Ellen: ‘Ik koos voor de liefde, niet voor mijn familie’

23 oktober 2023

Ellen (36), werd na relaties met mannen smoorverliefd op een vrouw: Miranda (32). Ze zijn nu al zestien maanden heel gelukkig samen. Er is één maar: Ellens familie keurt haar relatie af. ‘Ze zeggen dat ik van het padje af ben en accepteren niet dat ik écht van Miranda houd’.

Ellen: “Mijn vader en moeder komen nóóit bij mijn vriendin en mij over de vloer. Ik ga alleen op speciale feestdagen als kerst en hun verjaardagen naar hen toe en dan nog maar voor een uurtje op de koffie. Heb ik tenminste even mijn gezicht laten zien. Gesprekken blijven oppervlakkig en veilig, we keuvelen wat over koetjes en kalfjes, over vrienden en bekenden. Er wordt echter met geen woord over mijn liefdesleven gerept. Mijn ouders lijken daarmee te willen ontkennen dat ik verliefd ben op een vrouw en zelfs met mijn geliefde samenwoon. Dat doen ze niet omdat ze diehard homofoob zijn, want een neef van ons is getrouwd met een man en daar gaan ze wel gezellig bij op visite. Nee, ze accepteren niet dat hun dochter ‘ineens’ lesbisch ben geworden. Ze geloven niet dat het liefde is, vinden het raar en willen daarom niet bij mij thuis komen. Ze vinden dat ik maar normaal moet gaan doen en ‘gewoon weer aan de man’, zoals ik vroeger ook deed. Dat ik écht stapelgek ben op Miranda wil er na bijna anderhalf jaar nog steeds niet bij hen in.”

Door bliksem getroffen

“Mijn liefdes-CV is nogal wonderlijk. Op mijn zestiende werd ik ontmaagd door een jongen uit mijn klas, van mijn achttiende tot 23e had ik een knipperlichtrelatie met studiegenoot Casper en na hem volgde Andrew met wie ik tien jaar verloofd ben geweest. Leuke, lieve mannen, maar blijkbaar toch niet de ware voor mij, want ik maakte het steeds uit, omdat mijn gevoel na een tijd was verdwenen. En nu heeft zich dus een vrouw bij dat rijtje lovers gevoegd.
Toen drie jaar geleden ik de eeuwige verloving met Andrew had verbroken, omdat we amper nog iets deelden en meer vrienden dan minnaars waren, had ik even genoeg van relaties. Ik besloot het single leven te omarmen. Maar toen ontmoette ik collega Miranda op een personeelsfeestje. Het was in coronatijd, de maatregelen waren net weer wat versoepeld, je mocht weer met een paar mensen samenkomen. De locatie was de tuin van een immens kasteel, dus we konden genoeg afstand houden. Maar dat wilde ik helemaal niet. Ik werd voorgesteld aan Miranda en het was alsof de bliksem bij me insloeg. Pats, boem, instant verliefd. Geen idee hoe dat kon en waarom. Een vrouw? Hoezo? Maar het gebeurde. Elke keer als ik haar aankeek en zij superschattig naar me lachte, moest ik vanzelf blozen.
De hele middag en avond bleven we om elkaar heen draaien. Miranda was me openlijk aan het versieren. Ze gedroeg zich heel flirterig en plagerig. Ik ging daar volledig in mee. Ze raakte me per ongeluk expres steeds even aan. Dan wreef ze met haar been tegen me aan of ze plukte een haarlok van mijn wang en schoof die achter mijn oor. Het leek wel alsof ik bij elke aanraking een elektrische shock kreeg. Ik werd gewoon helemaal week van haar.
Later zei ze dat haar ‘gaydar’ was aangeslagen op mij. Dat is de zogenaamde innerlijke stem/ radar die homoseksuelen zeggen te hebben waardoor ze een vaardigheid om homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen te herkennen. Grappig, want tot dat moment had ik mijn eigen sekse nooit interessant gevonden. Dat veranderde allemaal door haar. Ze maakte iets in me los, waarvan ik 34 jaar het bestaan niet vanaf had geweten.
Corona of niet, maar aan het eind van de avond, stonden we stiekem te zoenen in een hoekje. Ik vond het geweldig, vond haar te gek. We wisselden nummers uit en zaten vervolgens dagen achtereen met elkaar te appen. Een week later hadden we voor het eerst seks. Het was een geweldige ervaring. Het liefkozen ging vanzelf, het voelde allemaal fijn en prettig. Nog een week later had ze haar spullen en twee katten bij zich en trok ze bij me in. Er was geen houden aan. We wilden geen dag meer zonder elkaar zijn.”

Niet 100% hetero

“Klinkt als een enorme lovestory en dat zou het beslist ook zijn, ware het niet dat de relatie met mijn ouders sindsdien flink bekoeld is. Zeg maar tot niveau vriespunt. Mijn ouders hebben veel moeite met mijn keuze en keuren mijn nieuwe partner openlijk af. Niet eens om wie ze is. Daarvoor hebben ze Miranda veel te kort ontmoet: één keer en toen hooguit een uurtje op een terras. Langer wilden ze niet. Ze vonden mijn plotselinge coming-out sowieso al ‘idioot’.
In hun ogen ben ik ‘van het pad af’. Ik kan niet lesbisch zijn, want dat ben ik immers nooit geweest. Wat ik wel ben weten zij ook niet. Ze zien het als een fase, volgens hen ben ik zoekend of doe ik mee aan de bisgierig-trend en gaat het vanzelf weer over.
Enigszins kan ik hen nog wel volgen. Ik voel mezelf ook niet lesbisch. Ja, ik heb op dit moment een lesbische relatie, want ik woon en leef intiem samen met een vrouw. Maar ik ben geen diehard pot, zoals Miranda zichzelf gekscherend noemt. Zij heeft zelfs nog nooit gezoend met een man.
Ik zal mezelf niet snel typeren als homoseksueel. Daarvoor vind ik mannen gewoon nog te leuk en aantrekkelijk. Plat gezegd mis ik nog steeds een piemel als we vrijen. Ben ik dan bi?
Geen idee. Ik weet niet in welk hokje ik pas. Zelf zeg ik meestal: ‘Ik ben hetero, maar blijkbaar toch niet 100%’. Zij is de allereerste vrouw die ik heel aantrekkelijk vind. Zelfs nu we al anderhalf jaar samen zijn en af en toe lesbische porno kijken, raak ik niet extra opgewonden van twee vrijende vrouwen. Het gaat me puur om Miranda. Mocht het ooit uitgaan, dan zie ik mezelf ook eerder naar een man terugkeren, dan naar een vrouw.
Maar ik wil niet dat het uitgaat. Ik ben smoorverliefd op Miranda en wil met haar oud worden. Ik heb gevoelens voor haar, die ik nooit eerder gehad heb voor welke ex dan ook. Het waren op zich fijne relaties, maar wat ik voor haar voel, komt niet eens in de buurt.
Miranda en ik hebben ook stevige plannen voor de toekomst. Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad of de behoefte te baren, maar zij wil ze wel heel graag. Prima. Het lijkt me wel te gek om samen een kind te hebben, ik wil dolgraag een baby van haar mee helpen opvoeden. Ook trouwen, iets wat mijn laatste ex best wilde, heb ik nooit serieus overwogen. Ik was wel verloofd, maar zag niks in een vervolgstap. Met Miranda is dat anders. Zij droomt van een romantische dag in een prachtige witte jurk met sluier. Prima trek ik ook een jurk aan of desnoods een pak, maakt mij niet uit. Niemand is het mannetje bij ons. We zijn twee vrouwelijke vrouwen die toevallig van elkaar houden. Mensen denken eerder dat we beste vriendinnen zijn, dan geliefden. Totdat ze ons hand in hand zien lopen of innig kussen. Ik kan niet van haar afblijven en wil niets liever dan haar de hele dag vasthouden en knuffelen.”

Laag pitje

“Miranda’s moeder noemt mij haar tweede dochter en de ideale vrouw voor haar dochter. Haar hele familie staat volledig achter ons. Mijn vrienden zijn allemaal blij voor ons. Ze zijn open-minded. Ze geloven niet in labels of wat zou moeten. Wel dat je verliefd kan worden op een mens, zonder daar heel zweverig of ‘woke’ over te doen. Zelfs mijn zus mag Miranda heel graag, al moest ze in het begin ook wennen aan het idee dat ze nu een schoonzús had in plaats van een zwager.
Alleen mijn ouders en hun broers en zussen blijven op de een of andere manier pertinent tegen. Mijn moeder heeft ook keihard tegen mij gezegd dat ze niet bij mij thuis wil komen, zo lang Miranda daar woont. Dat ik uiteraard altijd welkom ben bij hen, maar dan wel zonder haar. Ze wil niet geconfronteerd worden met ‘mijn gekkigheid’.
Ook heeft ze mijn ooms en tantes allemaal tegen me opgezet. Zij hebben unaniem haar kant gekozen en komen sinds Miranda en ik samenwonen ook niet meer op verjaardagen.
Ik vind het vreselijk dat mijn ouders zo moeilijk doen en heb besloten het contact met hen dan maar helemaal op een lager pitje te zetten. Alleen op hoogtijdagen, nooit meer gezellig tussendoor, zoals vroeger. Niet omdat ik dit zo fijn vind, integendeel zelfs. Ik zou het echt dolgraag anders zien, maar ik zie geen andere oplossing. Blijkbaar hebben ze liever veel minder contact met mij, dan met mijn grote liefde erbij.
Die wetenschap is verdrietig en pijnlijk. Zeker als we echt gaan trouwen, bij zo’n gebeurtenis wil je toch ook je ouders erbij hebben? Of als we echt een kind zouden mogen krijgen, dan worden mijn ouders opa en oma. Mijn moeder roept al jaren dat ze graag oma wil worden. Maar waarschijnlijk zou ze een kind van Miranda toch nooit als ‘eigen bloed’ accepteren.
Er valt helaas ook niet met hen te praten over de situatie. Sterker nog, ze willen er niet eens meer iets over zeggen. Als ik het probeer, begint mijn moeder snel over een ander onderwerp. Of ze kapt me af met een: ‘Je weet hoe we hier over denken’.  Tja. Maar wat wil ze dan dat ik doe? Het uitmaken, omdat zij me liever ongelukkig ziet dan super happy met mijn Miranda?
Ik vind het ook heel naar dat ze achter mijn rug om er wel over praat met mijn tante en andere familieleden. Heel negatief. Ze doet net alsof ik gebrainwasht ben door Miranda. Dat hoor ik van een neef van me, die dat weer van zijn moeder hoort.
Mijn ouders noemen mij van het pad af, maar ik snap niet dat ze niet accepteren dat het leven je soms net even over een ander pad leidt. Dat hoeft echt niet fout te zijn. Man of vrouw, liefde is liefde. Ik ben happy, dat is toch het enige wat telt?”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.