Desiree lag twee weken in Turkije in coma: ‘Mijn overlevingskans was tien procent’

23 oktober 2023

Desiree (49) is getrouwd met François (54) en heeft drie dochters, Cassandra (27), Vanita (25) en Xiomara (17). Vorig jaar verliep de traditionele gezinsvakantie naar Turkije totaal anders dan gepland. Desiree lag twee weken in coma en er werd gevreesd voor haar leven. “Ik kan me er weinig van herinneren.”

“Ik ga al jaren met mijn man en kinderen naar Turkije op vakantie. We hebben het daar altijd heerlijk en we baalden dan ook stevig toen het door corona een paar jaar niet door kon gaan. Maar in 2022 hadden we weer geboekt. Dit keer gingen alleen Cassandra en Xiomara mee. Iedereen was blij dat het weer kon.
We vlogen via Duitsland en hadden een avondvlucht, waardoor onze nachtrust behoorlijk onderbroken was. In het hotel aangekomen, gingen we eerst met z’n vieren ontbijten, daarna zouden we lekker naar het zwembad gaan. Ik was koud en rillerig. ‘Ik denk dat het korte slapen mij geen goed heeft gedaan, ik ga nog even een uurtje op bed liggen’, zei ik tegen mijn man en kinderen. Dat ik me niet lekker voelde, vond ik volstrekt verklaarbaar. Geen seconde dacht ik eraan dat er iets ergs aan de hand zou kunnen zijn. ‘Ik kom zo terug’, riep ik nog. Ook François en de meiden maakten zich geen zorgen. Zij waren net als ik moe en hadden ook last van het enorme temperatuurverschil met Nederland. We gingen ervan uit dat we ons allemaal na een nacht goed slapen weer prima zouden voelen.”

Doodsangsten

“Na anderhalf uur was ik echter nog steeds niet naar beneden gekomen. François kwam maar eens polshoogte nemen. Hij wilde weten hoe het met mij ging. ‘Het gaat wel’, heb ik geantwoord. Ik was niet meer zo rillerig, maar nog wel moe. ‘Ik blijf nog heel even liggen’, zei ik. Weer anderhalf uur later kwamen Cassandra en Xiomara bij me kijken. Ze troffen me in een bevuild bed aan, ik had vreselijk overgegeven. Heel vaag kan ik me herinneren dat ze me onder de douche hebben gezet. Ik was nog aanspreekbaar, maar overduidelijk heel ziek. De hoteldokter is erbij gehaald en die heeft de ambulance direct laten komen. Ik was niet in paniek, daar had ik de kracht niet voor. Het laatste dat ik me kan herinneren, is dat de arts binnenkwam. Daarna ging het lichtje uit.
Van François en de kinderen heb ik moeten vernemen wat er in de weken daarna is gebeurd. Het is heel bizar dat zij dat voor mij hebben moeten invullen. Ik ben gewoon twee weken uit mijn leven kwijt, niet alleen in tijd, ook in emoties. Wat zij hebben doorstaan, heb ik niet meegekregen. Ze hebben doodsangsten uitgestaan, terwijl ik buiten kennis was.”

Levensbedreigend

“Aanvankelijk dachten ze in het ziekenhuis dat ik was uitgedroogd. Ik heb vocht en antibiotica gekregen, maar mijn bloedwaarden bleken niet in orde. François kwam de volgende dag bij me op bezoek, maar de kamer waar ik lag, was leeg. Ik was naar de IC gebracht wegens acuut nierfalen. Ik had een zware infectie, een lage bloeddruk en te hoge leverwaarden. Mijn situatie was levensbedreigend. Waar François en de kinderen het aanvankelijk positief inzagen, raakten ze toch wel in paniek toen ze hoorden dat de twee dagen die zouden volgen cruciaal zouden zijn. Via een tolk kregen ze te horen dat ik slechts tien procent overlevingskans had. Die avond onderging ik een hartkatheterisatie. Mijn man en Xiomara namen afscheid van me met in hun achterhoofd dat ze me niet meer levend terug zouden zien. Cassandra was in het hotel achtergebleven. Zij durfde niet naar het ziekenhuis, ze vond het te zwaar.
François heeft zich naast mijn bed sterk gehouden. ‘Moet je niet huilen?’ vroeg Xiomara hem op de gang. Daar brak hij. Hij had zijn tranen weggedrukt omdat hij mij niets wilde laten merken, ook al verkeerde ik in comateuze toestand. De kans dat ik er toch iets van mee zou krijgen, was aanwezig. Ze mochten trouwens niet samen mijn kamer in, een regel door de naweeën van corona. Het idee dat Xiomara daar als toen 15-jarige in haar eentje afscheid heeft genomen van haar moeder, vind ik hartverscheurend.”

Nachtmerrie

“Ik werd aangesloten op de nierdialyse. De dagen daarna ging het zo slecht met me dat mijn man en kinderen niet bij me mochten komen. Waar het in Nederland normaal is dat je op een IC op bezoek gaat, is dat in Turkije niet het geval. François werd telefonisch op de hoogte gehouden. Inmiddels was duidelijk wat er met mij aan de hand was. Ik had een maagdarmontsteking, waaruit bloedvergiftiging is ontstaan. Sepsis dus. Het gevolg was orgaanfalen. Ik zou geen pijn hebben, verzekerden de artsen mijn gezin. Omdat mijn situatie nog steeds ernstig levensbedreigend was, werd ik in slaap gehouden.
François en de kinderen brachten hun dagen door in de hotelkamer. Ze deden zo nu en dan een spelletje en wandelden af en toe een stukje, maar ze zaten voornamelijk bovenop de telefoon voor als er nieuws kwam. En François was heel druk met regelwerk; hij belde voortdurend met de alarmcentrale en de verzekering. Ze beleefden een nachtmerrie, waar ik niets van meekreeg. Aan mijn toestand veranderde weinig.”

Blij en opgelucht

“Na een paar dagen begonnen mijn waardes licht te verbeteren. François. Cassandra en Xiomara waren ondertussen verkast naar een ander hotel. De meiden hadden te veel negatieve associaties met de kamer. Ze zagen mij daar steeds weer zo ziek in dat bed liggen.
Heel voorzichtig werd ik uit mijn coma gehaald. Ik begon mijn armen te bewegen en deed zo nu en dan mijn ogen een beetje open. Ik lag nog wel aan de beademing. Dat ik beetje bij beetje bijkwam, ging overigens ook langs mij heen. Door alle medicatie was ik nog steeds in een andere wereld. Pas vier, vijf dagen later was ik echt goed wakker. En weer twee dagen later heb ik mijn eerste herinneringen weer. Ik was inmiddels van de beademing afgehaald en kon weer kleine slokjes drinken. Mijn stem klonk hees en ik lag stokstijf in bed, bewegen lukte niet. ‘Wat doe ik hier? We waren op vakantie, wat is er gebeurd?’, wilde ik weten. Ik begreep er niets van, ook niet toen het me werd uitgelegd. Toen het tot me doordrong dat ik niets kon, raakte ik in paniek. ‘Komt het nog goed?’, wilde ik weten. Ik wilde het bed uit of op z’n minst mijn hoofdeinde omhoog doen om rechtop te zitten. Maar ik kreeg het allemaal niet voor elkaar. Ik voelde me niet ziek, maar was het natuurlijk wel. François en de kinderen waren ontzettend blij en opgelucht dat ik het overleefd had, maar ze waren ook verdrietig door alles wat ze hadden meegemaakt.”

Terug naar Nederland

“Pas zo’n vijf dagen nadat ik weer herinneringen kreeg, drong tot me door hoe ernstig de situatie is geweest. Ik wilde naar huis en werd opstandig. Ik wilde niet eten en drinken, dus kreeg ik een neussonde. Van het lange liggen had ik doorligwonden gekregen. En de eerste keer dat de fysio mij op de rand van het bed liet zitten, hing ik er als een zoutzak bij, helemaal scheef en in elkaar gezakt. Ik was niet veel meer waard. Ik snapte ook veel niet. Waarom had ik keelpijn? Dat ik aan de beademing had gelegen, had ik niet gemerkt. En ik zag pleisters op mijn benen van de hartkatherisatie. ‘Je bent geopereerd’, zei François, toen ik hem daarna vroeg. Ik bevatte het niet, het was gewoon te veel om te verwerken.
Ruim drie weken nadat ik in Turkije was aangekomen, stond mijn medische terugvlucht gepland. Maar toen bleek ik vocht achter mijn longen te hebben en belandde ik opnieuw op de IC. Van die periode ben ik weer stukken kwijt. Uiteindelijk ben ik een kleine week later alsnog naar Nederland gevlogen, waar ik nog een week in het ziekenhuis heb gelegen. Daarna ging ik voor zes weken naar een revalidatiecentrum.”

Dankbaarheid

“Er is een Desiree van voor en een van na die vakantie. Mijn armen functioneren niet meer honderd procent, ik ben links doof, heb vier hersenbeschadigingen en door de beademing zijn de zenuwen in mijn bovenlip kapot, waardoor ik 24 uur per dag tintelingen heb. Als ik moe ben, kom ik moeilijk uit mijn woorden. En mijn kortetermijngeheugen is slecht. Elke dag moet ik opnieuw afwegen wat ik wel en niet ga doen, wat ik de dag erna op de planning heb en of dat met elkaar te rijmen valt. Niets is meer vanzelfsprekend. Toch is er van mijn kant ook veel dankbaarheid dat ik er nog ben. Wat de artsen voor mij gedaan hebben, is onvoorstelbaar. Er is veel contact geweest tussen het ziekenhuis in Turkije en het Máxima Medisch Centrum. Om mij terug naar Nederland te krijgen, zijn een arts en een verpleegkundige uit Oostenrijk ingevlogen. Het is een heel gek idee dat dit allemaal voor mij is geweest.
Een deel van je leven kwijtraken is heel ingrijpend. Ik kon daar niet goed mee omgaan en heb er hulp van een medisch psycholoog voor gehad. Vooral het feit dat ik me niet volledig kon inleven in het verdriet en in de emotie die François en de meiden hadden gevoeld, vond ik heel naar. Ze hadden mijn uitvaart al helemaal doorgesproken, ze hebben zoveel angst gehad… Als ik ze daarom zag huilen, registreerde ik hun tranen wel, maar ik voelde de pijn niet. Het was veel te onwerkelijk.
De therapie heeft geholpen. Ik berust er nu in dat ik dat gevoel ook niet zomaar op kan roepen. Ik zou ze graag volledig willen invoelen, maar dat is vrijwel onmogelijk. In coma liggen geeft echt een mindfuck, ik worstel er nog steeds mee.”

Flashback

“Mijn oude niveau ga ik niet meer halen, het is niet anders. Ik mis het dat ik niet meer zomaar even spontaan iets kan doen en alles moet plannen. Voor zware huishoudelijke taken heb ik een hulp en ik ben heel kieskeurig in waar ik mijn energie in steek. Me druk maken om kleine onnozele dingen doe ik niet meer. De fysieke gevolgen van die periode in Turkije zijn niet allemaal zichtbaar. Daarom snapt niet iedereen wat er met mij aan de hand is. Dat ik vaak nee moet verkopen, heeft me al wat vrienden gekost.
Ik ben heel bang geweest dat ik opnieuw ziek zou worden. Nog meer hersenbeschadiging is voor mij onacceptabel, heb ik al tegen François gezegd. Een paar maanden geleden werd ik geopereerd en kort daarna werd ik weer zo rillerig, ik herkende het meteen. De huisarts nam geen enkel risico en belde direct de ambulance. Er bleek gelukkig niets aan de hand. Ik heb François nog nooit zo zien huilen als op het moment dat die geruststelling kwam. Hij had een flashback, alle ellende kwam weer even terug.
Dit jaar word ik vijftig. De kans dat ik die leeftijd zou halen, was maar tien procent, dus we gaan het uitbundig vieren. En dit najaar gaan we weer naar Turkije. Het leven gaat – gelukkig – door. En ondanks dat het anders is dan voorheen geniet ik wel weer.”
Tekst: Hester Zitvast
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.