Eveline: ‘Juni moet toch haalbaar zijn om Villa Verte te openen?’

18 april 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Opslag

Sinds onze verbouwing startte in november 2021 staan onze meubels in een opslag. We huren twee boxen: een grote en een kleine, voor in totaal 375 euro per maand. Dat bedrag komt nu al vijftien maanden bovenop de reguliere -woon én verbouwingskosten voor Villa Verte, de gîte waarin ik een jaar woonde, plus de campingplaats waar Emiel logeerde. Onze woonlasten waren dus hoger dan onze inkomens. Achteraf een verkeerde keuze, maar dat is een Limousin-koe in haar kont kijken. Wisten wij dat er zoveel tegenslag kwam!

Met kerst moesten we het toegeven: per 1 januari in ons nieuwe huis trekken bleek een utopie. Maar maart moest toch lukken na anderhalf jaar ploeteren?
Verhuiswagens bleken schaars en veelgevraagd. En dus boekten we afgelopen december een grote verhuiswagen plus twee enorme aanhangers en trommelden sterke kerels op. Nu stond alles vast. De toekomst kwam eraan!
De verhuisdatum naderde, maar het huis gaf ons weer een paar ‘verrassingen’. En dus zetten we wéér een paar stappen terug. De boel omgooien? Dat lukte niet meer.

Rit van twaalf uur

De afgelopen acht dagen reed mijn dappere Emiel maar liefst drie keer heen en weer van Arnhem naar Saint-Mathieu. Een rit die normaal maximaal twaalf uur duurt, maar die met de zware lading vijftien uur kostte. Telkens was hij hier één dag om de boel uit te laden. Na één nacht crosste hij weer terug. Totaal gekkenwerk, weten we nu.

Nog niet openen

Vandaag tik ik deze column achter een twee meter hoge stapel stoelen en naast een muur van verhuisdozen. Er kan nog geen kast op z’n plek. Geen doos uitgepakt, want er is nog geen enkele kamer klaar. Alles is afgedekt met plastic. Boven me hoor ik het sonore gezoem van de schuurmachines en het roteren van de cirkelzaag. Het aanrechtblad in het gastenkeukentje moet op maat. De vloer zit vol vlekken en is niet goed genoeg om te coaten. In de helft van de kamers is behangen en de stopcontacten zijn niet allemaal aangesloten. Hier en daar mist een kachel. En de lampen kunnen niet gemonteerd, want ergens tussen de miljoen verhuisdozen zitten de vier dozen met hang- en wandlampen. Maar waar? Steeds beter beseffen we dat we ook in maart niet open kunnen. Maar juni moet toch haalbaar zijn?
Klagen helpt niet. Want we werken met z’n allen keihard.

Goede dingen

En er zijn ook goede dingen. Want ook al is het douchewater lauw en lekken er nog steeds verwarmingsbuizen: uit de verhuiswagen kwam ons bed! Het was half elf ’s avonds eer we alle onderdelen gevonden hadden en de slaapkamervloer was gedweild, maar daar stond het dan: onze trots. Na maanden op stretchers was daar ons eigen tweepersoonsbed inclusief zachte topper en een flanellen hoeslaken. Bijna huilend viste ik mijn lievelingsdeken uit de trailer. Onze spulletjes! Wat had ik alles anderhalf jaar gemist!
Bekaf kropen Emiel en ik in ons bed in een kamer zonder gordijnen en met defecte verwarming. Het was een grote stap in ons nieuwe leven. Voor het eerst sinds veel te lang lagen we naast elkaar. Samen. In onze eigen Villa Verte!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.