Emma: ‘Mijn schoonzus is mijn broer niet waard’

13 maart 2024

Emma (37) heeft grote moeite met haar schoonzus Pauline (35), die zich als een prinses gedraagt. Haar broer Bart (35) verdient beter, vindt ze. “Ik weet zeker dat hij niet gelukkig is. Het is niet netjes, maar ik hoop dat het op een relatiebreuk uitdraait.”

Emma: “Bart en ik hebben altijd een sterke band gehad, ook toen we klein waren. Natuurlijk hadden we weleens een klassieke kinderruzie, maar vergeleken met veel andere broers en zussen in mijn omgeving, waren wij echt superclose. Als kinderen hadden we allebei nog onze eigen vrienden, maar toen we wat ouder werden, werden zijn vrienden ook mijn vrienden en omgekeerd. Bart heeft nog een tijdje verkering gehad met een van mijn beste vriendinnen, ik heb kort een relatie gehad met een jongen uit Barts voetbalteam. ’s Zomers boekten we samen een vakantie, ’s winters gingen we met een grote groep skiën. En met de feestdagen waren we altijd bij elkaar te vinden. Mijn ouders zeiden regelmatig dat ze het zo fijn vonden dat hun kinderen zo gek op elkaar waren. Alles veranderde toen Bart verkering kreeg met Pauline. Acht jaar geleden leerden ze elkaar kennen op zijn werk. Vanaf de eerste dag dat ze zijn collega was, had hij een oogje op haar, dat stak hij niet onder stoelen of banken. ‘Go for it’, was mijn advies. Zijn crush was dan weliswaar voornamelijk gebaseerd op haar uiterlijk, maar als je zo’n sterke aantrekkingskracht voelt, moet je er zeker iets mee doen, vind ik. Pauline bleek geen makkelijke catch. Bart won vrouwen altijd heel gemakkelijk voor zich, maar bij Pauline moest hij echt alles uit de kast halen om haar aandacht te krijgen. Zeker een half jaar heeft hij om haar heen gedraaid voordat ze een keer met hem uitging. En ook daarna duurde het nog een paar maanden voordat ze officieel verkering kregen.”

Groot huis en verre reizen

“De eerste keer dat ik Pauline zag, was op een barbecue die ik met mijn vriend gaf. Ik had al wel foto’s van haar gezien, maar toen ik haar in real life ontmoette, begreep ik helemaal waarom mijn broer haar zo leuk vond. Pauline is een plaatje en komt in eerste instantie heel spontaan over. Het klikte tussen ons, ze wilde meteen een afspraak maken om de week erop een keer samen te gaan lunchen. Ik weet nog dat ik die avond in bed dacht: wat een leuke vrouw, ze zou zomaar een vriendin van me kunnen worden. Onze eerste lunch samen was supergezellig. Het viel me wel op dat Pauline zich best kritisch over Bart uitliet. Zo kan mijn broer op feestjes weleens iets te veel drinken. Dat vond ze écht niet kunnen. En ze vond het jammer dat hij niet wat meer ambitie had. Bart is heel gelukkig in zijn functie en heeft inderdaad niet zo’n extreme drang hogerop te komen. Dat herken ik wel. Wij zijn opgevoed met het idee dat je werkt om te leven en niet omgekeerd. Ik vind net als Bart dat je beter gelukkig in je werk kunt zijn dan alleen maar gelukkig met je bankrekening. Daar was Pauline het maar voor een deel mee eens. Van een mooi groot huis en verre reizen kon je ook heel blij worden, zei ze. En daar was geld voor nodig. Dat Pauline behoorlijk materialistisch is, merkte ik al heel snel. Iets was voor haar pas mooi als het van een duur merk was. Bart werd daarin meegezogen. Waar het hem eerst niet zo veel uitmaakte wat hij droeg, liep hij nu ineens in kleding met in mijn ogen schreeuwerige teksten. Zijn oude auto moest de deur uit, samen kochten ze een prachtig nieuw exemplaar. Ik moest er wel om lachen; mijn broer leek een beetje een kakker te worden. Ook onze wederzijdse vrienden viel de verandering op en ze plaagden hem er regelmatig mee.”

Stikjaloers

“Mijn aanvankelijk positieve gevoel over Pauline veranderde toen ik haar wat beter leerde kennen. Ze was niet oprecht, ontdekte ik.  Ze verdraaide feiten, waardoor ik bij Bart in een slecht daglicht kwam te staan. Zo had ze mij een dagje sauna cadeau gedaan voor mijn verjaardag en zei ze daarover tegen hem dat ik niet enthousiast was geweest. Ik wist niet wat ik hoorde! Ook hoorde ik van haar dingen over Bart die niet bleken te kloppen. Het viel me bovendien steeds meer op dat ze jaloers was. Toen mijn vriend en ik vertelden dat we met onze kinderen een vakantie naar Thailand hadden geboekt, keek ze ineens heel zuur. Ze wist nog uit te brengen dat ze dat doodeng vond, zo’n verre vakantie met een peuter en een kleuter. De rest van de avond negeerde ze mij. De vriendschap tussen Pauline en mij doofde net zo snel als ie was opgebloeid. Bart vond dat heel jammer. Hij begreep het ook niet. Ik vond het lastig hem te vertellen wat ik echt van Pauline vond. Hij hield immers van haar en zijn geluk was me heilig. Bart trok zich steeds meer terug. Waar we elkaar eerst dagelijks spraken en zeker elke week wel zagen, gingen er nu ineens weken voorbij zonder contact. Heel soms gingen we het gesprek erover aan, maar tot de kern kwamen we niet. Eerlijk zijn was geen optie; Bart verdedigde Pauline enorm als ik het pijnpunt voorzichtig aanstipte. We zaten in een patstelling. Zolang Pauline en Bart samen waren, zat het intensieve contact van vroeger er niet meer in. Ik vond het afschuwelijk, ook omdat mijn kinderen hun leuke oom misten. En onze ouders hadden er veel verdriet van. We zagen elkaar zo nu en dan op verjaardagen of feestdagen. En altijd concludeerde ik na afloop dat Pauline geen goede partij voor mijn broer was. Ze kraakte hem af in het bijzijn van iedereen en had amper een goed woord voor hem over. En hij haar maar ‘lieve schat’ noemen. Onbegrijpelijk. Ik hoopte maar dat het kwartje bij hem zou vallen voordat ze aan kinderen zouden beginnen.”

Lees ook: ‘Mijn schoonmoeder nam mijn hele bruiloft over’

En maar klagen

“Drie jaar geleden belde Bart me op. Aan zijn stem hoorde ik dat hij goed nieuws had. ‘Zijn jullie vanavond thuis? Pauline en ik willen even langskomen.’ Ik wist het al: ze was zwanger. Natuurlijk deed ik alsof mijn neus bloedde, ik wilde zijn verrassing niet verpesten. En toen ik zijn blije hoofd die avond zag, kon ik mijn tranen ook niet bedwingen. Mijn broertje zou vader worden! Ik vond het zo leuk voor hem, Pauline nam ik dan maar op de koop toe. Maar haar zwangerschap was een grote theatershow. Ze had het niet zwaar, ze had het héél zwaar. Niemand had het ooit zo zwaar gehad als zij, als je haar moest geloven. Bart droeg haar op handen. Ze werkte niet meer, daar had ze geen fut voor. Ze lag alleen maar op de bank series te bingewatchen of ze was aan het winkelen – dat kon ze dus wel. Toen Bart weer eens belde om zijn zorgen over haar uit te spreken, schoot ik uit mijn slof. Alle klachten die ze had, hoorden in mijn ogen gewoon bij een gezonde zwangerschap. ‘Kom op, ze is zwanger, niet ongeneeslijk ziek’, zei ik. Ik was het zo zat! Vanaf dat moment hield Bart zijn mond over haar. Ik hoorde de verhalen alleen nog maar via mijn moeder. Wij hadden er allebei hetzelfde gevoel bij: Pauline had een schop onder haar kont nodig. Ook toen mijn neefje eenmaal geboren was, bleef ze zeuren. Hij werd wel drie keer op een nacht wakker en dronk zo slecht. Overdag sliep hij amper, ze kwam nergens aan toe, klaagde zijn moeder. En hij was zo vaak ziek, het was niet normaal, vertelde ze me. Mijn neefje was gewoon verkouden, zoals alle kleine kinderen in de eerste jaren van hun leven vrijwel non-stop met een snotneus lopen. Ze deed echt alsof ze een zorgenkindje had gekregen, terwijl het mannetje het hartstikke goed deed en heel vrolijk was. Bart zat met zijn handen in het haar, hij vond het allemaal zo erg en heftig voor Pauline. Zelf zette hij alle zeilen bij om haar te helpen. Naast zijn fulltimebaan nam hij bijna het hele huishouden over. Als hij thuiskwam, kon hij meteen aan de slag, want zij had niets gedaan. En ’s nachts ging hij er vrijwel altijd uit, zodat zij bij kon slapen.”

Burn-out

“Mijn neefje is nu ruim twee en Pauline heeft sinds zijn geboorte geen dag meer gewerkt. Er is elke keer iets op medisch gebied, waardoor ze het nog niet aankan. Al haar klachten zijn vaag en niet te bewijzen. Ze komt ook steeds zelf met diagnoses, die Bart dan klakkeloos overneemt. Het maakt me ook woedend dat ze zo teert op de zak van haar werkgever. Volgens mij kan ze prima werken, maar heeft ze er niet zo veel zin in. Ze pikt alle leuke dingen in het leven mee: lekker shoppen, dagjes weg met de kleine, zelfs een week alleen met haar moeder op pad om even bij te komen van haar drukke leven. Maar als het erop aankomt, voelt ze zich toch nog niet goed genoeg om aan de slag te gaan. Bart heeft ze volledig in haar greep. Wij zien hem bijna nooit meer en als we hem zien, schrik ik. Hij ziet er slecht uit, is mager en witjes. Ik vermoed dat hij tegen een burn-out aan zit, maar toen ik daar een tijdje terug voorzichtig tegen hem over begon, zei hij dat juist Pauline tegen een overspannenheid aanhikt. Ik moest op mijn tong bijten om niet te roepen dat ze zich als een verwende prinses gedraagt. Had ik dat gezegd, dan hadden we vast ruzie gekregen. Bart verdedigt Pauline enorm, wil niets slechts over haar horen. Ik weet van mijn moeder dat dit tussen hen ook al een paar keer voor ellende heeft gezorgd. Mijn moeder ziet alles daarom ook met lede ogen en in stilte aan.”

De maat vol

“Pauline is mijn broer niet waard. Ik had hem zo graag gelukkig gezien met een echt leuke vrouw die niet alleen maar druk met zichzelf is. Pauline is gelukkig wél een ontzettend lieve en leuke moeder. Maar ze zou ook wel wat beter voor mijn broer mogen zorgen. Hij is zo’n lieve vent en zo’n geweldige vader. Het doet me gewoon pijn dat ze hem zo behandelt. Ik weet zeker dat hij ons intensieve contact mist, maar om ruzie met Pauline te voorkomen kiest hij de weg van de minste weerstand. Als hij mij meer zou zien, gaat zij dwarsliggen en daarvoor heeft hij op dit moment geen energie, denk ik. Naar de buitenwereld houdt Pauline de schone schijn op. Haar leven op Instagram oogt perfect, maar ik zie vooral een vrouw die amper vriendinnen heeft en haar man behandelt als haar bediende. Ik weet zeker dat er een dag komt waarop voor Bart de maat vol is. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij dit niet voor altijd zal trekken; hij is niet gelukkig. Ik denk dat hij het zo lang mogelijk rekt voor zijn zoontje. Ook wonen ze in een duur koophuis en hebben ze elkaar daarmee in een financiële houdgreep. Het allerliefst praat ik er met Bart over. Ik wil er voor hem zijn en hem steunen, maar op dit moment zal mijn hulp alleen maar averechts werken, hij zit nog volledig in de ontkenningsfase. Ook onze vrienden zien het volledig misgaan, we hebben het er vaak over met elkaar. Niemand mag Pauline en stuk voor stuk noemen ze haar ‘Barts foute vriendin’. Het is niet netjes dat je hoopt dat een stel uit elkaar gaat, maar in het geval van Bart en Pauline hoop ik dat echt. Ik mis de vrolijke Bart van vroeger. Als ik hem nu zie, is hij stil en ingetogen. Hij is nog maar een schim van de leuke vent die hij was. Het zal tijd nodig hebben, maar als het zover is, ben ik er voor honderd procent voor hem.”

Lees ook: Carolien is jaloers op haar zus Annette: ‘Ze heeft alles’

Tekst: Hester Zitvast. Beeld: Unsplash. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.