Elisabeth: ‘Ik zou eerder nog mijn huis wegdoen dan mijn paard’

14 februari 2019

In Vriendin 7 vertellen vier volwassen penny-meisjes over hun grote liefde: hun paard. Vandaag het verhaal van Elisabeth: “Naar stal gaan is voor mij een soort vakantie.”

In Vriendin 7 vertellen vier volwassen penny-meisjes over hun grote liefde: hun paard. Vandaag het verhaal van Elisabeth: “Naar stal gaan is voor mij een soort vakantie.”

Elisabeth (42)
Werk: bankmedewerker
Paard: Fogoso (4)

Als kind…

“zette ik altijd ‘paard’ boven aan mijn verlanglijstjes, of die nu voor mijn verjaardag of Sinterklaas waren. Mijn ouders hebben altijd gehoopt dat het een fase was, zij hebben niks met paarden. Ik was vijf toen ik voor het eerst privéles kreeg, hartstikke jong. Ik ging een keer per week en toen ik wat ouder werd, was ik vaker op de manege te vinden. Ik deed er allemaal klusjes, zodat ik zo nu en dan eens wat extra mocht doen. Al mocht ik maar even met een paard wandelen, dan was ik al zielsgelukkig.”

Mijn eerste paard…

“kocht ik op mijn 41ste. Ik heb nooit last gehad van een tikkende biologische klok als het gaat om kinderen, wél op het gebied van paarden. Als ik het nu niet doe, doe ik het nooit, dacht ik ruim een jaar geleden. Voordat ik mijn huidige paard kocht, heb ik vier jaar een paard van iemand anders verzorgd, Nannique. De eigenaar liet me volledig vrij, ik mocht met Nannique doen en laten wat ik wilde. Onze band was zo sterk. Nannique heeft mij er echt doorheen gesleept toen ik in 2014 in een echtscheiding belandde. Ze is twintig geworden. Toen waren haar benen op. Het afscheid was heel abrupt, daar heb ik veel verdriet van gehad. Toch probeerde ik het van de positieve kant te bekijken, nu kon ik eindelijk een avond op de bank hangen. Maar op die bank werd ik alleen maar onrustig. Ik wilde naar stal! Ik heb altijd gelest op manegepaarden, maar dat is toch anders. Ik wilde meer dan eens in de week rijden en besloot mijn droom na te jagen en op zoek te gaan naar een Spaans paard. Toen ik begin twintig was, heb ik drie zomers met een vriendin op een kleine Spaanse ranch doorgebracht en daar mijn hart aan deze paarden verloren. Ik vond Fogoso in België. Het was liefde op het eerste gezicht. Hij was pas drie en kon nog niets, maar ik zag dat hij een goed karakter had. Ik heb als een klein kind staan stuiteren toen hij vanuit België naar mijn stal werd gebracht.”

Lees ook: Yvonne vangt ernstig verwaarloosde paarden op

Het rijden…

“ging in het begin heel goed. Maar na anderhalve maand gebeurde dat waar je als paardeneigenaar het bangst voor bent: Fogoso struikelde in de longeerbak tijdens een wat onhandige galop en brak zijn been. In eerste instantie werd dat niet herkend, waardoor we pas een week
later bij een kliniek kwamen. Naast de breuk was er ook een zware peesblessure te zien op de foto’s. Een revalidatietraject van wel acht maanden begon. Ik had Fogoso graag hengst willen laten, maar dat was niet mogelijk. Hij werd zo druk, dat zijn gezondheid gevaar liep. Als hij tijdens het revalideren een keer zou ontploffen, zou dat funest kunnen zijn voor zijn blessure. Ik moest hem laten castreren. Dan maar geen mooie Spaanse hengst, ik vond zijn gezondheid belangrijker. Inmiddels is hij genezen. Ik hoop dat we dit jaar ons wedstrijddebuut kunnen maken.”

Mijn paard betekent voor mij…

“een aanvulling op mijn leven. Ik heb zo lang uitgekeken naar het moment dat ik een eigen paard had. Het voelt nooit als een last of verplichting om naar hem toe te gaan. Afgelopen zomer vroegen mensen aan mij of ik nog op vakantie ging. Naar stal gaan is voor mij een soort vakantie, ik kan daar echt van genieten. Ik ben er nu ook nog niet aan toe oppas voor Fogoso te zoeken voor als ik er niet ben. Misschien denk ik daar over een paar jaar wel anders over.”

Zonder Fogoso…

“… een leven zonder hem kan ik me al niet eens meer voorstellen! Hij en mijn hond Finte zijn mijn twee grote liefdes. En dan heb ik ook nog twee katten. Hem moeten verkopen is mijn grootste angst. Ik zou eerder nog mijn huis wegdoen dan mijn paard. Ik doe echt alles voor hem. Hetzelfde geldt voor mijn hond. Ik hoef met niemand rekening te houden en kan zo lang op stal blijven als ik wil. Mijn dieren zijn zeker ook een opvulling voor het alleen zijn. Ik heb op stal een paar dierbare vrienden. Ik sta zeker open voor een nieuwe relatie, maar die man zal niet alleen mijn paard, maar ook mijn huisdieren moeten accepteren. Het is een packagedeal!”

Zo gaaf: Kim werkt als vrijwilliger bij de DierenAmbulance