Evelien: ‘Tijdens onze huwelijksreis had ik al spijt’

23 april 2024

Evelien (33) woont samen met Bas. Tot twee jaar geleden was ze nog getrouwd met Marcel, maar dat bleek een enorme vergissing. “Marcel de vader van mijn kinderen? Dat wilde ik helemaal niet!”

Huwelijksreis

Evelien: “Mijn man Marcel en ik zaten met een cocktail aan de rand van het zwembad in het allinclusiveresort in Turkije waar we op huwelijksreis waren. Het was heerlijk weer en we kletsten met wat andere Nederlanders. ‘Goh, wat leuk, net getrouwd’, zei een van de vrouwen, ‘en dan zullen er ook wel snel kinderen komen?’ Ik werd overvallen door die vraag. Ik had namelijk wel een kinderwens, maar nog niet serieus nagedacht over kinderen krijgen samen met Marcel. Ik schrok van het idee dat Marcel de vader zou worden van mijn kinderen. Dat wilde ik helemaal niet! Maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. Dus stamelde ik wat en lachte de vraag weg. Ineens besefte ik dat ik een vreselijke fout had gemaakt. Als ik geen gezin met Marcel wilde, wat deed ik dan met hem? Als ik heel eerlijk was, had ik dan wel met hem moeten trouwen?”

Gezellig, maar meer niet

“We hadden elkaar drie jaar eerder leren kennen op het werk bij een grote hotelketen. Hij zat in de beveiliging, ik stond achter de receptie. Ik was tijdelijk overgeplaatst vanuit een andere vestiging. Dit hotel had te maken met veel personeelsverloop en er moesten allemaal nieuwe mensen worden ingewerkt. Aan mij de taak de boel draaiende te houden. Ik had het enorm naar mijn zin. Het hotel stond in een grote stad, waar veel reuring was en een andere mentaliteit heerste dan in de kleine plaats waar ik normaal werkte. Ik mocht zo lang in een appartementje wonen met drie andere collega’s en we hadden de grootste lol samen. Ook Marcel kwam vaak aanwaaien en dat was erg gezellig. Maar er was geen sprake van liefde op het eerste gezicht. Tenminste, niet bij mij.

Bovendien had ik op dat moment nog een relatie. Ik pendelde in de weekenden op en neer tussen het appartement en mijn eigen woning, waar ik op dat moment samenwoonde. Ik heb geen leuke jeugd gehad en was al vroeg het huis uit. Mijn ouders gingen scheiden toen ik zeventien was en ik weigerde te kiezen bij wie ik wilde blijven. De rechter besliste toen dat dat niet hoefde; ik mocht op mezelf. Daardoor ben ik jong zelfstandig geworden.

Sowieso hadden mijn ouders moeite met liefde geven. En daar hunkerde ik juist naar. Daardoor koos ik alleen wel steeds de verkeerde mannen uit. Mijn ex, toen dus nog mijn vriend, was een narcist, die me al die tijd heeft gebruikt. Op een gegeven moment werd ik op m’n werk door een buurman gebeld: of het klopte dat mijn huis werd leeggehaald? Hij zag mijn complete inboedel op de stoep staan. Nee, dat was niet de bedoeling, maar mijn ex had het uitgemaakt en had uit nijd m’n hele huis leeggeroofd. Alleen mijn kleding hing nog in de kast. Dat was heel heftig. Gelukkig heb ik met hulp van vrienden en familie mijn huis opnieuw kunnen inrichten, maar ik voelde me er eigenlijk niet meer op m’n plek. Dus toen ik een definitieve aanstelling kon krijgen in het hotel waar ik als invaller werkte, hapte ik toe. Ik vond een mooie woning in de buurt die ik kon kopen en was klaar voor een nieuwe start.”

Luisterend oor

“Marcel kwam me helpen met klusjes in huis en was in die tijd mijn luisterend oor. Ik vond het een leuke, spontane vent. Niet bijzonder knap, maar wel heel voorkomend. Dus toen hij opbiechtte gek op me te zijn, zei ik dat ik hem ook leuk vond. Ik denk dat ik het wel makkelijk vond. Ik stond immers nog steeds wagenwijd open voor liefde en geborgenheid, en hij gaf me beide. Ik dacht dat ik op hem kon bouwen.

We werkten veel, gingen uit eten en deden leuke dingen. En toen hij me tijdens een etentje ten huwelijk vroeg, zei ik ja. Het was geen romantisch aanzoek, zo’n man was het niet. Eerder zakelijk. Achteraf had ik mezelf toen al de vraag moeten stellen of ik werkelijk met hem het warme gezin wilde gaan vormen dat ik zelf zo had gemist. Maar dat deed ik dus pas ná mijn trouwdag. Voor die tijd twijfelde ik ook weleens, maar ik negeerde mijn innerlijke stem. Liever stak ik mijn kop in het zand. Ik was druk met het uitzoeken van een trouwjurk en het regelen van de dag. We wilden het klein houden, hadden ongeveer vijftig gasten en mochten tegen gereduceerd tarief een zaal van het hotel gebruiken voor het feest. Al met al gaven we toch nog best veel geld uit, onder het mom: je trouwt maar één keer.”

Lees ook: Femke: ‘Hij vroeg me ten huwelijk en ik durfde geen nee te zeggen’

Veranderd in een luie vent

“In de weken net voor de bruiloft vond er een reorganisatie plaats in ons bedrijf. Marcels baan werd weggesaneerd. Ik mocht wel blijven. Balen natuurlijk, vooral omdat Marcel weinig diploma’s had, wat solliciteren lastig maakte. Maar Marcel zelf zat er niet mee. Hij vond het lekker, even niks doen. Dat deed hij dus ook. Als ik thuiskwam uit mijn werk, had meneer geen boodschappen gedaan en niet gekookt, laat staan iets opgeruimd of schoongemaakt. We hadden er vaak woorden om. Door die irritaties stond ik op onze bruiloft al iets minder te stralen dan ik had gehoopt. Maar goed, we hadden alles goed geregeld en het was oprecht een geslaagde dag. Leuke mensen om ons heen, wijntje erbij, ik was allang blij.

We gingen niet meteen op huwelijksreis. In die weken ertussen ontpopte Marcel zich steeds meer tot een luie man die zich liet verslonzen. Hij gaf mijn salaris uit aan pizza en patat. Intussen weigerde hij te solliciteren en lag ’ie alleen op de bank. Hij gamede of keek tv en dronk cola. Liters cola. Hij is nooit de slankste geweest, maar nu kwam hij in no time kilo’s aan. Ook rookte hij ineens in huis. Iets wat ik hem had verboden en hij ook nog nooit had gedaan. Nu had hij overal lak aan. De sfeer was om te snijden en ik vroeg steeds vaker om avond- en nachtdiensten.

Dus toen we op huwelijksreis waren en mij de vraag werd gesteld of er snel kinderen kwamen, moest ik daar oprecht niet aan denken. Mijn gezellige, joviale en hardwerkende echtgenoot bleek veranderd in een man zonder interesses en doorzettingsvermogen. Hij bleek ook helemaal niet sociaal. Hij liet al zijn vriendschappen versloffen en kwam het huis niet meer uit. Waar we vroeger nog uit eten gingen, uitwaaien op het strand of met vrienden op stap, deden we nu bijna niets meer. Ook niet aan seks. Ik had geen zin meer. Ik zorgde ervoor dat ik ’s avonds weg was en als we wel tegelijkertijd naar bed gingen, verzon ik dat ik moe was of hield me slapend.

Ik begon steeds meer te twijfelen aan mijn keuze voor hem. Tegelijkertijd schrok ik van die gedachten. Ik voelde me een mislukkeling, wilde niet toegeven dat ik had gefaald. En dus zette ik door.”

Al zo lang ongelukkig

“We waren vijf maanden getrouwd, toen Marcel gezondheidsklachten kreeg. De vier liter cola per dag hakten in op zijn suikerwaarden, die al veel te hoog waren. Uiteindelijk stuurde onze huisarts hem naar een diëtist. Zelf zag hij de ernst er niet van in. Toevallig was ik een keer mee en ik zat echt met mijn oren te klapperen toen ik hem hoorde beweren dat hij supergezond at, veel groente en fruit, en dat ’ie geen cola meer dronk. Dat was voor mij de druppel. Hij zat glashard te liegen. Ineens was ik helemaal klaar met hem. Die middag stuurde ik hem het huis uit. Zo wilde ik niet leven.

Stom genoeg haalde ik hem twee maanden later weer terug. Hij beweerde zijn leven te hebben gebeterd en actief op zoek te zijn naar een baan. Het was vlak voor Kerst, ik voelde me eenzaam en dacht dat ik hem miste. Dat was niet zo. Ik miste de warmte van iemand. Bovendien was hij geen steek veranderd. We bezochten een relatietherapeut en daar hoorde ik dat hij nog steeds overal om loog. Hij jokte tegen zijn ouders over onze break, had nog geen banenadvertentie bekeken en zat weer op zijn dagelijkse forse cola-inname.

Uiteindelijk gaven mijn vriendinnen het laatste zetje. Toen ik een avond uit was en mijn vriendinnen klaagden over hun singleleven, riep ik iets als: ‘Nou ja, een man is ook niet alles’. Ze keken vreemd op: ik was de enige getrouwde vrouw, zat in principe nog in mijn ‘wittebroodsmaanden’, waarom zo negatief? Ik vertelde hen over mijn twijfels en mijn verdwenen houden-van-gevoel. Ik was eigenlijk al zo lang ongelukkig. Ik vluchtte mijn huis uit, alles om maar niet in zijn buurt te hoeven zijn. Mijn vriendinnen verklaarden me voor gek: waarom zo lang trekken aan een dood paard? Als de liefde er niet meer was, moest ik er toch gewoon mee stoppen?”

Veel van geleerd

“We hebben een flitsscheiding gehad. Voor Marcel had het niet gehoeven, hij hield nog wel van mij. Maar hij snapte wel dat ik niet meer verder wilde en stemde met alles in. De scheiding regelden we makkelijk online. Kwestie van papieren invullen en klaar. We waren te kort getrouwd voor alimentatieverplichtingen en ik hoefde hem ook niet uit te kopen uit mijn woning. Officieel waren we wel in gemeenschap van goederen getrouwd, maar ik kon aantonen dat hij nooit één cent had betaald aan de hypotheek en Marcel vond het allemaal wel prima. Fijn, want ik had al die jaren keihard gewerkt om een eigen huis te kunnen bezitten.

We zijn nu twee jaar verder. Marcel en ik hebben alleen nog contact via Facebook en daar zag ik dat hij weer een nieuwe relatie heeft en dat het hem goed gaat. Daar ben ik blij om. Het is echt geen rotvent, alleen hadden wij nooit iets moeten beginnen.

Wat ik ervan heb geleerd? Naar mezelf te luisteren. Eerlijke vragen te stellen: wie ben ik? Wat wil ik? En geen ‘rode vlaggen’ te negeren. Natuurlijk waren die er. Achteraf vertelde Marcel nooit de waarheid. Als ik beter had opgelet, had ik erachter kunnen komen dat het een notoire leugenaar was. Zijn ouders wisten bijvoorbeeld niets over zijn ontslag, dat hoorden ze pas bij de scheiding. Maar zelf was ik ook niet helemaal netjes. Zo ben ik vlak voor mijn trouwdag nog een keer doorgezakt met een andere collega en hebben we gezoend. Volgens mij een duidelijk teken dat het bij mij qua gevoel al niet goed zat. Anders doe je dat toch niet?

Happy

Zelf ben ik nu ook helemaal happy. Ik zat nog in de afrondende fase van de scheiding, toen ik in de kroeg Bas tegenkwam. Ik zag hem en wist: dat is mijn man. We hebben de hele avond staan kletsen en dansen en na afloop drukte ik hem mijn telefoonnummer in zijn hand. Diezelfde nacht stuurde hij een appje en spraken we verder. Ongelofelijk maar waar: we bleken op vijfhonderd meter  bij elkaar vandaan te wonen. Twee dagen later zat ik op zijn bank. Ik nog getrouwd, hij net twee maanden gescheiden na een huwelijk van net geen jaar. We begrepen elkaar dus helemaal.

Inmiddels ben ik zwanger van ons eerste kind en gelukkiger dan ooit. Dolblij dat ik op tijd heb ingezien dat het nooit te laat is om een fout te herstellen.”

Lees ook: Sylvia verliet haar man voor haar minnaar, maar kreeg spijt

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.