Lezeressen: ‘Dit is het gekste wat ik ooit deed voor de liefde’

Tekst: Vriendin

15 januari 2025

Vanwege de liefde maak je soms verrassende keuzes. Negen lezeressen vertellen wat zij deden voor hun grote liefde.

“Ik vloog stiekem terug naar Nederland voor hem.”

Lisa (27): “Ik was bezig met een reis van zeven maanden door Azië en Australië, maar heb die halverwege afgebroken voor een ex, met wie ik via Facebook weer in contact was gekomen. We hadden verkering op de middelbare school en toen ik zijn foto voorbij zag komen, voegde ik hem uit nieuwsgierigheid toe. We raakten aan de praat en daar konden we niet meer mee stoppen. Hoe mooi het in Maleisië ook was, ik wilde maar één ding: bij hem zijn. Belachelijk natuurlijk, om een reis waarnaar ik jaren had uitgekeken en waarvoor ik jaren had gespaard af te breken voor een crush. Ik wist niet eens of die aantrekkingskracht in het echt ook zo groot zou zijn. Behalve aan hem vertelde ik aan niemand dat ik naar Nederland zou komen, voor het geval het een enorme tegenvaller zou zijn. Hij stond me op te wachten op Schiphol. Toen ik hem zag staan, wist ik: hier ga ik geen spijt van krijgen. Na een week met zijn tweeën als in een cocon in zijn huis te hebben geleefd, belde ik mijn ouders om te vertellen dat ik weer in Nederland was. En die reis door Azië? Die hebben we het jaar erop samen gemaakt.”

‘Het voelde niet goed om biefstuk te bestellen met hem tegenover me’

Amanda (44): “Ik ben voor de liefde gestopt met vlees eten. Mijn vriend Marco is erg begaan met de natuur en is al sinds zijn negende overtuigd vegetariër. Hij heeft me nooit verplicht om vis en vlees te laten staan, maar het voelde niet goed in een restaurant een biefstukje te bestellen als hij tegenover me zat, of de vegaburgers en gehaktballen naast elkaar op het fornuis te zetten. Aangezien ik Marco’s liefde voor de wereld om hem heen alleen maar bewonder, besloot ik me aan hem aan te passen. Dat is nu alweer vijftien jaar geleden en ik mis vlees amper. Het enige wat me nog weleens doet watertanden, is de geur van mijn moeders gehaktballen. Maar voor de liefde laat ik die met liefde staan.”

‘Heel impulsief besloot ik te blijven’

Ellen (33): “Ik vertrok met een vriendin voor acht maanden naar Madrid. We zouden er vijf maanden een minor volgen voor onze opleiding en de rest van de zomer wilden we in Spanje blijven en werken. We ontdekten een leuk kroegje om de hoek van het studentenhuis waar we woonden en trokken al snel op met een groep Spaanse jongens en meiden die daar vaak kwamen. Na een paar maanden viel me op dat een van de mannen, Juan, wel heel vaak naar me keek. Hij was nogal verlegen en was me daardoor eigenlijk nooit zo opgevallen. Binnen een paar weken was ik hevig verliefd. Ik had het soort verliefdheid waar je kilo’s van afvalt omdat je geen hap door je keel krijgt, terwijl je toch de hele dag met een grote grijns rondloopt. Het enige probleem: als het om de liefde gaat, word ik intens verlegen. Behalve elkaar aanstaren en af en toe voorzichtig iets zeggen, gebeurde er dus niets. Zo draaiden we bijna twee maanden om elkaar heen, tot we in juli na een avondje stappen met de groep bij hem thuis eindigden om een film te kijken en we eindelijk zoenden. Vanaf toen was het dik aan, maar ik zou vijf weken later al naar huis gaan. Heel impulsief besloot ik dat niet te doen. Ik heb mijn studie onderbroken om een jaar langer in Madrid te blijven. Spijt daarvan heb ik niet gehad, want na dat jaar is hij met me mee teruggegaan naar Nederland en nooit meer weggegaan.”

‘Hoe heb ik kunnen denken dat die tatoeage een goed idee was?’

Nikki (31): “Ik liet zijn naam op mijn heup tatoeëren. Ja, echt. Als ik het zo vertel, vind ik het te cheesy voor woorden en denk ik: hoe heb ik óóit kunnen denken dat dat een goed idee was? Laten we het er maar op houden dat ik negentien jaar en heel verliefd was. Natuurlijk ging het uit. Inmiddels heeft een bevriende tatoeëerder van de naam een bloem weten te maken. Eind goed, al goed, maar no way dat ik ooit nog iemands naam op mijn lijf laat vereeuwigen.”

‘Voor hem verhuisde ik naar de andere kant van het land’

Anna (26): “Tom en ik zijn zes jaar geleden getrouwd en na ons huwelijk ben ik voor hem naar de andere kant van het land verhuisd. Zonder ooit met elkaar te hebben samengewoond. Ik weet dat dat voor veel mensen klinkt alsof ik gek ben, maar ik kom uit een christelijke gemeenschap en bij ons is het normaal dat je pas gaat samenwonen als je bent getrouwd. Ook als je elkaar hebt leren kennen tijdens een jongerenkamp en 160 kilometer bij elkaar vandaan woont. Eerst ‘oefenen’ zit er gewoon niet in. Ik vond het niet erg, ik was na vier jaar verkering erg zeker van de relatie tussen Tom en mij. Het was wel lastig om mijn familie en vriendinnen achter te laten en een heel nieuw leven te beginnen, maar gelukkig heeft mijn schoonfamilie me altijd erg gesteund en vond ik snel een baan. We kregen ook een zoon en sinds hij naar school gaat, is mijn sociale kring hier een stuk groter geworden. Na jaren voel ik me eindelijk geen vreemde meer in mijn nieuwe dorp.”

‘Ik vroeg hem ten huwelijk’

Lisanne (32): “Het is ‘normaal’ dat de man de vrouw ten huwelijk vraagt, maar ik ben niet zo van de gebaande paden: ik wilde Willem graag zelf vragen. Maar hoe? Ik zag mezelf ook weer niet met een ring in mijn hand op één knie gaan. Toen hij me op een dag een cartoon van Fokke en Sukke appte, zoals hij wel vaker deed, kreeg ik een eureka-momentje. Hoe tof zou het zijn als ik hem met een speciaal voor hem gemaakte tekening van zijn favoriete cartoonfiguren ten huwelijk kon vragen? Al lezend op de site van de tekenaars bleek ik niet de enige te zijn met een verzoek voor een persoonlijke cartoon. De kans dat het ging lukken leek me klein, maar onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ stuurde ik toch een mailtje. En ik had geluk! Hulp bij een huwelijksaanzoek was blijkbaar niet eerder gevraagd en ik kreeg al snel een mailtje terug. Drie dagen later zat er een fantastische cartoon bij de post, waarin Fokke en Sukke Willem vragen met mij te trouwen. Ik lijstte hem in, deed er een mooi papiertje om en toverde het cadeau tevoorschijn tijdens een avondje samen. Gelukkig zei Willem volmondig ja. En de cartoon? Die heeft hij werkelijk aan iedereen die hem maar wilde zien geshowd met de mededeling: ‘Moet je zien hoe cool mijn vriendin is, dat ze dit heeft weten te regelen.’ Een schot in de roos.”

‘Elke avond van de week een andere Star Wars-film’

Lieneke (26): “Ik had al een tijdje een oogje op Sven, een knappe jongen van mijn werk. Op een dag kwam het gesprek in de kantine op de nieuwe Star Wars-film. Sven zei dat hij een enorme fan is, maar dat hij in zijn omgeving de enige is. ‘O wat toevallig, dat heb ik ook! We kunnen wel samen naar de film gaan!’ riep ik zonder erbij na te denken. Sven stemde in en we prikten een datum anderhalve week later. Ik was natuurlijk hartstikke blij, maar had ook een probleem: Star Wars interesseerde me helemaal niet en deze film was nummer zeven in een reeks waarvan ik had beweerd fan te zijn. Ik kon toch moeilijk zonder enige voorkennis in de bioscoop verschijnen. Er zat niets anders op dan elke avond een van de vorige films bekijken. Man, wat een opgave als sciencefiction niet je ding is. En helemaal omdat het tussen Sven en mij uiteindelijk niets is geworden. Die zeven avonden waren echt verspilde moeite.”

‘Bij hem intrekken? Mijn ouders verklaarden me voor gek’

Brenda (41): “Mark en ik kenden elkaar drieënhalve week toen ik te horen kreeg dat ik mijn antikraakwoning binnen een maand moest verlaten. ‘Dan kom je toch bij mij wonen?’ stelde Mark voor. Mijn ouders en vriendinnen verklaarden me voor gek, maar ik zag geen reden om het niet te doen; vanaf de eerste dag voelde het al heel serieus tussen ons. Inmiddels zijn we achttien jaar, een bruiloft en drie dochters verder.”

‘Eigenlijk vind ik zijn achternaam aannemen maar burgerlijk’

Mieke (36): “Het gekste wat ik voor de liefde deed? Zijn naam aannemen. Als je me een paar jaar geleden had verteld dat ik mijn achternaam zou inruilen voor die van een man, had ik je uitgelachen. Héél hard. Ik had er eigenlijk niet eens bij stilgestaan dat het een optie was om zijn naam aan te nemen toen het gesprek daarop kwam tijdens de voorbereidingen van onze bruiloft. Maar voor mijn man, Wouter, bleek het toch een behoorlijk issue. Hij vindt dat dezelfde naam dragen betekent dat je écht bij elkaar hoort. Ik heb dat helemaal niet. Ik vond, en vind, de achternaam van je man aannemen nogal burgerlijk en had mezelf nooit gezien als een vrouw die dat deed. Dus dat leverde heftige discussies op. Tot ik me na een paar weken afvroeg waarom ik er eigenlijk zo’n probleem van maakte. Voor mij was het een principe om het principe, maar voor Wouter veel meer een gevoelskwestie, iets wat hij heel belangrijk vindt. En zijn achternaam is eigenlijk best mooi… Dus besloot ik toe te geven. Sinds onze bruiloft, vorig jaar april, heb ik mijn meisjesnaam dus ingeruild voor zijn achternaam. Het was even wennen, maar ik weet zeker dat ik Wouter er ontzettend blij mee heb gemaakt. En ach, een naam is maar een naam.”

Tekst: Rianne Sepers
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.