Ella: ‘Ik maakte het uit, maar bleek toen zwanger’

21 maart 2024

Ella (34) en haar vriend Pascal (36) hadden veel moeite met zwanger raken. Door de hormonen die zij nam, was de sfeer thuis om te snijden. Toen Pascal ook nog vreemdging, barstte de bom. Ze gingen uit elkaar.

Ella: “Pascal en ik waren zo’n drie jaar bij elkaar toen we dachten: een baby erbij, dat maakt ons compleet. We waren al heel gelukkig samen, maar ik was net dertig geworden en opeens begon het te kriebelen. Plots zag ik die tweede slaapkamer in ons huis niet meer als een fijne hobbykamer om zelf kleding te maken, maar als een knusse kinderkamer. Pascal wilde altijd al kinderen, ik was er eerder nog niet over uit, tot dat moment. We gingen ervoor! Ik stopte met de pil en we dachten allebei dat het zo raak zou zijn. Maar elke maand was er weer die teleurstelling: wéér ongesteld. Na een jaar proberen besloten we naar de dokter te gaan en zo kwamen we in de medische molen terecht.”

Niet te genieten

“Met Pascal bleek alles in orde, maar over mij kwam er minder goed nieuws. Mijn eisprong was ‘lui’ en dus kwam er niet elke maand een eitje vrij. Zwanger worden zou alleen een kans van slagen hebben als ik hormoonpillen ging slikken. Het leek ons een kleine moeite, al werden we wel gewaarschuwd dat er bijwerkingen waren: zo zou ik bijvoorbeeld stemmingswisselingen kunnen krijgen. Nou, dat hebben we geweten. Zelfs ik vond af en toe dat ik niet te genieten was toen ik eenmaal aan die kuur was begonnen. Eigenlijk was ik overal ontevreden over. Het weer bijvoorbeeld was nooit goed – als de zon scheen, stoorde ik me aan het felle licht –, ons huis was lelijk en te klein, mijn werk was stom en betekenisloos en Pascal… die kon echt niets goed doen in mijn ogen. Hij douchte te lang en hij ademde te luid, zijn schoenen stonden op de verkeerde plek in de gang en voor de soep die hij maakte, gebruikte hij de verkeerde pan. Soms konden we lachen om mijn gemopper, maar meestal was de sfeer gespannen. We wisten wel dat het door de hormonen kwam en dat ik er niet veel aan kon doen, maar dat maakte het er niet gezelliger op. En dan moest Pascal natuurlijk ook nog op gezette tijden ergens de zin vandaan halen om seks met me te hebben… We hadden het beiden zwaar.”

Lees ook: Loes: ‘We waren zes weken samen toen ik zwanger bleek te zijn’

Zo jaloers

“Ik merkte na ongeveer een half jaar dat Pascal liever buitenshuis een biertje met vrienden dronk dan dat hij thuis was. En als hij dan eenmaal weer thuis was, ging ik daarover klagen. Soms bleef hij daarom zelfs bijna een hele nacht weg en dan kwam hij met te veel drank op tegen de ochtend ons huis binnenvallen. Ik was zo jaloers dat hij lekker kon gaan feesten, terwijl ik nuchter en alleen op de bank zat. We raakten steeds meer van elkaar verwijderd en als we al communiceerden, was het in de vorm van ruzie maken. Ik hield het vol door te denken: als ik straks zwanger ben, word ik weer mezelf en dan worden we vanzelf gelukkig. Maar het liep anders. Pascal kwam op een zaterdagochtend weer eens binnenvallen, maar nu stond zijn blik anders: verdrietig en van slag. Er was iets gebeurd, dat zag ik meteen. Hij biechtte direct op dat hij was vreemdgegaan. Met een paar collega’s was hij nog ergens wat gaan drinken en toen was hij in gesprek geraakt met een vrouw. Het was zo ontspannen en ze had zo lief steeds een hand op zijn arm gelegd, dat hij zich voor het eerst sinds tijden weer gezien en aantrekkelijk voelde.”

Samen huilen

“Hij wilde nog meer vertellen over wat er de avond ervoor gebeurd was, maar ik wilde het niet horen. Naast het feit dat hij me had bedrogen, voelde het als een directe aanval op mij. Ik had hem blijkbaar veel stress bezorgd, hem niet gezien en niet genoeg aanbeden. Ik walgde van zijn uitleg, alsof het mijn schuld was dat hij met iemand anders seks had gehad. Ik schreeuwde dat als ik hem zo tot last was, hij maar ergens anders moest gaan wonen. Tot mijn verbazing pakte hij meteen zijn sporttas en ging naar zijn beste vriend. De dagen erna kon ik alleen maar huilen. Die rothormonen hadden mijn relatie op de klippen laten lopen, daarom stopte ik er meteen mee.

Pascal deed verschillende pogingen om het weer goed te maken, maar mijn besluit stond vast: het was over tussen ons. Ik zei dat hij voorlopig maar even bij zijn vriend moest blijven en woonruimte voor zichzelf moest gaan zoeken. Pascal was ontzettend verdrietig, maar begreep het wel. Hij stelde voor om nog één keer langs te komen om zijn spullen en kleding op te halen en ik stemde daarmee in. Die avond was voor ons allebei pijnlijk. Ik kon niet eens meer boos zijn, was vooral verdrietig om wat we hadden verloren. We hebben samen op de bank in elkaars armen zitten huilen. Ook al was hij de reden van mijn verdriet, er was niemand die mij beter kan troosten dan hij.”

Rouwproces

“Van het één kwam het ander. Misschien wel juist omdat het niet meer mocht of hoefde, kregen we opeens enorme zin in elkaar. We zeiden nog: dit moeten we niet doen. Maar we konden onszelf niet tegenhouden en rukten de kleren van elkaars lijf. Ik moest wel, nog één laatste keer. Het was fijn en verdrietig tegelijk. Naderhand heeft Pascal zijn spullen gepakt en is vertrokken. We spraken elkaar een maand niet, dat leek ons allebei beter: er waren te veel emoties. Het ironische was dat, nu ik was gestopt met de hormoonpillen, ik weer meer mezelf was, maar helaas was het te laat voor onze relatie.

Ik ging echt door een rouwproces, en mijn lichaam was ook van slag. Ik werd niet ongesteld en mijn borsten waren heel gevoelig, maar ik dacht dat dat nog door de hormonen kwam. Toen ik op een gegeven moment zonder aanleiding ’s ochtends misselijk was, drong tot me door dat er ook een andere reden zou kunnen zijn voor mijn klachten. We hadden het die laatste keer niet veilig gedaan, dat deden we immers al jaren niet meer. En bovendien was ik nét ongesteld geweest, dus ik zat niet in mijn vruchtbare dagen. Toch deed ik voor de zekerheid een test en de uitslag was duidelijk. Ook de tweede test die ik deed, gaf aan dat ik zwanger was. Ik barstte in huilen uit. Hoe kon dit? Niet zo, niet nu!”

Vreselijk jammer

“Ik belde meteen mijn beste vriendin en die kwam langs met chocoladesoezen. We hebben de hele avond gepraat. Ik wilde van haar weten wat ik moest doen, maar ze zei dat ik de beslissing echt zelf moest nemen. Ik zag geen andere optie dan de zwangerschap te laten afbreken. Ik kon dit kind niet houden, niet in deze omstandigheden. Ik bracht Pascal op de hoogte, want ook al waren we uit elkaar, ik wilde dit niet voor hem geheim houden. Hij begreep mijn beslissing wel, al vond hij het natuurlijk vreselijk jammer, omdat een kind samen al zo lang onze wens was. Hij vroeg of ik wilde dat hij meeging naar de kliniek, maar dat heb ik afgehouden. Ondanks de bedenktijd die ik kreeg, heb ik geen moment getwijfeld aan mijn beslissing. Totdat ik me moest omkleden om me klaar te maken voor de ingreep.

Ik trok mijn broek uit en keek naar mijn buik. Opeens zag ik voor me hoe diep van binnen in die buik een klein mensje aan het groeien was. Een mensje dat zo sterk was, dat het alle hindernissen overwonnen had. En ik ging dat mensje nu laten weghalen… Ik keek op naar de dokter en zij zag het meteen aan mijn blik. Ik zei niets, maar zij zei, heel lief: ‘Je kunt nog terug, hè?’ Ik knikte, heb haar vriendelijk bedankt en me weer aangekleed. Samen met mijn vriendin heb ik die avond taart gekocht en gevierd dat ik moeder zou worden. Ook al was mijn relatie over, van dit kind zou ik héél veel gaan houden, ook als single moeder.”

Nog steeds missen

“Pascal, die ik natuurlijk ook van deze nieuwe ontwikkeling weer op de hoogte had gebracht, bleef contact zoeken. Niet dwingend, maar uit belangstelling: hij wilde weten hoe het met mij en de zwangerschap ging. Ik hield het contact kort en redelijk op afstand. Wel miste ik hem nog steeds ontzettend, en vond het bij elke verandering in mijn lichaam moeilijk om hem niet te bellen en erover te vertellen. Na een tijdje vroeg ik me af waarom ik hem eigenlijk meed. Misschien konden we wel gewoon vrienden worden in het belang van ons kind. Dus stelde ik voor om eens samen thee te drinken. Ik was ongeveer vier maanden in verwachting toen hij langskwam. Hij had een grote bos gele tulpen bij zich, mijn lievelingsbloemen. Bij het zien van mijn kleine buikje raakte hij zichtbaar ontroerd. Hij vroeg of hij zijn hand op mijn buik mocht leggen en dat vond ik oké. Zo heeft hij twintig minuten naast me op de bank gezeten, terwijl de tranen over zijn wangen rolden. Ik zag hoeveel deze man nu al van dit kind hield en vond het zo vertederend. En ik realiseerde me dat ik ook nog steeds heel veel van hem hield. Ik kuste hem, en hij kuste terug. We hebben lang gepraat, en eigenlijk zagen we allebei nog maar één optie: we konden niet anders dan weer samen verder gaan. Een week later trok hij weer bij me in, in ons huis waar ik nog steeds woonde. Al snel waren we weer een gelukkig stel.”

Warm en liefdevol

“Dat hij is vreemdgegaan, heb ik hem vergeven, al doet het nog steeds pijn. Onze band was al snel weer zo goed als vóór ik aan de hormoonpillen begon: warm, liefdevol en belangstellend naar elkaar. Hij gaat eigenlijk nooit meer op stap en heeft ook geen behoefte aan contact met andere vrouwen. Vijf maanden nadat hij weer bij mij kwam wonen, werden we de dolgelukkige ouders van Sarah, een kerngezonde jongedame die inmiddels twee jaar is. Ze heeft zijn wipneus en mijn bruine krullen. En nu? Eigenlijk denken we na over een tweede kind… Want we weten zeker dat we van de eerste keer geleerd hebben, en dat we nu zo sterk staan dat we ook alle bijbehorende hindernissen met z’n tweeën aankunnen.”

Lees ook: Janne: ‘Ik durfde mijn zoon niet te vertellen dat ik zwanger was van mijn nieuwe liefde’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.