Dyllis werd in 2012 ongeneeslijk ziek verklaard, maar is er nog steeds

16 februari 2022

Dyllis (42) werd in 2012 ongeneeslijk ziek verklaard. Het enige dat de artsen nog voor haar konden doen, was tijdrekken. Ze werd min of meer opgegeven. Toch is ze er nog steeds. Dyllis beschouwt zichzelf dan ook als een wonder.

“In 2008 moest ik een uitstrijkje laten doen. Daar kwam uit dat ik baarmoederhalskanker had. Mijn baarmoedermond en wat besmet weefsel zijn toen weggehaald. Ik had het idee dat de artsen het niet heel serieus namen. Daarna ben ik ook altijd klachten blijven houden. Ik had veel pijn, bijvoorbeeld bij het vrijen. Ook mijn buik was regelmatig gezwollen. Bijna twee jaar later had ik een buik alsof ik een kindje droeg. Mensen vroegen ook aan me of ik in verwachting was. Dat was voor mijn ex de druppel. Hij had schoon genoeg van het feit dat er vrijwel niets met mijn pijnklachten werd gedaan. Hij heeft toen flink met zijn vuist op tafel geslagen in het ziekenhuis. Diezelfde week nog werd er een kijkoperatie gedaan. Al snel kwam de uitslag: het was te laat. Ik had eierstokkanker en het was al helemaal uitgezaaid. Ik heb op dat moment bijna gesmeekt om mijn baarmoeder eruit te halen. Het maakte me niet uit, want ik had al een zoon van zeven. Toch vonden de artsen me met mijn toen negenentwintig jaar te jong om alles eruit te halen.”

Operaties

“Na die kijkoperatie kwam ik in een gigantische rollercoaster terecht. Twee jaar lang ben ik intensief in behandeling geweest, heb ik operaties en chemo gehad. Er is van alles geprobeerd om de kanker weg te krijgen. Maar na die twee jaar kreeg ik te horen dat het eruitzag alsof ik nooit een behandeling had gehad, zó erg was het teruggekomen. De uitzaaiingen zaten in mijn hele buik, van ongeveer mijn borst tot mijn schaambeen. Ze konden niks méér voor me doen dan tijdrekken.

Ik ben nog voor een second opinion gegaan in een ander ziekenhuis, maar ook daar kreeg ik te horen dat er niet meer voor me gedaan kon worden dan wat al gebeurd was. Toen dacht ik: als ik dan toch niet meer beter word, ga ik niet de rest van mijn leven als een kankerpatiënt rondlopen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een chemo waar mijn haren niet van uitvielen. Ik kwam in Genk terecht. Daar ben ik nu nog steeds onder behandeling. Zij hebben niet gezegd dat ze me kunnen genezen, maar me tenminste ook niet opgegeven.”
Lees ook: het dochtertje (4) van Jelmer en Jaylin heeft een agressieve vorm van kanker

Problemen

“Door de uitzaaiingen en vele operaties die ik heb gehad, heb ik er ook andere problemen bij gekregen. Vorig jaar heb ik alleen al dertien operaties aan mijn nieren gehad. Er zijn stents in mijn nieren geplaatst omdat mijn nieren niet goed aflopen. Normaal moeten deze een jaar kunnen blijven zitten, maar mijn lichaam kan dat blijkbaar niet hebben. Daarom moeten ze om de zoveel weken worden vervangen. Ook heb ik een zware darmaandoening door het vele opereren. Ik moet dus ontzettend oppassen met voeding.

De kanker zelf gaat hoe dan ook niet meer weg. Daarnaast bepalen mijn darmen en nieren nu min of meer mijn dag. Ik weeg nog maar tweeënveertig kilo. Toch geloof ik dat ik oud kan worden als het met mijn nieren goed blijft gaan. Als dat niet wordt opgelost, moet er een drastischer besluit worden genomen. Dat hoop ik niet, want dan is de kwaliteit van leven voor mij waarschijnlijk ver te zoeken. Dan weet ik niet hoe lang ik het nog volhoud. Soms voelt het al alsof mijn leven stilstaat en dat van anderen doorgaat. Ik leef in mijn eigen huis, mijn eigen wereld. Vaak weet mijn eigen familie niet eens hoe heftig mijn leven eruitziet. Ik wil ook niet dat ze dat zien. Ik leef niet meer van dag tot dag, maar van moment tot moment.”

Kracht

“Ondanks alles voel ik me een wonder. Ook mijn artsen zeggen dat ik dat ben. Jaren terug ben ik al opgegeven. Ik had er allang niet meer moeten zijn, maar nog steeds ben ik hier. Ik heb altijd gezegd: dit gebeurt niet. Vooral vanwege mijn zoon. Hij is mijn alles. Zijn vader leeft niet meer, dus we zijn samen. Wij hebben zo’n speciale band met elkaar en ik ben zo trots op hem. Ik had me geen betere zoon kunnen wensen. Hij is echt mijn beschermengel. Daarom heb ik ook nooit willen weten hoeveel tijd ik nog had, want ik moest en zou overleven voor mijn zoon. Nog steeds geloof ik dat dat gaat lukken. Toen ik net ziek was, had ik altijd de wens om mijn zoon zestien te zien worden. Vervolgens achttien, eenentwintig. En nu kan ik niet wachten tot ik ooit oma word. Dat is waar ik me aan vasthoud. Ook mijn gedachten zijn mijn kracht. Daar put ik hoop uit. Ik probeer uit al het negatieve iets positiefs te halen en ben nooit bij de pakken neer gaan zitten. Positiviteit is echt het allerbelangrijkst.”

Lees ook: Olga (45) had borstkanker: ‘Uiteindelijk dacht ik: oké, ik ben kaal’

Tekst: Laura van Horik

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.