Drielingmoeder Sientje: ‘Hoe je je ouders vertelt dat je een drieling krijgt’
24 april 2019
Zowel Jos als ik zijn beiden gezegend met nog twee gezonde ouders. Alle vier met pensioen, dus zeeën van tijd om de hele dag hun eigen tijd in te delen. Het was dus makkelijk om een dag in te plannen om te vertellen dat we zwanger waren.
Zowel Jos als ik zijn beiden gezegend met nog twee gezonde ouders. Alle vier met pensioen, dus zeeën van tijd om de hele dag hun eigen tijd in te delen. Het was dus makkelijk om een dag in te plannen om te vertellen dat we zwanger waren.
Jos vierde die dag zijn 38ste verjaardag en we wilden meteen vertellen dat we zwanger zijn. We kozen voor een verjaardagslunch. Om twaalf uur zouden onze vier nietsvermoedende ouders binnenstappen.
De spanning stijgt
De eieren kookten, de broodjes lagen in de schaal en de lonkende filet american stond op tafel. Precies om twaalf uur ging de deurbel. De ouders van Jos verschenen als eerst. Ze wonen een dorp verderop en kwamen die dag zoals altijd op de fiets. Na ons beiden gefeliciteerd te hebben met de verjaardag van Jos (ze moesten eens weten) overhandigden ze een cadeautje aan Jos. Jos, de rust zelve, pakte zijn cadeautje met liefde uit. Een echt mannencadeau kreeg hij. Een doosje met allerlei verschillende schroeven. Zo’n cadeautje waar je als vrouw van denkt: wat moet ik hiermee? ‘Omdat je veel geklust hebt’, zei zijn vader. ‘Ik kan me voorstellen dat ze weer aangevuld moeten worden.’ Jos lachte: ‘Ja, dat komt inderdaad goed van pas.’
Koetjes en kalfjes
We keken elkaar lachend aan zonder iets te zeggen en wisten beiden dat we deze schroeven heel hard nodig gingen hebben. Ons oogcontact was van korte duur ,want daar ging voor de tweede keer de deurbel. Mijn ouders, die in hetzelfde dorp wonen en wandelend aankwamen, stonden voor de deur. Iedereen feliciteert elkaar. Doe maar rustig, dacht ik. Dit rondje moeten jullie zo nóg een keer. We schoven allemaal aan tafel om te beginnen met een kopje koffie. Ik kon maar aan één ding denken, maar we besloten eerst even over de koetjes en kalfjes te beginnen.
Nog een cadeau
Maar het langer uitstellen van ons nieuws lukte niet. ‘Jos…’ zei ik toen iedereen net aan de koffie wilde beginnen. ‘Ik heb nog een cadeautje voor je. Ik wilde graag wachten tot onze beide ouders er zouden zijn om je het cadeau te geven.’ Jos zag mijn aankondiging uiteraard al aankomen en deed net alsof zijn neus bloedde. Hij keek zogenaamd verrast en ging staan om te zien wat ik ging pakken. Ik liep naar de gang om een doos gevuld met popellende ballonnen te pakken.
Volg Sientje ook op Instagram via @drielingmoeder_sientje
Dit bericht bekijken op Instagram
Op het puntje van hun stoel
Ik schoof de grote doos de keuken binnen, zodat het leek alsof er iets zwaars in zou zitten. Onze ouders zaten inmiddels op het puntje van hun stoel en keken nieuwsgierig naar de doos. Jos speelde het spel nog steeds mee en reageerde verbaast op de grote kartonnen doos, inclusief grote paarse strik.
Twee uur eerder
Twee uur eerder hadden Jos en ik samen de strik samen om de doos heen geknoopt. Nu deed ik alsof ik Jos nog moest uitleggen hoe hij de strip moest losmaken en ik deed een stapje naar achteren.
Jos verwijderde zoals uitgelegd netjes de strik en vouwt de flappen van de doos tegelijkertijd open zodat alle zes de ballonnen uit de doos naar het plafond zweven. Onze ouders keken de ballonnen na zonder een direct reactie te geven. Als een stelletje vutters, waarbij de informatieverwerking een tandje omlaag is gezet. De moeder van Jos, de jongste van het stel en toen nog maar net met pensioen, was de eerste die enthousiast opstond. ‘Is het echt waar?’ zei ze vol enthousiasme.
Vol trots
Jos knikte vol trots naar zijn moeder, waarop ook de rest van de 65-plussers reageerde en iedereen elkaar begon te feliciteren. Voordat er allerlei vragen op ons werden afgevuurd, pakte Jos de vers gemaakte echo erbij. Zijn moeder pakte de echo trots aan en met vier man sterk keken ze naar onze wonderlijke drieling, met op de achtergrond de drie blauwe en drie roze ballonnen tegen het plafond.
Het lijken er wel drie, haha
‘Poeh, hoe moeten we dit nu zien?’ zei één van de vier. ‘Ik weet niet hoe we deze moeten bekijken.’ Wat ik overigens erg goed snap als je lange tijd geen echo’s gezien hebt. En dit was ook nog eens de echo van een drieling! ‘Zijn het er twee?’ lacht één van onze ouders. Jos en ik schudde driftig ons hoofd: ‘Nee!’ De ogen werden opnieuw op de echo gericht. Het duurde even, maar toen vroeg Jos’ moeder: ‘Het lijken er wel drie, haha!’ Ze keek ons direct aan en ondanks dat ik vond dat Jos het moest beamen stond ik meteen te knikken.
Lees ook de eerste blog van Sientje: ‘Opeens zagen we drie kloppende hartjes’
Verbazing en blijdschap
Tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van dat we de reactie van alle vier niet hebben vastgelegd. Elkaar aankijkend van verbazing, met tranen in de ogen, handen voor de mond en vol ongeloof. Trots, zo kun je het wel omschrijven. Zelfs mijn vader, die er een ster in is altijd een opmerking te hebben, moest er even voor gaan zitten om het mooie, speciale nieuws tot hem door te laten dringen. En wij haalden de ballonnen uit de lucht om te onthullen voor onze volgende slachtoffers.
OVER SIENTJE
Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond met haar verhaal in Vriendin 16. Lees hier haar verhaal.
Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip, zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen.
Tijdens de opname van de meisjes hebben Jos en Sientje veel bange uren gekend, maar in die periode zijn ze nooit gestopt met hopen en wensen. Hopen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje.
