Desiree reanimeerde haar eigen man

24 maart 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Desiree (52) die eind vorig jaar haar eigen man reanimeerde. “Ik wist dat ik heel snel moest handelen, want elke seconde telde.”

Desiree: “Het was op een zaterdagavond, 12 november 2022. Ik zat thuis in bad en mijn man Paul was in de badkamer aan het trainen. We hebben een heel grote en suite badkamer, waar ook een crosstrainer en massagestoel in staan. Paul sportte iedere avond, steeds een kwartiertje, en hij was net klaar. Op ons bed pufte hij nog wat na toen ik opeens een heel vreemd, snurkend geluid hoorde. Vanuit bad kon ik Paul net niet zien, maar door de reanimatiecursus die ik nog niet zolang daarvoor had gedaan, herkende ik meteen het geluid. Paul was aan het gaspen, oftewel: hij hapte naar adem. Hoewel hij nog nooit hartklachten had gehad, vermoedde ik hartproblemen en daarom sprong ik direct uit bad. Vervolgens rende ik bloot en kletsnat naar hem toe. Met grote ogen en open mond zat Paul in elkaar gezakt op bed. In een reflex probeerde ik hem ‘wakker’ te schudden, maar helaas haalde dat niks uit. Pauls blik was helemaal leeg. Omdat hij bijna achterover viel, trok ik hem voorzichtig van het bed af. Bij de reanimatiecursus had ik geleerd dat je iemand met hartproblemen het beste kunt reanimeren op een harde achtergrond. Vandaar dat de grond me de beste plek leek, daar lag Paul in ieder geval beter dan op bed.”

Kalm en duidelijk

“Door de adrenaline voelde ik op dat moment geen angst. Het enige wat ik dacht, was dat ik mijn man moest helpen. Ik wist dat ik heel snel moest handelen, want elke seconde telde. In mijn hoofd liep ik het stappenplan voor noodgevallen af. Eerst iemand op zijn rug leggen, daarna 112 bellen en zonodig alvast beginnen met reanimeren. Terwijl ik kalm en duidelijk aan de medewerker van de alarmcentrale vertelde wat er was gebeurd, rende ik naar de keuken om onze AED te pakken en onze zoon uit te leggen wat er aan de hand was. Ook opende ik alvast de voordeur, want samen met mijn buurtgenoten hoorde ik bij de burgershulpverlening en ik wist dat zij na een melding van een mogelijke hartstilstand direct een berichtje zouden krijgen om te komen helpen. Binnen een paar minuten stonden ze al binnen.”

Shock

“Ondertussen had ik met een automatische externe defibrillator (AED) die ik sinds de curus in huis had hangen, vastgesteld dat Paul inderdaad hartproblemen had. Zijn hartritme week af en het aparaat gaf zijn hart een shock, waarna ik met mond-op-mond-beademing en hartmassage begon. Na een aantal minuten controleerde de AE Pauls hart opnieuw. Een tweede shock was niet nodig, dus daarom hervatte ik de hartmassage. Voordat ik het wist, waren de ambulances, brandweer en politie er en de ambulancebroerders namen de hartmassage van mij over. Paul was nog steeds buiten bewustzijn en ze namen hem met spoed mee naar het ziekenhuis. In een tweede ambulance reed ik samen met mijn jongste zoon Sander (11) achter hem aan. Mijn drie andere kinderen waren er op dat moment niet en Sander zat tijdens Pauls hartinfarct beneden tv te kijken. Hij heeft hem gelukkig dus niet zien liggen in onze slaapkamer.”

Hoop

“Uiteindelijk lag Paul 72 uur op de intensive care. Zijn hartslag was stabiel, maar om zijn hart en hersenen wat rust te gunnen, werd hij drie dagen lang in een kunstmatige coma gehouden. Daarna was het de vraag of en hoe hij zou bijkomen als zijn artsen de slaapmedicatie afbouwden. Er zat niks anders op dan dat gewoon te proberen en ik dacht alleen maar: nu hebben we hem nog. Wat als hij niet goed uit zijn coma kwam? Volgens zijn medische team was het geen goed teken dat hij na de reanimatie niet meer bij bewustzijn was geweest. Ze bleven dat maar herhalen en hoewel ik ze wel hoorde, hield ik me vast aan het feit dat hij er nog steeds was. Het zou goed komen, dat moest.”

Wonder

“Godzijdank werd hij vanzelf wakker toen zijn slaapmedicatie werd afgebouwd. Hij had geen idee waarom hij op de intensive care lag en wat er thuis was gebeurd. Volgens zijn artsen was het een wonder dat hij er nog was. Ze konden het niet geloven dat hij zo goed uit zijn reanimatie was gekomen. Zelfs de ambulancebroerders die hem geholpen hadden, kwamen bij hem kijken. Ze wilden hem graag met hun eigen ogen bij bewustzijn zien.”

Kortetermijngeheugen

“Inmiddels is Paul weer redelijk de oude. Hij herinnert zich nog steeds niks van zijn hartinfarct en de twee weken daarvoor en daarna, dus zijn kortetermijngeheugen is helaas wat aangetast, maar Paul merkt daar zelf niks van. Voor hem is alles hetzelfde gebleven. Toevallig was hij laatst op controle bij de cardioloog. Zijn waardes waren allemaal goed en het ICD-kastje (een apparaatje dat ingrijpt bij gevaarlijke hartritmestoornissen, red.) dat zijn artsen tijdens de operatie onder de huid bij zijn sleutelbeen hebben geplaatst, doet het ook nog prima. Voor mij was dat een grote geruststelling. Met Paul ging het echt weer helemaal goed. En stel dat hij in de toekomst nog eens hartproblemen krijgt, dan grijpt het ICD-kastje direct tijd in.”

Reanimeren kun je leren

“Wat ik vooral wil benadrukken, is dat het enorm belangrijk is dat zoveel mogelijk mensen kunnen reanimeren. Iedereen kan het leren en wat als ik het niet had gekund? Dan was Paul er echt een stuk minder goed vanaf gekomen of er misschien zelfs helemaal niet meer geweest. Daarom hoop ik anderen met ons verhaal te kunnen inspireren. Doe alsjeblieft een reanimatiecursus, want je redt er, net zoals bij Paul, echt levens mee.”

Wil je ook een reanimatiecursus volgen? Ga dan naar href=”https://www.hartstichting.nl/help-mee-met-tijd/reanimatie/leer-reanimeren/aanmelden-reanimatiecursus”>www.hartstichting.nl en meld je aan bij de Hartstichting.

Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: eigen foto

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.