Evelien reist met haar vriend en katten de wereld rond

8 augustus 2024

Ze had een baan, een koophuis en vrienden. Toch was Evelien (31) ongelukkig en liet ze vorig jaar alles wat ze had achter zich. Ze reist nu met vriend Stef (30) en katten Luna en Willy de wereld rond. “Alles loslaten was doodeng, maar ook bevrijdend.”

”Hoe gaat het met je? Ja druk!’ Als mensen aan me vroegen hoe het met me ging, was dat mijn standaardantwoord. Vijf dagen per week werkte ik als manager bij een recruitmentorganisatie. Vóór mijn werk ging ik elke ochtend hardlopen omdat ik trainde voor een halve marathon. Naast mijn baan had ik een druk sociaal leven. Elke vrijdag had ik een vrijdagmiddagborrel en het weekend plande ik vol met afspraken. Het ontbrak ons aan niets, maar toch bleek ik dit leven niet vol te kunnen houden.
Er kwam drie jaar geleden een dag dat het niet meer ging. Vanwege de coronacrisis werkten Stef en ik veel thuis. Alles wat ik jarenlang deed, lukte me niet meer. Ik kon niet meer opstaan, laat staan sportkleding aantrekken en gaan hardlopen. Ook moest ik overal om huilen en had ik hartkloppingen. Ik zag er elke dag tegen op om aan het werk te gaan. Het voelde alsof ik van de ene op de andere dag in duizend stukjes brak. Op een dag huilde ik vier uur non-stop en zei ik tegen Stef: het gaat niet meer. Ik heb mijn leidinggevende gebeld en me uiteindelijk ziek gebeld: ik was burn-out.”

Donkere tunnel

“Ik voelde me alsof ik vier weken onafgebroken kon slapen. Tijdens een traject bij een psycholoog ontdekte ik dat er ook onverwerkte problemen uit mijn jeugd ten grondslag lagen aan hoe slecht het ging. Ik wist dat ik veel had meegemaakt, maar dacht dat ik alles onder controle had. Ik vond die periode een lange, donkere en diepe tunnel. Het voelde alsof ik op de wachtbank van mijn eigen leven zat. Ik zat elke dag thuis te wachten tot Stef uit zijn werk kwam.
Dit was het moment waarop onze lieve katten Luna en Willy in ons leven kwamen. Ik was van plan om voor een oude kater te gaan, maar in het asiel hadden ze veel nestjes. Deze twee kittens kwamen uit zichzelf naar ons toe lopen. Hun aanwezigheid heeft mij echt geholpen om beter te worden. Ik kon letterlijk niets doen met zo’n lief, klein, warm slapend hummeltje op mijn schoot. Het was fijn om voor ze te zorgen, dat gaf invulling aan mijn lege dagen.”

Een ander leven

“Langzaam kwam ik weer in verbinding met mezelf. Ik ontdekte hoe fijn ik het vond om in de natuur te zijn. Sporten lukte me niet, buiten wandelen wel. Vanuit mijn werk werd er geregeld dat ik zou kunnen re-integreren. Maar als ik eraan dacht om weer aan het werk te gaan, kreeg ik een paniekaanval. Wilde ik wel terug? Tot overmaat van ramp kwam Stef ook ziek thuis te zitten. Dit was het moment waarop we bewust gingen nadenken over onze toekomst. We droomden ervan een wereldreis te maken, maar dat ging niet met de poezen. Ik heb vroeger altijd gekampeerd en opperde om een camper te kopen. Stef was daar niet enthousiast over, maar toch verdiepten we ons hierin. Zo gingen we naar een ‘vanlifemeeting’, een soort festival op een camping in Zeeland, waar we mensen ontmoetten die ook bewust uit de ratrace gestapt waren en in een camper woonden. Zij begrepen dat wij verlangden naar een ander leven.
Terwijl we nadachten over de aankoop van een camper, mochten we drie weken op een huis passen van vrienden die in Zweden wonen. Daar ontdekte ik wat leven in de natuur en het hebben van tijd en vrijheid met mij deden. Het waren waarden die ik in mijn werkende leven was kwijt was geraakt. Drie weken lang zag ik meer dieren dan mensen, sprokkelde ik hout voor de open haard, maakte ik hikes en pakte ik mijn oude hobby op: skiën. Ik vond het heerlijk om de hele dag buiten te zijn, weer op de latten te staan en het voelde alsof ik eindelijk weer leefde.”

Een lichter leven

“Een paar maanden na die reis namen we het besluit om ons huis te verkopen en een camper te kopen. Zo konden we op reis gaan en konden Luna en Willy mee. Als kind heb ik zeven jaar in Zwitserland gewoond. Mijn ouders zijn avontuurlijk, maar vonden het toch lastig om mij te laten gaan. Maar gelukkig begrepen ze ook onze drang naar een vrijer leven. Mijn vader heeft vijf jaar geleden een hartaanval gehad, die hij gelukkig overleefde. Hierdoor voelde ik sterk: dat ik er morgen nog ben is geen gegeven, als ik mijn leven anders wil leven, dan moet ik dat nu zelf gaan veranderen.’
Toen we ons huis kochten, liep ik in pak en droeg ik hakken. Nu ik mijn huis verkocht kwam ik in mijn sportlegging aan bij de notaris. Heel even dacht ik: gaan we dit écht doen?! Maar vanaf het moment dat we hadden getekend, voelde ik me bevrijd. Ik was altijd gek op shoppen en had een flinke garderobekast vol mooie kleding, maar het voelde zo goed om weinig spullen te hebben. Ik had in onze camper maar zes vierkante meter om me zorgen over te maken, heel overzichtelijk. Het was alsof het leven nu letterlijk lichter was.”

Met poezen op het strand

“In de camper vertrokken Stef en ik naar Spanje. Het was fantastisch om alle vrijheid te hebben, maar tegelijkertijd ook overwhelming: we konden nu overal naartoe rijden, de mogelijkheden waren eindeloos! Ik merkte al snel dat ik moeite had met zoveel keuzes en behoefte had aan een bepaalde structuur. Maar het reizen zonder plan beviel meteen goed. Wakker worden en dan bedenken: ga ik paardrijden, duiken of een boek lezen? Na onze reis door Spanje, zijn we doorgereden naar Portugal. Deze maand gaan we Scandinavië ontdekken.
Voor mij is het een topsport geworden om parels van plekken te vinden. Zoals die keer dat we in Montanejos sliepen onder een hemel met wel duizend sterren en die keer dat we wakker werden met bergbokjes om ons heen in Parc Natural les Ports. Ik ben ontzettend gelukkig als ik met mijn poezen samen op het strand zit en dolfijnen voorbij zie zwemmen in zee. Het zijn echte buitenkatten, ze willen altijd naar buiten. Inmiddels kan ik een strandwandeling met ze maken zonder ze kwijt te raken. We houden er wel altijd rekening mee dat we niet dicht bij een drukke weg staan. Reizen met twee poezen is een uitdaging, maar ik moet er niet aan denken dat we zonder ze waren gegaan.”

Mezelf tegenkomen

“Reizen is geen medicijn dat ervoor heeft gezorgd dat mijn mentale problemen zijn verdwenen. Ik kom mezelf regelmatig kneiterhard tegen en kan hier niet vluchten zoals ik thuis gewend was te doen. Ik had gehoopt dat mijn energieniveau eerder omhoog zou gaan, maar dat gaat langzaam. Inmiddels weet ik dat herstellen van een burn-out veel tijd kost. We zijn van het ‘slow travellen’, dus staan meestal vier tot zeven nachten op één plek. Het is voor mij belangrijk om rust te hebben, en niet te veel te willen op een dag.
Met onze relatie gaat het erg goed. Maar het is next level, een liefdesrelatie onderhouden in een camper. Je bent elke dag op elkaar aangewezen en zit continu op elkaars lip. We zijn inmiddels compleet op elkaar ingespeeld. Als er iets is, dan spreken we dat meteen uit. Er is hier geen mogelijkheid om elkaar te ontlopen. Ik kan op reisdagen echt prikkelbaar zijn. Het belangrijkste is dat je elkaar dan ruimte geeft. Stef gaat soms tweehonderd kilometer fietsen en dan heb ik de camper voor mezelf: alone time, onmisbaar!”

Alles is mogelijk

“We geven sinds we op reis zijn nog maar een derde uit van wat we in Nederland uitgaven. We leven nu nog van het geld dat de verkoop van ons huis heeft opgebracht. Ook zijn we een gedeelte van dat bedrag aan het beleggen. Ik weet zeker dat ik nooit meer een corporate negen tot vijf baan wil maar ontdek tegelijkertijd dat er overal ter wereld werk is dat ik leuk vind om te doen. Ik heb een oude hobby opgepakt: fotografie. Inmiddels werk ik als fotograaf en heb ik al verschillende betaalde opdrachten gehad. Mijn camera heeft me weer tot leven gebracht, ik word er gelukkig van om mooie momenten vast te leggen.
Wat ik tot nu toe heb geleerd van onze reis, is dat je je leven op ieder moment kan aanpassen. Alles is mogelijk! Je hebt altijd de keuze om het anders te gaan doen. Er zijn altijd meer mogelijkheden dan je denkt, maar voor een vrij leven moet je ook dingen opgeven. Ik weet nu nog niet wat ik over vijf jaar doe. Misschien geef ik ergens skiles, pas ik op iemands huis, schrijf ik boeken of heb ik zelf die boerderij in Zweden. Het is doodeng om alles los te laten, maar ook heerlijk. Vertrouw op jezelf en volg je hart, dan kan het niet anders dan goedkomen.”

Volg de avonturen van Evelien en Stef op Instagram: @4travellers1van

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.