Lezeressen blikken terug: ‘Dit jaar koos ik bewust voor mezelf!’

31 december 2024

Je moet het maar durven: je baan opzeggen, een moeizame relatie verbreken of verhuizen naar een wildvreemde regio. Deze vrouwen deden het en zetten daarmee 2024 naar hun hand. ‘Ik heb geleerd mezelf op één zetten.’

‘Na jaren maakte ik een einde aan mijn moeizame relatie’

Bianca (46): “Achteraf gezien was mijn relatie met Mark in de eerste jaren al niet ‘normaal’. We waren tieners en hadden het leuk samen, maar hij behandelde mij niet met respect. Hij kleineerde me door te zeggen dat ik niet goed genoeg was en gaf me op een feestje in een dronken bui een stomp in mijn buik. Toch ging er niet meteen een alarmbel bij me rinkelen. Ik was jong, hij was mijn eerste vriendje en er waren genoeg leuke momenten. Op mijn twintigste gingen we samenwonen en later kregen we een zoon. Daarna werden de problemen groter. Mark vloekte en schold me uit. Ook het fysieke geweld nam toe, met als hoogtepunt dat hij me op een avond door de gang smeet. Natuurlijk dacht ik toen en op al die andere momenten: dit is niet normaal, zo hoor ik niet behandeld te worden. Maar bij hem weggaan was een te grote stap. We hadden een kind samen en ergens dacht ik: we zijn al zo lang bij elkaar, in iedere relatie moet je investeren. Het wordt vast beter. Maar het was ijdele hoop, er kwamen alsmaar meer ruzies. Begin 2024 dacht ik: nu is het klaar, ik moet echt bij hem weg. Toen ik hem dat vertelde, schrok hij en negeerde me daarna volledig. Een paar maanden later trok ik samen met mijn zoon in een huurappartement. ‘Mama, wat is het toch fijn hier’, zegt hij als we samen op de bank zitten. Dat vult me met geluk. Ik heb voor mijzelf en mijn kind gekozen en daar ben ik heel trots op.’

‘Ik volgde mijn hart en zegde mijn baan op’

Leonie (49): “Bij een groot bedrijf werkte ik zesendertig uur per week. De laatste tweeënhalf jaar in een managementfunctie zelfs veertig, met daarbij nog twaalf uur reistijd. Daarnaast stak ik ieder vrij uur in mijn twee andere banen: sinds een aantal jaar ben ik trouwambtenaar en loopbaancoach. ‘Doe jij niet een beetje teveel?’, zeiden mensen weleens. Die opmerking zegt meer over jou dan over mij, dacht ik dan – tot eind vorig jaar. Steeds vaker moest ik aanvragen afslaan, bijvoorbeeld voor coachingstrajecten, vanwege tijdgebrek. Ik realiseerde me dat mijn vaste baan me ‘in de weg’ begon te zitten. Ik ben iemand die zich wil blijven ontwikkelen, maar ik liep vast. Stoppen met mijn vaste baan was echter geen optie. Wie zou mijn hypotheek betalen? Toch heb ik het gedaan. Ik heb mijn hart gevolgd en dat is de beste beslissing die ik in 2024 heb genomen. Met Pinksteren vroeg ik een vriendin die tarotkaarten legt, me te helpen. Haar kaarten maakten duidelijk dat ik vasthield aan zekerheid. Comfort, de veiligheid van een steady baan. Ik realiseerde me dat ik niet zo iemand ben en wil zijn. Ik krijg energie van avontuur, van nieuwe uitdagingen. De dag erna besloot ik mijn vaste baan op te zeggen. Van mijn buffer en twee andere banen kan ik op den duur niet leven, maar ik heb vertrouwen dat ik op mijn pootjes terecht zal komen. Ik ervaar nu een enorm gevoel van ruimte en vrijheid – iets wat ik nooit eerder heb gehad. Voorheen sloeg ik iedere avond mijn laptop open om te werken, maar nu heb ik ontdekt dat Netflix ook hartstikke leuk is.’

‘Ik ben vijftig kilo lichter en een totaal ander mens’

Sanne (39): “Diëten, psychologen, verslavingscoaches: jarenlang heb ik van alles geprobeerd om af te vallen. Soms raakte ik wat kilo’s kwijt, maar ze zaten er altijd snel weer aan. Sinds een aantal jaar weet ik dat ik autisme heb en dat eten voor mij een manier was om met mijn emoties om te gaan. Op mijn zwaarst woog ik honderdzevenendertig kilo. Sporten lukte bijna niet meer en ook als moeder had ik het gevoel dat ik faalde. Ik ging de ballenbak nog wel in met mijn zoon (nu 4), maar niet van harte. Hoe ziet hij mij over een paar jaar? dacht ik. Hij zal zich voor me schamen, zoals ik dat ook doe voor mijn lichaam. In de spiegel keek ik allang niet meer. Ik was het zat om zo dik te zijn, maar wist dat het me op eigen kracht niet zou gaan lukken om structureel iets te veranderen. Na een gesprek met mijn huisarts en dankzij goede ervaringen van een vriendin, besloot ik voor een maagverkleining te gaan. De eerste twee weken na de operatie mocht ik alleen vloeibaar eten. Moeilijk, want het hongergevoel was er nog steeds. Van een diëtist kreeg ik een eetschema en ik ben drie keer in de week gaan sporten. Inmiddels ben ik de kleine porties gewend en trakteer ik mezelf één keer per dag op iets lekkers – twee koekjes, in plaats van het hele pak. Ik ben bijna vijftig kilo lichter en een totaal ander mens. Mijn gezicht is smaller, ik ben vijf kledingmaten kwijt en heb ineens een wespentaille, maar óók een dosis zelfvertrouwen. Ik sta er als een krachtige, zelfverzekerde vrouw. Daardoor heb ik ook de stap durven zetten om te gaan scheiden. Ik kies op alle fronten voor mezelf en dat voelt zó goed. Ik ben gelukkiger dan ooit en heb weer energie. Laatst stond ik met mijn zoontje uitbundig in de kamer te dansen. Alles met hem kunnen doen en hem daarbij zien genieten, is nog wel het allermooiste.’

‘Dit jaar brak ik met mijn familie’

Patty (41): “Ik was zo iemand die altijd aan anderen dacht. Hebben zij het goed, dan ik ook. Inmiddels weet ik beter. Ik heb dit jaar geleerd dat ik mijn keuzes alleen hoef te verantwoorden naar mijzelf en mijn zoons (17 en 19). Dat bewustwordingsproces begon toen ik een einde maakte aan mijn relatie. Een aantal maanden later, afgelopen voorjaar, sloot ik me aan bij een groepsreis door Thailand. Reizen is mijn passie, maar stond door de komst van mijn kinderen jarenlang op een laag pitje. Nu ze ouder en zelfstandiger zijn en ik single ben, vond ik het hoog tijd om mijn koffers te pakken. Ruim twee weken reisde ik door Thailand en was ik geen moeder of partner, maar gewoon Patty – en daarmee groeide mijn zelfvertrouwen. Bij terugkomst ben ik meer knopen gaan doorhakken. Zo veranderde ik van baan omdat ik meer uitdaging nodig had en brak ik met mijn familie. De relatie met mijn ouders, zus en zwager is altijd al moeizaam geweest. Er werd kritiek op mij geleverd en ik moest veel slikken, had het gevoel dat ik nooit begrepen werd. In de zomer trok ik een grens en verbrak ik het contact. Het vreet nu geen energie meer. Ik hoef ook niet meer bang te zijn dat ik commentaar krijg op alles wat ik doe en dat geeft zoveel rust. In 2024 is er veel gebeurd, maar ik mag trots zijn. Dit is het jaar waarin ik voor mezelf opkwam en weer in mijn kracht ging staan.’

‘Ik verhuisde in mijn uppie naar een andere regio’

Liselotte (27): “Bijna vijf jaar lang woonde ik in een klein appartement in het centrum van Eindhoven. Daar was altijd wel íets aan de hand: politie die langskwam omdat er gezeur was bij buren, er werd belletje geleld of deuren werden ingetrapt. Ik had behoefte aan rust. Begin dit jaar besloot ik een langgekoesterde droom waar te maken: verhuizen naar Zeeland. Twee uur rijden van mijn familie vandaan, waar ik niemand kende, maar waar ik als kind vaak op vakantie was geweest. Ik was de drukte in Eindhoven beu en bovendien was ik single en ongebonden. Dit was hét moment: als ik er nu niet voor zou gaan, zou ik spijt krijgen. Na een korte zoektocht vond ik een leuk huis in een klein, gereformeerd dorp. In augustus verhuisde ik met mijn poes, vis en cavia’s. Zodra ik mijn tuintje in stap, hoor ik alleen de vogels en met een kwartiertje ben ik op het strand – boek mee en genieten van de rust en ruimte. Natuurlijk is het jammer dat ik mijn familie en vrienden niet meer iedere week zie. Maar we hebben bijna dagelijks contact en daardoor voelt de afstand niet zo groot. Nieuwe vrienden maken kost tijd, maar ik voel dat ik de juiste stap heb gezet. Zodra ik op de duinen afrijd en de vuurtoren van Westkapelle zie opdoemen, voelt het steeds meer als thuis.’

‘Ik heb geleerd mezelf op één te zetten, zonder schuldgevoel’

Marjan (60): “Als moeder van vier zoons (24, 21, 19 en 16) en met een man die voor zijn werk veel van huis is, cijferde ik mezelf altijd een beetje weg. Het gezinsbelang stond bovenaan. Afgelopen jaarwisseling realiseerde ik me dat ik mijzelf best eens op één mag zetten. Ik zou dit jaar zestig worden – hoog tijd om dingen te doen waar ík blij van word. Drie maanden later zei een vriendin dat ze in oktober naar Oeganda wilde gaan. Ze had haar dochter, die daar woont en onderzoek doet, twee jaar eerder ook al eens opgezocht en dat was een geweldige ervaring geweest. We hadden destijds afgesproken dat ik bij een volgende reis met haar mee zou gaan. Ik wilde altijd al eens naar een Afrikaans land en het leek me gaaf om op safari te gaan. Maar toen de kans zich in maart dit jaar voordeed, sloeg de twijfel toch toe. Kon ik het wel maken ten opzichte van mijn gezin? Direct daarna baalde ik – waarom kwam dat stomme verantwoordelijkheidsgevoel nou tóch weer naar boven? Drie van onze zoons wonen nog thuis, maar ze zijn oud en wijs genoeg om zichzelf te redden. Ik dacht terug aan mijn goede voornemen: mijzelf op één zetten. En toen ging de knop om. Ik belde mijn vriendin dat ik meeging, zelfs zonder met het thuisfront te overleggen hoelang. In oktober vlogen we naar Oeganda. We dompelden ons onder in het pure Afrika, waarbij we zelfs een nacht bij een stam sliepen. Toen zij ons met zang en dans verwelkomden alsof we royals waren, stroomden de tranen over mijn wangen. Ongelofelijk hoe relaxed de Afrikanen zijn en wat zij over hebben voor hun medemens. De reis heeft me meer dan ooit doen beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben, maar ik heb ook geleerd om meer in het moment te leven. Genieten van het nu. Sindsdien probeer ik vaker voor mezelf te kiezen, want nu weet ik dat ik mijzelf dat mag gunnen – zonder schuldgevoel.’

‘Als ik er nu niet voor zou gaan, wanneer dan wel?’

Linda (45): “Als dertienjarige zat ik bij het afscheid van een overleden vriend van mijn ouders. Toen mijn vader met zijn speech de aanwezigen ontroerde, dacht ik: wauw, dat je dít teweeg kunt brengen bij mensen. Een leven eren, de dierbaren op een fijne manier afscheid laten nemen. Ik was nog jong, maar voelde toen al heel sterk: dit werk is echt iets voor mij. Toch kwam het er nooit van. Na de middelbare school ging ik bij een uitzendbureau werken en uiteindelijk startte ik mijn eigen bedrijf waarmee ik vrouwen begeleidde met afvallen. Ondertussen zat mijn droom wel altijd in mijn achterhoofd. De afgelopen jaren heb ik een aantal dierbaren verloren en meerdere vriendinnen waren ernstig ziek. Dat deed me beseffen dat het leven een deadline heeft, maar je weet niet wanneer die is. Dit jaar zou ik vijfenveertig worden. Als ik er nu niet voor ga om mijn droom waar te maken, dacht ik, wanneer dan wel? In het voorjaar startte ik met de opleiding tot uitvaartverzorger en in oktober nam ik mijn diploma in ontvangst. Inmiddels heb ik al zeven uitvaarten mogen begeleiden. Heel spannend, maar de feedback is geweldig. Het voelt alsof alles op zijn plek valt. Waar mijn roeping altijd al borrelde komt die nu naar buiten. Of, zoals iemand het laatst prachtig verwoordde: ‘Jouw roeping roept jou niet, die schreeuwt.’”

Tekst: Tessa Heselhaus
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.