stond, wat ik aanhad en welk weer het was. Ik bleek kanker te hebben. Na een intensief behandeltraject van anderhalf jaar en veel verdriet en angst, ging de zon weer voorzichtig een beetje schijnen. Ik ben inmiddels schoon en het gaat goed met me. Maar dat ene telefoontje was echt een traumatisch moment in mijn leven. Nog steeds word ik misselijk als ik eraan terugdenk.”

‘We hebben allebei keihard gegild’

Paulette (45): “Ik zat samen met mijn dochter van zeventien in de auto, toen ik werd gebeld door de balletacademie waar ze enkele weken eerder auditie had gedaan. Ze had er geen goed gevoel over, had ze me al een paar keer gezegd. En ik was ook bang dat ze het niet was geworden. Een back-upplan was er niet, de academie was haar grootste droom. ‘Spreek ik met de moeder van Merel?’ hoorden we. ‘Jazeker. Merel zit hier naast me’, antwoordde ik. Ik bereidde me volledig voor op een teleurstelling en wreef mijn dochter alvast wat liefdevol over haar bovenbeen. Maar het gesprek nam een andere wending dan we dachten: ‘Ik heb goed nieuws. Wij willen Merel heel graag op onze opleiding hebben.’ We hebben allebei keihard gegild, waarop de vrouw aan de andere kant van de lijn ontzettend begon te lachen. Het is misschien wel het tofste telefoontje dat ik ooit heb gehad. Er gaat niets boven je kind zo gelukkig te zien.”

‘Of papa ook even naast mij kon komen zitten’

Thea (58): “Twee maanden geleden belde mijn dochter Elisa me vanuit Zweden. Of ik even wilde facetimen. Dat doen we wel vaker, sinds ze daar is gaan wonen met haar vriend. We kletsten over van alles en nog wat, ze liet zien wat het weer bij hen was en toen wilde ze ineens nog iets laten zien. Of papa ook even naast mij kon komen zitten, vroeg ze. Ik had totaal niet door wat er ging gebeuren. Tot ze ineens een zwangerschapstest in beeld hield. ‘NEEEEE!!!’ riep ik alleen maar. Ik kon het niet geloven. Het kwam als een complete verrassing. Maar niet eerder voelde de afstand tussen ons zo groot. Ik wilde haar vasthouden en knuffelen. Mijn man en ik zijn elkaar maar eindeloos om de nek gevlogen. We zijn een week later als verrassing voor een lang weekend naar ze toe gevlogen. Mijn dochter wordt moeder! Ik kan niet wachten tot het zover is.”

‘Ik hoefde niet meer terug te komen’

Karin (54): “Ik werkte al vijf jaar bij dat bedrijf en wist dat het slecht ging. Ik keek al met een half oog uit naar een andere baan. De directeur vond ik geen leuke man, maar dat hij zo’n droeftoeter was, had ik niet voorzien: hij liet zijn personeelsmanager mij op de vrijdag voor mijn vakantie bellen dat ik niet meer terug hoefde te komen in verband met een reorganisatie. Per telefoon je werknemer ontslaan, dat doe je toch niet!”

‘De vrouw aan de andere kant van de lijn ging helemaal los’

Nicole (47): “Toen mijn ex en ik in scheiding lagen en we de woning die we samen hadden gekocht, op zijn naam wilden laten zetten, hadden we een speciale akte van een notaris nodig. ‘Het is een heel simpel formulier’, had onze financiële man gezegd. Ik belde een notariskantoor bij ons in de buurt op om een afspraak te maken en vroeg naar de kosten: 900 euro. ‘Wow. Wat een geld!’ was mijn eerste reactie. De vrouw aan de andere kant van de lijn, ging uit het niets helemaal los. ‘Ja, een notaris werkt niet gratis, hè? Als je het ergens anders goedkoper kunt krijgen, dan haal je het toch lekker ergens anders.’ Ik was zo verbouwereerd, dat ik alleen maar moest lachen. Dat deed de sfeer geen goed. ‘Ik ga ophangen’, hoorde ik. En nog voor ik iets kon zeggen, werd de verbinding verbroken. Het mag duidelijk zijn: die akte hebben we niet door dat specifieke notariskantoor laten opmaken. Jaren later ben ik nog steeds verbaasd over dat ene surrealistische telefoongesprek.”

‘‘Niet schrikken…’ waren haar eerste woorden’

Hester (47): “Ik zat thuis te werken en was volledig geconcentreerd toen mijn telefoon ging. Het was mijn moeder. Althans: haar nummer verscheen in beeld, maar ik hoorde de stem van haar beste vriendin. ‘Hester, niet schrikken…’ waren haar eerste woorden. Dan schrik je dus wel. En hard ook. De vriendinnen waren samen een weekendje op pad en mijn moeder had ineens ongelooflijke hoofdpijn gekregen. Zo erg dat 112 toch maar was gebeld. ‘Ze denken aan een hersenbloeding. De ambulance heeft haar net meegenomen’, hoorde ik. Mijn moeder was een paar jaar eerder geopereerd aan een aneurysma en daardoor wist ik dat het eventuele scheuren van een aneurysma geen goed nieuws was. En dat klopte. Dat ene telefoontje was de start van een verdrietige periode vol operaties en onomkeerbaar hersenletsel, waar we vier jaar later nog steeds in zitten. Van de ene op de andere dag was ik mijn energieke, levenslustige moeder kwijt. Soms, als ze hier bij mij op bank ligt – voor haar een vermoeiend, maar heel leuk uitje – denk ik nog weleens aan die ene ochtend en dat ene belletje. Hoe alles in één klap anders kan worden…”

‘Mijn moederhart heeft een fikse knauw gehad’

Sabine (42): “‘Mam, Boris is aangereden!’ Ik hoor het Mees nog roepen. Hij was volledig in paniek – en terecht. Zijn tweelingbroer was voor zijn ogen geschept door een auto. Mijn twaalfjarige jongens waren onderweg naar de voetbalvereniging, hier tien minuten fietsen vandaan. Het is een weg die ze op hun duimpje kennen, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Er was een auto afgeslagen zonder in de spiegel te kijken. Daarbij was Boris, die er met fietsen altijd wat meer vaart in heeft, geschept. ‘Heb je 112 gebeld?’ schreeuwde ik, terwijl ik mijn jas aantrok en mijn autosleutels van het rek griste. Dat deed de bestuurder al, zei Mees. Het was drie minuten rijden naar ze, maar het waren de langste drie minuten uit mijn leven. Ik was er nog voor de ambulance er was. Boris kermde van de pijn. Zijn been was overduidelijk gebroken. Hij had een nare hoofdwond, maar was gelukkig goed aanspreekbaar. Na zes weken gips rende hij weer rond alsof er niets gebeurd was, maar mijn moederhart heeft een fikse knauw gehad. Ik had nachtmerries over dat moment van bellen. Het is de angst van iedere ouder ooit zo’n telefoontje te krijgen.”

‘Door dat ene verlossende telefoontje ben ik er nog’

Minke (34): “Twee jaar geleden heb ik een longtransplantatie ondergaan. Ik heb een aangeboren longaandoening en mijn conditie ging ineens heel hard achteruit. We wisten dat er snel iets moest gebeuren. Vanaf dat moment draaide mijn leven maar om één ding: dat ene verlossende telefoontje. Ik ga dat moment nooit meer vergeten. Ik wist meteen toen mijn telefoon ging dat dit het was. Ik had nog geen nummer in beeld gezien, ik voelde het gewoon. ‘We hebben nieuwe longen voor je.’ Door dat telefoontje ben ik er nog. Niet veel later lag ik op de operatietafel. Sinds de longtransplantatie voel ik me beter dan ooit. Het wrange is dat aan mijn geluk ook een keerzijde zit. Deze longen zijn van iemand die uit het leven weggerukt is. In die familie hebben mensen een heel ander, levensveranderend telefoontje gehad. Ik ben zo dankbaar, maar wel blij met een grijs randje. De donor zit voorgoed in mijn hart.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.