Eline nam tijdens een meditatiesessie afscheid van haar opa

19 april 2023

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Eline (28) kan erover meepraten. Als klein meisje had ze al verschillende paranormale ervaringen. En een paar weken voor het overlijden van haar opa legde ze via meditatie contact met zijn ziel. “Hij wist dat zijn einde eraan kwam en hij vertelde dat hij dat best spannend vond. Vooral omdat hij ons niet wilde achterlaten en niet wist waar hij na zijn dood terecht zou komen.”

Eline: “Ik was een jaar of zes toen ik van mijn oom een Mariabeeldje kreeg. Wat de aanleiding precies was, weet ik niet meer, maar ik herinner me nog wel dat ik, zodra ik het beeldje aanraakte, vage stemmen hoorde. Verbaasd vroeg ik aan mijn ouders van wie ze waren, maar zij hoorden ze niet. Wel vertelden ze dat mijn oom ook stemmen van andere mensen kon horen. Vaak waren ze al overleden, wat betekende dat hij paranormaal begaafd was. Ze vonden het daarom niet raar wat ik vertelde en vermoedden dat ik ook bijzondere gaven had.
Een paar jaar later werd dat vermoeden bevestigd. Op school -ik zat in groep vijf- maakte ik namelijk op een dag iets geks mee in de klas. Net als alle andere kinderen was ik lekker aan het werk toen er opeens bij iedereen op tafel een schaar lag. De juf vond het maar vreemd, want zij had ze niet uitgedeeld en mijn klasgenoten wisten ook van niks. ‘Maar die jongen daar met de bak met scharen dan?’ vroeg ik terwijl ik naar een hoek in de klas wees. Ik had hem duidelijk zien staan en vroeg me al af wie hij was, maar volgens mijn juf was er helemaal niemand. En voordat ik het wist, verdween hij weer. Heel gek natuurlijk, maar ik was niet bang. Het was vast een overleden ziel, zei ik tegen mezelf. Die hoorde mijn oom ook wel eens.”

Waardevolle gesprekken

“Eenmaal volwassen had ik mijn paranormale gaven meer ontwikkeld. Zo had ik van mijn oom en later ook een coach voor hoog sensitieve mensen geleerd hoe ik via meditatie contact kon leggen met overleden familieleden, zoals mijn andere opa, en mijn twee gidsen. Voor mij waren dat altijd heel waardevolle gesprekken, omdat ik zo na hun dood nog steeds met ze kon communiceren. En ook voor hen was het fijn, want via mij konden ze weer boodschappen doorgeven aan andere dierbaren.”

Contact met zijn ziel

“Via meditatie met een levend persoon contact leggen, had ik alleen nog nooit gedaan. Op zich was dat natuurlijk ook niet nodig, want als ik iemand wilde spreken, kon ik diegene gewoon bellen. Maar met mijn opa was dat een ander verhaal. We hadden een heel goede band met elkaar, maar hij vond het moeilijk om over sommige dingen te praten. Helaas was hij bijna zes jaar geleden al een tijdje ziek en wisten we dat hij niet meer lang te leven had. Via meditatie probeerde ik daarom contact te leggen met zijn ziel. Ik wilde graag weten wat er door hem heen ging en of ik hem nog ergens mee kon helpen. Al snel hoorde ik zijn stem. Hij zei dat hij heel blij was met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen en dat hij trots op ons was en van ons had genoten. Hij wist dat zijn einde eraan kwam en hij vertelde dat hij dat best spannend vond. Vooral omdat hij ons niet wilde achterlaten en niet wist waar hij na zijn dood terecht zou komen. Ook vertelde hij over de dingen die hij tijdens de Tweede Wereldoorlog had meegemaakt. Zo was hij op de dag van de bevrijding per ongeluk in zijn been geschoten en dat had diepe indruk op hem gemaakt. Het voelde als een afscheid en na de meditatie appte ik alles meteen door naar mijn vader. Omdat ik mijn moeder niet ongerust wilde maken over het eventuele overlijden van mijn opa, overlegde ik eerst met mijn vader of ik het haar wel kon vertellen. Hij zei dat dat wel oké was, dus toen ik hetzelfde berichtje naar mijn moeder stuurde, belde ze mij. Ze gaf aan dat mijn opa die dag bijna dezelfde dingen tegen haar en mijn vader had gezegd. Alsof ik erbij was geweest. Met kippenvel op mijn armen hoorde ik het aan. Het was voor mij hét bewijs dat ik met mijn opa’s ziel had gesproken.”

Prachtige boodschap

“Bijna drie weken later overleed hij op 89-jarige leeftijd. Na de meditatie heb ik hem nog wel levend gezien, maar ik durfde niks over mijn bijzondere gesprek met zijn ziel te zeggen. Ergens schaamde ik me voor mijn paranormale gaven, omdat ik bang was dat hij me misschien een beetje gek zou vinden.
Gelukkig heb ik na zijn overlijden via een andere meditatie ook nog contact met mijn opa gehad. Tijdens dit gesprek vertelde hij dat hij het fijn vond om via mij weer even iets van zich te laten horen. En dat we moesten genieten van onze tijd op aarde, want later zouden we weer samen zijn. Omdat er bij hem geen tijd meer bestond, kon hij weer iedereen zien die voor hem overleden was. Daarom vond hij het niet erg om dood te zijn, maar hij vond het wel jammer dat hij voorlopig niet meer bij ons kon zijn. Of beter gezegd: hij was er wel, heel vaak, maar we zagen hem alleen niet. En daardoor wilde hij graag als boodschap meegeven dat we niet te veel verdriet om hem moesten hebben, want ooit zouden we elkaar weer zien. En dat vond ik een heel mooie en krachtige boodschap om door te geven aan mijn ouders en de rest van mijn familie…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.