Drielingmoeder Sientje: ‘Alsof ik mijn woordenschat tijdens de bevalling verloren ben’
28 augustus 2020
Soms schaam ik me dood. Het gebeurt op mijn werk, thuis, bij vrienden of gewoon simpelweg in de supermarkt. Meestal op momenten dat het echt niet uitkomt. Dat het niet hoort en dat je het even niet kan gebruiken.
Woordenschat verloren
Ik weet het dan gewoon even echt niet meer. Het lijkt misschien alsof ik de moeite er niet voor doe of de tijd er niet voor neem, maar geloof me: dat is het niet. Alsof ik mijn woordenschat tijdens de bevalling verloren ben. Meegekomen met de placenta en daarna in de prullenbak geworpen. Terughalen kan niet meer en ik kan er ook niemand de schuld van geven.
Verstaanbaar maken
Ik kom gewoon niet meer op woorden. Bakker, verloskundige, kliko of bakfiets: het klinkt allemaal zo simpel, maar ik weet het gewoon niet meer. Zomaar ineens verdwenen uit mijn hoofd. Ik kan ze wel beschrijven en gelukkig kan ik me daarmee verstaanbaar maken. Ik vermijd het woord, praat eroverheen of beschrijf het. Vermoeiend, dat is het juiste woord. Ik denk dat ik me na twee jaar helaas niet meer kan verschuilen achter zwangerschapsdementie.
Lees ook: Drielingmoeder Sientje: ‘Ooit ben ik denk ik teleurgesteld geweest’
Langharige brildrager
Ik vergeet niet alleen woorden, maar ook namen. Nu ben ik er sowieso nooit een held in geweest, maar de laatste twee jaar is het om te huilen. Geen enkele naam blijft hangen, dus ik gok maar wat in het wilde westen. Door te mompelen hoop ik mezelf onverstaanbaar te maken of ik maak er iets algemeens van: ‘Hoe is het de kids?’ Ik brand mijn vingers er niet meer aan. Moet ik mensen ook maar gaan beschrijven? “Hé oom! Hoe is het die langharige brildrager van jullie? Alles goed?” Ik schaam me in ieder geval kapot. Die zanger met die haardinges en facelift zegt weleens: ‘Ik heb er de kracht niet meer voor’. Nou ik kan je vertellen: ik heb er geen woorden meer voor!
Over Sientje
Sientje blogt iedere maand over haar leven als drielingmoeder. Ze stond in 2019 met haar verhaal in Vriendin. Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip; zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen. Jos en Sientje zijn nooit gestopt met hopen en wensen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje. Lees ook de vorige blogs van Sientje.