Eefje: ‘Mijn dochter ziet geesten’

23 mei 2022

Eefje (52) denkt dat haar dochter Isabel (17) de spirituele gaven van haar kant van de familie heeft geërfd. Dat zou zo erg niet zijn, als Isabel er maar niet zo bang voor was. “Ze wil er met niemand over praten, anders denken ze misschien dat ze gek is.”

Eefje: “Isabel was net vier, toen ze me midden in de nacht wakker maakte. Ze was helemaal in paniek. Ik moest nú met haar meekomen, want er stond een enge, boze man in haar slaapkamer. Ik sprong direct uit mijn bed. Maar toen we in haar kamer waren, zag ze niemand meer. Ze raakte ervan in de war. Ze had hem toch echt gezien.
Isabel beschreef een oudere man. Hij had haar boos aangekeken en ze was bang geworden van zijn kwade blik. Even dacht ik dat ze het had gedroomd, maar toen ik vroeg of er een verhaal omheen zat, zoals in een nachtmerrie, bleef ze haar hoofd schudden. Nee, dit was absoluut geen droom geweest. Ze was zo overtuigend dat ik haar geloofde dat ze echt iets of iemand had gezien. Ik troostte haar en bleef bij haar tot ze in slaap was.”

Entiteiten wegsturen

“De volgende morgen begon ze er direct weer over: ‘Mama, wie was die meneer en hoe kwam hij in mijn kamer?’ Ik vermoedde dat het iets spiritueels was. Een entiteit, een geest dus. Zelf ben ik hoogsensitief en ik heb een sterk ontwikkelde intuïtie. Maar ik had geen idee wie deze verschijningen waren. Wel wilde ik haar helpen, want de nachten erna kreeg ze vaker ongewenst bezoek.
Ik ben bij haar op haar kamer gaan liggen en zodra ze weer iets zag, wekte ze mij en stuurden we samen de entiteiten weg. Naast de nare oude man kwam er ook een oudere vrouw langs. Ik leerde Isabel ze hardop weg te sturen. Zelf zei ik het ook: ‘Luister, wie jullie ook zijn, dit kind is veel te jong om jullie boodschap te begrijpen. Ga weg.’
Dat is nu, dertien jaar later, nog steeds mijn advies aan Isabel. Ze ziet nog regelmatig mensen voorbij lopen. Als ik aan haar merk dat ze het te druk vind, blijf ik het herhalen: ‘Stuur ze de deur uit, meisje, zeg dat je dit niet wilt.’”

Geen glazen bollen

“Zelf schrok ik niet van Isabels verhalen. Ik vond het lastig en vermoeiend voor haar, want deze verschijningen haalden haar uit haar slaap. Ook vind ik niet dat een kleuter met zulke nare ervaringen opgezadeld moet worden. Maar ik geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik vermoedde dat haar zintuigen wat scherper waren ontwikkeld dan die van anderen.
Spiritualiteit komt aan mijn kant van de familie bij meerdere mensen voor. We zijn geen zweverige types en hebben geen glazen bollen of wichelroedes. Maar zowel mijn vader als mijn oma als ik horen en voelen onverklaarbare dingen. Mijn vader kan pijn weghalen en mijn oma voorzag vroeger wat er stond te gebeuren.
Zo had mijn oma altijd net koffie gezet als ik onverwachts opdook. Er was nog geen mobiele telefoon en ik bedacht mijn visite spontaan, maar zij wist het al. Dat heb ik ook: dan zeg ik tegen mijn man Peter dat ik voel dat mijn ouders eraan komen en ja hoor, vijf minuten later wordt er aangebeld. Of ik weet al voordat mijn telefoon rinkelt en ik het display zie, wie er gaat bellen.”

Innerlijke radar

“Peter is een broodnuchtere Brabander. Hij heeft niets met het bovennatuurlijke. Maar hij heeft inmiddels genoeg met mij meegemaakt om te weten dat ik niks verzin of mal ben. Ik heb een soort innerlijke radar voor de mensen om me heen, zeg ik altijd. Als er iets mis is met een dierbare, krijg ik een seintje.
Zo sprak ik ooit af met een oude schoolvriendin voor een kop koffie in een restaurant. Ze kwam niet opdagen en nam niet op. Op zich niet gek, want ze heeft een hectische baan en de afspraak was wat vaag geweest. Na een kwartier ging ik weer naar huis. Maar eenmaal thuis en ’s avonds op de bank voelde ik ineens dat er iets mis was met haar. Ik belde haar nogmaals en toen ze niet reageerde, vroeg ik haar ouders poolshoogte te nemen. Het was puur een gevoel, maar het bleek een echte waarschuwing: ze had een lichte hartaanval gehad en kon op tijd gered worden.
Maar ook al was Peter via mij al bekend met onverklaarbare zaken, toch vond hij het heel lastig dat Isabel het had over ‘mensen in haar kamer’. Het koste hem moeite haar waarnemingen te geloven, maar nam haar gevoelens wel serieus. Hij vond het verschrikkelijk dat ze overstuur was en knuffelde haar als ze verdrietig was, maar hij kon er verder niet veel mee. Peter was blij dat ik Isabel beter begreep en haar kon steunen.”

Ze zijn er weer

“Gelukkig voor ons allemaal hielden de nachtelijke visites in Isabels kamer ook weer op en was het een paar jaar relatief rustig thuis. Ik hoopte dat ze eroverheen zou groeien. Net als haar broertje Joost. Hij is nu veertien en heeft toen hij vier was mijn overleden oma een keer aan zijn bed gehad. En een paar jaar geleden kreeg hij, terwijl hij in de rij stond voor de achtbaan, ingegeven dat hij beter niet kon instappen. Hij luisterde ernaar, hoewel hij na ellenlang wachten bijna aan de beurt was. En dat was maar goed ook, want de achtbaan kwam vervolgens anderhalf uur stil te hangen. Maar sindsdien heeft Joost nooit meer zoiets meegemaakt. De meeste kinderen raken dit soort waarnemingen ook kwijt in hun puberteit.
Helaas geldt dit niet voor Isabel. Ze herinnert zich nog steeds helder de oude mensen die haar plaagden als kleuter en kwam zo’n vier jaar geleden opgewonden naar me toe: ‘Mam, ze zijn er weer!’ Haar slaapkamer ligt op de eerste verdieping van ons huis, maar ze zag rijen mensen voor haar raam lopen. Daarbij hoorde ze hen ook praten. Niet letterlijk, maar als stoorzenders. Net of je een radiozender zoekt en wisselt tussen frequenties.
Voor Isabel, die gediagnosticeerd is met adhd, niet fijn. Ze is al druk van zichzelf, ze zit niet te wachten om allemaal volk om haar heen. Bovendien kreeg ze geen grip op hen. Ze komen en gaan wanneer ze willen.”

Nooit meer delen

“In die tijd kwam ze al bij een psycholoog vanwege een angststoornis. Het leek ons een goed idee deze waarnemingen ook aan te kaarten. Maar de psycholoog viel haar bot in de rede toen Isabel het probeerde uit te leggen: het was volgens hem allemaal onzin, verzinsels. En wij als ouders moesten er vooral geen aandacht aan geven, want dat moedigde haar waanbeelden alleen maar aan. Het was onderdeel van een psychische stoornis. Het ging vanzelf over als ze er maar niet aan dacht en haar medicatie slikte.
Deze therapeut stond er duidelijk niet voor open. Die afwijzing bracht Isabel erg van slag. Ze stelde haar gevoelens open en dan werd ze zo afgekapt? Het maakte bovendien dat ze het als een taboe ging zien. Sindsdien staat ze er niet meer voor open om dit ooit nog met iemand te delen. ‘Anders denken ze dat ik gek ben, mam’.  Ze heeft inmiddels een andere psycholoog, maar ze zegt er niets meer over. Noch wil ze naar een medium of paragnost gaan om van de stoorzenders af te komen.
Gelukkig praat ze er wel met mij over. Niet vaak en ik laat het meestal ook helemaal vanuit haar komen, maar af en toe hebben wij het erover. Dan zie ik dat ze gestrest is en hoef ik alleen maar te vragen of ze er weer zijn. Ik raad haar altijd het oude mantra aan: zeg dat je wil dat ze weggaan.”

Dwars door alles heen

“Inmiddels komen ze wekelijks langs, bijna altijd in de nacht. Isabel vindt ze nog steeds eng. Het voelt als een inbreuk op haar privacy als ze zomaar verschijnen. Door haar adhd verwerkt ze prikkels anders dan anderen, dus ze is gebaat bij een goede nachtrust en dit komt dwars door alles heen. Bovendien heeft ze weinig zelfvertrouwen en ze is doodsbang dat die mensen haar uitlachen en over haar praten. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, want ik geloof nooit dat dat het geval is.
Wie het zijn en waarom ze haar lastigvallen? Geen idee. Zoals ik al zei: ik geloof in het bovennatuurlijke, maar niet op een Sixth sense-achtige manier. Het zijn voor Isabel geen dead people. Er is niks horrorachtigs aan. Geen halfverrotte lijken of spoken in doorzichtige gewaden. Ik denk ook dat Isabel nog veel banger zou worden als ik tegen haar zou zeggen dat ze bezoek krijgt van overledenen. Ze hebben de energie van een mens en zijn voor haar dus levensecht.
We wonen in een huis uit 1985 en hebben het gekocht van de nog levende eigenaar. Er is dus ook geen mystieke aanleiding. Geen zelfmoordgeval of schimmen uit een vorig leven. Als ik het echt zou willen laten uitzoeken, moeten we dus naar iemand toe die zich hierin heeft gespecialiseerd. Ik ken een vrouw die Isabel hierin heel goed zou kunnen begeleiden, maar dat weigert Isabel door haar negatieve ervaring met die psycholoog. Ze heeft laatst wel allemaal kristallen gekocht. Ze hoopte dat die zouden helpen de kamer zuiver te houden. Dat is niet gebeurd, maar het zijn wel steunpunten voor haar.”

Positiever ervaren

“Als moeder vind ik het vreselijk om te zien hoe ze hieronder lijdt. Opvoeden is je kind begeleiden in het leven, met alle talenten en problemen die op zijn of haar pad komen. Dit een eigenschap die nu eenmaal bij haar hoort. Ik zou willen dat ze het positiever zou ervaren.
Zelf blijf ik het zien als een extra ontwikkeld zintuig. Ik benader het nuchter: ze pikt iets op wat niet iedereen bewust meekrijgt. De communicatie wordt via een soort radiogolf de ether ingegooid en degene die dat extra zintuig hebben, zien, horen en voelen dat. Isabel is een vreselijk empathisch kind dat altijd voor iedereen klaarstaat. Wat dat betreft verbaast het me totaal niet dat uitgerekend zij het oppikt.”

Tekst: Joan Makenbach.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.