Emily kreeg een drieling: ‘Ik kan ze nog niet helemaal uit elkaar houden’

Tekst: Redactie Vriendin

27 januari 2025

Het duurt een tijd voor Emily (34) zwanger is. Maar dan wacht haar en haar vriend Joshua een enorme verrassing: niet één maar drie kloppende hartjes… Nu zijn ze de ouders van Iggy, Noah en Kai. “Soms moet ik mezelf echt knijpen dat dit nu ons gezin is.”

Emily neemt haar zeven weken oude zoontje Noah over van haar schoonmoeder. “Kom maar bij mama”, fluistert ze terwijl ze een speentje in zijn mond doet. Hij stopt meteen met huilen. “Dit vind ik misschien wel het allermooiste aan moeder zijn. Dat ik een veilige haven kan én mag zijn voor mijn kinderen. Een plek waar ze tot rust kunnen komen”, zegt ze, terwijl ze glimlachend naar haar zoon kijkt. “Iets wat ik een jaar geleden niet had kunnen bedenken. Laat staan in drievoud. Zwanger worden was voor ons niet vanzelfsprekend. Al mijn hele leven is mijn cyclus vrij lang. Geen probleem volgens de gynaecoloog, maar wel iets waardoor ik moeilijker zwanger zou kunnen worden.
Hoewel we vol goede moed begonnen aan het vervullen van onze kinderwens, vond ik het uitdagender dan ik had gedacht. De eerste maand heb de drogisterij leeggekocht met zwangerschapstesten in de hoop op een positieve uitslag. Helaas bleek dit niet het geval, en werd ik ongesteld. Na die eerste domper besloten we het voortaan bij ovulatietesten te houden, te pieken op het juiste moment en het verder los te laten. De steun van mijn vriend, Joshua, was hierin heel fijn. Hij is een van de meest nuchtere personen die ik ken en ging na elke mislukte poging vol goede moed door naar de volgende. Mijn werk als trouwfotograaf was ook een welkome afleiding. Al kan ik niet ontkennen dat iedere menstruatie toch gepaard ging met teleurstelling. Als je droomt van een gezin, samen fantaseert over babynamen en alleen al vlinders in je buik krijgt bij het zien van babykleertjes, dan is iedere maand dat je weer niet zwanger bent er één teveel.”

Vage klachten

Als Emily na een klein jaar plots wat vage klachten krijgt, gaan alle zwangerschapsbellen rinkelen. “Ik had ‘s ochtends ineens zin in macaroni met ham en kaas. Ook snakte ik, als vegetariër, naar salami en ging ik over mijn nek van de geurkaarsen die ik normaal lekker vind ruiken. ‘Ik heb zo’n gevoel dat het weleens gelukt kan zijn’, zei ik tegen Joshua. Een zwangerschapstest bevestigde dit gevoel: ik was hartstikke zwanger! Ik was blij, maar kon het – net als Joshua – bijna niet geloven. Het heeft een paar dagen en een aantal testen geduurd voordat we echt beseften dat er een kindje aankwam.
Dat we daarna nog een maand moesten wachten op de eerste echo vond ik verschrikkelijk. Nu het eindelijk was gelukt, was ik zó bang dat het mis zou gaan. Misschien was ik wel schijnzwanger of was het een leeg vruchtzakje? Bij alles wat ik voelde dacht ik: duidt dit op een zwangerschap of op een miskraam? Ik maakte mezelf helemaal gek en sliep amper die maand.”

Even goed kijken

“De zenuwen gierden dan ook door mijn lijf toen het moment eindelijk daar was. ‘Ja, ik zie hier iets’, zei de verloskundige toen ze mijn baarmoeder in beeld bracht. Ik was zó opgelucht en kon alleen maar huilen. Alle spanning en stress van de afgelopen maanden kwam eruit. Toen het vlak daarna even stil viel en ze zei dat ze even goed moest kijken, sloeg de paniek toe. Ik was bang dat er geen kloppend hartje te zien was, maar het tegenovergestelde bleek waar: er klopten er drie, ik was zwanger van een eeneiige drieling! Die woorden dreunden na in mijn hoofd. Ik schrok en zag ook het gezicht van Joshua vertrekken. Mijn blijdschap was in één klap vervlogen. Hoe moesten wij samen drie baby’tjes grootbrengen? We woonden in een klein appartement, Joshua had een Wajong-uitkering, ik krabbelde net op uit een burn-out, we hadden amper spaargeld… Beduusd liepen we het ziekenhuis uit. Het waren de gesprekken met mijn moeder en andere dierbaren die mij tot rust brachten. Zij wisten ons gerust te stellen, waren bereid ons financieel te ondersteunen en wisten juist de mooie kanten van de zwangerschap te belichten. Langzaam kwam de blijdschap weer terug. Ik geloof ook dat dingen niet voor niets gebeuren. Er zijn zoveel mensen die dromen van een kind, maar bij wie het niet lukt. Het universum gunde mij maar liefst drie kindjes, dan kon ik toch niet anders dan daar vol voor gaan?”

Amper bewegen

Fysiek vergt de zwangerschap veel van Emily, maar desondanks geniet ze er ook van. “Ik had iedere twee weken een controle in het ziekenhuis. Bij meerlingzwangerschappen is er meer risico op complicaties, maar gelukkig was dit bij ons niet aan de orde. De jongens deden het ontzettend goed. Zelf kreeg ik naarmate de weken verstreken wel meer kwaaltjes. Ik had last van bloedarmoede, enorme zwangerschapsjeuk én laat ik ook vooral die toeter van een buik niet vergeten. Ik kon amper meer bewegen.
Het doel was om de baby’s zo lang mogelijk te laten zitten, dus dat probeerde ik voor ogen te blijven houden. Intussen deed mijn moeder een oproep op Facebook om babyspullen in te zamelen. Wat er daarna gebeurde, kan ik nog steeds niet bevatten. Bedjes, maxi-cosi’s, kleertjes, speelgoed, luiers … het stroomde binnen. Het blijft hartverwarmend dat mensen ons dit zomaar cadeau hebben gedaan. Daarmee was ons huis klaar voor de komst van de drieling.”

Schuldgevoel
Met 33 weken zwangerschap kwam de drieling via een keizersnee ter wereld: Noah, Kai en Iggy. “Ze deden het meteen zó goed. Kai mocht direct naar de medium care afdeling en Iggy en Noah verbleven de eerste dag op de neonatologie, een intensive care voor baby’s. Ze waren piepklein en lagen alledrie in een couveuse. Zelf knapte ik fysiek vrij snel op van de keizersnee, maar mentaal was het zwaarder. De eerste dagen vond ik het moeilijk om de buurt van de kindjes te zijn. Ik verzon smoesjes om een bezoek aan de afdeling uit te stellen, waar ik mij vervolgens super schuldig over voelde. Ik was moeder geworden van drie kinderen, hoezo wilde ik er niet naartoe? Na een heel fijn gesprek met een psycholoog, die benadrukte dat het soms even tijd kost, dat veel meer moeders die gevoelens ervaren en dat ik vooral niet te streng voor mezelf moest zijn, werd alles een stuk lichter. Ik merkte dat ik het vooral spannend vond omdat ze aan allemaal draadjes en slangetjes lagen en ik ze niet zomaar uit de couveuse kon halen. Met de dagen ging dit makkelijker, verdween dat gevoel steeds meer naar de achtergrond en maakte het langzaam plaats voor geluk. Geluk dat ik moeder mocht zijn van mijn drie jongens.”

Mee naar huis

Na vier weken in het ziekenhuis, doet de drieling het zo goed, dat ze mee naar huis mogen. “Ik weet nog dat ik de eerste nacht een baby hoorde huilen en dacht: er komt zo een verpleegkundige om te helpen. Om vervolgens rechtop in bed te schieten en me te realiseren dat het nu onze taak was. Dat was na vier weken ziekenhuis én extra handjes, wel even wennen. Je hebt toch ineens de zorg en verantwoordelijkheid voor drie van die kleine mannetjes. De eerste dagen stond ik constant naast hun bedjes te luisteren of het goed ging en ze nog ademden. Om soms in huilen uit te barsten omdat ik twijfelde of ik het allemaal wel goed deed. Joshua wist mij hierin gelukkig altijd gerust te stellen.
Nu, na ruim zeven weken, heb ik dat vertrouwen wel iets meer gevonden. Onze dagen bestaan vooral uit verschonen, badderen, voeden en knuffelen. Dat laatste doe ik het liefst de hele dag. Zo’n klein propje op mijn borst … Zó blij word ik daar van. Ik vind het ook bijzonder om Joshua nu in de vaderrol te zien. Verrassend ook wel. Hij is zo zacht en verzorgend. Die kant van hem kende ik nog niet. Zelf moet ik ook wennen aan mijn moederrol. Ik weet dat ik hun moeder ben, maar het besef is er nog niet helemaal.
Dat we als ouders toch in zo’n korte tijd al zo goed op elkaar zijn ingespeeld, maakt mij best een beetje trots. Al is het heus ook nog chaotisch. Als ze alle drie tegelijk honger hebben bijvoorbeeld. Dan voed ik er een aan de borst, Joshua geeft er een de fles en dan is er een die even moet wachten. Ik probeer die er weleens bij te pakken, maar echt praktisch is dat niet. Het is misschien ook het lot van een drieling, dat er één soms even moet wachten.”

Makkelijke baby’s

“Het grootste gedeelte doen we met z’n tweetjes, maar soms komt mijn moeder of schoonmoeder een nachtje bij ons, zodat wij een beetje kunnen bijslapen. Dat is heel fijn. Al mogen we niet klagen. De jongens zijn, tot op heden, heel makkelijk, ze huilen alleen als ze iets nodig hebben. Vaak kan ik aan het huiltje horen wie het is. Beter nog dan wanneer ze met z’n drieën naast elkaar liggen. Dan houd ik ze moeilijk uit elkaar. Ze dragen allemaal een armbandje met hun naam om ons een handje te helpen. Naarmate ze ouder worden en ook hun karakter zichtbaarder wordt, zal dit vast makkelijk worden.
Soms als we met z’n vijven op de bank zitten, moet ik mezelf echt even knijpen, dat dít nu ons gezin is. Dat had ik voordat ik zwanger werd écht niet kunnen bedenken. Ik kijk er enorm naar uit om ze te zien groeien en ontwikkelen, maar voor nu genieten we vooral nog even van deze bijzondere babytijd. Als ze aan het einde van de dag met een vol buikje in hun wipstoeltjes liggen en er een glimlachje op hun kleine snoetjes verschijnt, kun je mij echt niet gelukkiger maken.”

Tekst: Eline Roerdink
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.