Eva zette een community op voor alleenstaande moeders

3 september 2018

Eva (38) richtte Single SuperMom op, een community waar alleenstaande moeders terecht kunnen om zich te ontwikkelen en hun netwerk te vergroten. “Door hun krachten te bundelen kunnen vrouwen elkaar helpen hun dromen te realiseren en hun passie te volgen.”

Eva (38) richtte Single SuperMom op, een community waar alleenstaande moeders terecht kunnen om zich te ontwikkelen en hun netwerk te vergroten. “Door hun krachten te bundelen kunnen vrouwen elkaar helpen hun dromen te realiseren en hun passie te volgen.”

Eva: “Voor alleenstaande moeders heb ik diep respect, ze hebben namelijk superkrachten. Iedere dag halen ze alles uit zichzelf om er het beste van te maken. Ze moeten wel, voor hun kinderen en zichzelf. Uit eigen ervaring weet ik dat het zwaar kan zijn om er alleen voor te staan. Om geen partner te hebben op wie je kunt terugvallen, om nooit eens een off-day te kunnen hebben, of in bed te blijven liggen als je ziek bent.”

In shock
“Toen ik vijftien jaar geleden in verwachting raakte van mijn fantastische zoon Floris was ik pas 22 jaar. Hoewel ik blij was met zijn komst, voelde ik me verloren. Mijn ex-vriend, de vader van Floris, was niet klaar voor een kind en verliet me aan het begin van de zwangerschap. Hij wilde geen enkele rol spelen in Floris’ leven. Van mijn familie kreeg ik weinig support. Dat verlangde ik ook niet, net als zij was ik in shock: een zwangerschap paste op dat moment niet in mijn leven. Ik werd altijd gezien als het meisje dat goed kon leren. Op mijn 22ste volgde ik twee studies en had ik verschillende banen waarmee ik genoeg geld verdiende om mezelf te onderhouden en te sparen. Kortom: mijn toekomst zag er rooskleurig uit. Van die geweldige toekomst zou weinig terechtkomen als ik een jonge, alleenstaande moeder zou worden, zo waarschuwden mensen me. Sommigen vroegen me zelfs of het niet beter was te kiezen voor abortus. Voor mij was het geen optie om de zwangerschap af te laten breken. Los van het feit dat ik al zo ver was dat dit niet kon, hield ik meteen van het kindje dat in mijn buik groeide. Het zou niet makkelijk worden, maar ik was vastbesloten zo goed mogelijk voor hem te zorgen.”

‘Iedere dag koos ik ervoor me bezig te houden met dingen waar ik en dus ook Floris blij van werden’

Voor mezelf zorgen
“Nadat Floris was geboren, veranderde mijn leven ingrijpend. Het lukte me niet mijn studies af te maken, mijn vrienden verloor ik uit het oog en op een financiële regeling kon ik geen aanspraak maken omdat ik geld had gespaard. Daar zat ik dan, op mijn studentenkamer met een baby. Ik had het zwaar en was vaak verdrietig, maar ik deed mijn uiterste best om positief te blijven voor Floris. Een kind is onlosmakelijk verbonden met zijn ouders. Als een moeder verdrietig of teleurgesteld is, voelt een kind dat direct. Toen mijn adoptieouders scheidden, was ik acht jaar oud. Vooral mijn moeder was verdrietig om de geldzorgen die ze ineens had. Ik vond dat heel erg voor haar en wilde haar helpen. Achteraf denk ik dat deze situatie ervoor zorgde dat ik als kind al een grote drang voelde om economisch zelfstandig te zijn. Als klein meisje zocht ik al manieren om geld te verdienen. Omdat ik dat ontzettend leuk vond, maar ook omdat ik werd gedreven door een soort overlevingsdrang. Ik vermoed dat mijn start in het leven daar ook mee te maken heeft. Ik ben geboren in Zuid-Korea, een land waar een groot taboe rust op scheidingen en alleenstaand ouderschap. Toen mijn biologische vader verliefd werd op een andere vrouw, bracht hij me zonder dat mijn biologische moeder het wist, naar een kindertehuis zodat hij met een schone lei kon beginnen aan zijn nieuwe leven. Ik was toen dertien maanden oud. Mijn moeder liet hij gebroken achter. Hoewel ik geen herinneringen heb aan mijn verblijf in het weeshuis, weet ik wel dat ik, zolang ik me kan herinneren, voor mezelf wilde kunnen zorgen.”

Wolk van liefde
“Toen Floris er was, werd ik me ontzettend bewust van de impact die emoties van ouders op een kind hebben, zelfs al is het kind nog een baby. Ik realiseerde me dat ik het niet kon vermijden verdrietig te zijn, maar dat ik er wel voor kon zorgen dat Floris werd omringd door een wolk van liefde. Nadat we verhuisden naar de andere kant van het land, bouwde ik een netwerk op van mensen die ons positieve energie gaven. Ons huis stelde ik altijd voor onze nieuwe vrienden open zodat Floris veel aandacht kreeg. Ik ben niet religieus, maar ik geloof in de kracht van wensen. Als je iets heel graag wilt, en je richt al je aandacht op je hartenwens, dan beïnvloedt dat je gevoel en gedrag. Hoe gekwetst en verdrietig ik ook was, iedere dag koos ik ervoor me bezig te houden met dingen waar ik en dus ook Floris blij van werden. Via rentapriest.nl, een netwerk van dominee en priesters, vroeg ik een aardige priester om Floris te dopen. Voor mij was deze gebeurtenis een mooi moment om samen met de mensen die van ons hielden stil te staan bij zijn komst. Tijdens de ceremonie wensten we Floris een mooi, gelukkig leven toe.”

Lees het hele verhaal van Eva in Vriendin 36.