Desiree redde het leven van haar man

Tekst: Redactie Vriendin

12 juli 2023

Desiree (52) lag in bad toen haar man Paul in de slaapkamer in elkaar zakte door een hartstilstand. Dankzij een reanimatiecursus kon ze hem reanimeren met een AED-apparaat: ‘Ik wist dat de schade aan zijn hart iedere seconde erger kon worden, maar bleef koelbloedig doorgaan’.

“Wij wonen in het buitengebied en hebben een eigen bedrijf, op loopafstand van ons huis. Twee jaar geleden werd gevraagd of ik mee wilde betalen aan een AED-apparaat in ons dorp omdat het een kwartier kan duren voordat een ambulance ter plaatse is. Ik meldde me aan als burgerhulpverlener en volgde een reanimatiecursus. Omdat er dagelijks 35 mensen overlijden aan een hartstilstand en de overlevingskans het grootst is als je binnen zes minuten reanimeert, besloot ik in ons bedrijf ook een AED op te hangen. En daarna kocht ik er ook nog een voor bij ons in de keuken.
Mijn man Paul vond het onzin, maar ik vond het een veilig idee. Paul is geen hartpatiënt, maar hij werkt veel en sporten schiet er vaak bij in. Ik riep altijd dat ik de AED voor hem had gekocht, en hij grapte dat hij het maar een duur schilderijtje aan de muur vond. Wat we toen nog niet wisten, is dat we het apparaat binnen een paar maanden nodig hadden.”

Bewusteloos op bed

‘Het was een normale zaterdagmiddag. Paul had gewerkt en ik lag lekker in bad, ik had die avond een uitje van de carnavalsvereniging. Paul wilde voor zijn gezondheid meer bewegen en stapte na zijn werk op de crosstrainer in de slaapkamer. We hebben een badkamer en suite, dus ik zag hem vanuit bad sporten en luisterde met één oortje in naar een luisterboek. Het was een rustige situatie, tot het ineens helemaal misging.
Na het trainen ging Paul op bed zitten om uit te zweten voordat hij ging douchen. Ineens hoorde ik Paul gaspen. Dit is een vreemd geluid, een soort gesnurk. Ik wist meteen dat er iets ernstigs aan de hand was. Ik riep hem, vroeg wat hij aan het doen was en sprong ondertussen uit bad. Hij reageerde niet en ik zag hem in elkaar gedoken op bed zitten, met zijn ogen wijd open. Hij maakte een raspend en naar adem snakkend geluid, werd langzaam grauw en viel achterover. Het was heel eng om te zien. Ik schudde hem door elkaar en zei dat hij normaal moest doen, maar hij was volledig buiten bewustzijn.”

Schok geadviseerd

“Poedelnaakt en druipend van het water ben ik naar de keuken gerend om onze AED te halen. Ik wist meteen dat er iets met zijn hart was. Op de reanimatiecursus had ik geleerd dat je op bed niet goed kan reanimeren en daarom besloot ik mijn 120 kilo wegende bewusteloze man van het bed te duwen, zodat hij op de grond kwam te liggen. Ondertussen belde ik 112. Daarna sloot ik het AED-apparaat aan en plakte de elektroden op zijn borst. Het apparaat scande zijn hart en begon tegen mij te praten. Dat was spannend, maar gelukkig hoorde ik vrij snel het advies ‘schok geadviseerd.’
Ik wist dat de schade aan Pauls hart iedere seconde erger kon worden, maar bleef koelbloedig reanimeren. Ik was niet in paniek of emotioneel: ik kwam in een praktische modus waarin ik helder en snel te werk ging. Ik zag dat de schok aankwam, maar zijn ademhaling kwam niet terug. In plaats daarvan begon hij weer te gaspen. Achteraf weet ik dat zijn hartritme door de reanimatie was hersteld, maar omdat Paul niet bij kwam, wist ik niet of ik het goed had gedaan.”

72 uur in coma

“Toen de ambulance met het reanimatieteam arriveerde, schoot ik een badjas aan en droeg ik de zorg voor Paul over. Er was grote paniek, maar de hulpverleners werkten als een geoliede machine samen, dat was erg fijn om te zien. Na een paar minuten kwamen ook de brandweer en de politie aan bij onze woning. De brandweer maakte de route in huis vrij zodat Paul op een brancard de ziekenauto in gedragen kon worden. De politie weerhield omstanders dichtbij te komen. Ik schoot in de regelmodus. Ik belde onze drie volwassen kinderen op om te zeggen dat papa niet lekker was geworden en vroeg ze naar het ziekenhuis in Nijmegen te komen. Met militaire precisie pakte ik tassen met spullen in. In een tweede ambulance reed ik mee naar het ziekenhuis. Het was een rit van twintig minuten, ik was doodsbang dat Paul bij aankomst niet meer zou leven. Op de eerste hulp stond ik tussen de hulpverleners in, ze betrokken me overal bij. Omdat Paul nog steeds niet was bijgekomen, waren de artsen bang dat hij niet alleen hartpatiënt, maar ook hersenpatiënt zou worden. Ze besloten hem 72 uur lang in coma te brengen. Door hem gecontroleerde rust te geven, zou de kans op goed herstel groter zijn.”

Hoop houden

“In het ziekenhuis was ik ‘de mevrouw die zelf de reanimatie was gestart’. Artsen complimenteerden mij: als Paul die eerste minuten zonder hartslag was blijven liggen, was de schade sowieso groter geweest. We kwamen in een wereld terecht van infusen, monitors en piepjes. De kinderen hingen ballonnen en foto’s bij zijn bed. Met z’n allen zorgden we ervoor dat er altijd iemand naast zijn bed zat. We vertelden Paul hoe het thuis ging en zeiden dat hij vol moest houden. De zaalarts en ic-verpleegkundigen hielden ons op de hoogte van hoe hij het deed. Maar of hij zou blijven leven, konden ze ons niet vertellen.
Als ik vanaf de ic naar buiten keek zag ik een bloeiende boom. Het was hartje winter toen Paul in coma lag, maar die boom gaf me elke dag hoop. Hoe spannend en onzeker de situatie ook was, ik merkte dat mijn brein het niet toeliet om na te denken over alle vreselijke dingen die zouden kunnen gebeuren. Ik voelde me rustig en sliep zelfs erg goed ’s nachts.
Als gezin hebben we een gesprek gehad over mogelijke gevolgen van het hartstilstand en de coma. Al onze kinderen werken in ons bedrijf en ze waren het over één ding eens: ze gingen door, ook zonder papa. Het doorwerken werd onze drijfveer; we lieten onze koppies niet hangen en gingen er als gezin vanuit dat het goed kwam.”

Weinig hartschade

“Na 72 uur coma werd Paul wakker gemaakt en ademde hij weer zelf. Dit was heel goed nieuws, maar toch was dit absoluut geen fijn moment. Hij had geen idee waar hij was en wat er was gebeurd. Hij is een eigenwijze man en vond het afschuwelijk om wakker te worden in een ziekenhuisbed. Met de beademingsbuis nog in zijn keel werd hij boos en zwiepte hij zijn benen over de rand van het bed. Bijna trok hij zijn infusen los. Uiteindelijk heeft het verplegend personeel hem vastgebonden om ervoor te zorgen dat hij niet wegliep. Paul voelde zich ongemakkelijk. Het liefst wandelde hij het ziekenhuis uit om aan het werk te gaan, maar hij ontdekte langzaam dat dat geen optie was. We vertelden hem wat er was gebeurd en spraken uit hoe dankbaar we waren dat hij bij was gekomen.
Voor het herstellen van een coma staat zes weken, voor iedere dag op de intensive care twee weken. Paul was helemaal kapot. Ook na de uitleg wat er was gebeurd, snapte hij er geen bal van. Uit onderzoek blijkt dat er weinig hartschade is: het snelle reanimeren en de schok van de AED heeft de schade beperkt. Na anderhalve week heeft Paul een ICD-kastje gekregen. Dit is een apparaatje dat in de toekomst ingrijpt bij gevaarlijke hartritmestoornissen en een schok afgeeft om het ritme te herstellen. Na deze operatie mocht hij mee naar huis om aan te sterken en te herstellen.”

Levensgeluk
“Inmiddels weten we dat Paul wel wat last heeft van NAH, niet-aangeboren hersenletsel. Dit merk je in het dagelijks leven, hoe hij reageert op situaties. Hij zou voor zijn gezondheid beter zijn om te minderen met werken, maar daar denkt hij zelf anders over. Hij wordt gelukkig van zijn werk, het is wat hij het liefste doet. In het begin woog ik alles voor hem af, maar nu laat ik hem zijn eigen plan trekken. Dat is moeilijk, maar het is zijn proces. Ik maak andere keuzes om gezond te blijven; ik werk minder uren en heb hobby’s waar ik blij van word.
De hartstilstand en coma van Paul hebben mij veranderd. Ik besef nu meer dat ik ook voor mezelf moet kiezen en zelf het geluk van mijn eigen leven bepaal. De levenskeuzes die hij maakt laat ik los, want ik kan ze niet veranderen. Ik geniet van elke dag dat ik hem nog om mij heen heb en ben blij en dankbaar dat ik destijds besloot een reanimatiecursus te doen en een AED-apparaat aan te schaffen. Als ik dat niet had gedaan, had ik Paul misschien helemaal niet meer om mij heen gehad.”

Tekst: Hannah König
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.