Eveline: ‘Even raak ik in paniek als hij wegrijdt met zijn bus’

Tekst: Redactie Vriendin

25 juli 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Sleutel

‘Heeft u de sleutel voor ons?’ Onze eerste gasten kijken verrukt naar hun kamer. Alles is naar hun zin. Nu willen ze graag hun bagage uit de auto halen.
Ik had deze vraag verwacht. Ik heb geen sleutel van onze woonkamer en slaapkamer, en exact één sleutel van de gastenkamers. De plaatselijke sleutelboer die ik al bezocht, kende onze sleutels niet. ‘Très vieux’, wees hij. ‘Niet meer gangbaar.’
Gelukkig vinden mijn gasten het prima om de sleutel af te geven tijdens uitjes. Zo kan ik de handdoekwissel doen en luchten. ‘Pas de problème’, grapt de aardige meneer.

Nieuwe sloten

Die middag haast ik me drie dorpen verder. In Rochechouart schijnt een ‘cordonnier’, een schoenmaker, met een authentieke sleutelzaag te zitten. Misprijzend kijkt hij naar mijn sleutels. ‘Die komen uit het jaar kruik.’ Hij neemt de maat en belt tenslotte naar zijn ‘fournisseur’, de opper-sleutelleverancier. Misschien heeft die nog ergens een restpartij staan. Helaas. Er moeten inderdaad nieuwe sloten in. Als een gast ooit per ongeluk de sleutel meeneemt of zich insluit en onwel wordt, kom ik nooit meer de kamer in. Grrr! Wéér een extra tegenvaller. Zes nieuwe sloten plus reservesleutels.
‘Je moet bij de menuisier zijn’, zegt Superkevin, onze Franse elektricien die druk bezig is met het aansluiten van de buitenlampen. Cordonnier. Menuisier. Ik hoop echt dat ik dat Frans ooit helemaal ga snappen.

Meneer Dutheil

Dit keer heb ik geluk. Onze aardige buur-buurman die onze dubbele beglazing heeft uitgevoerd, is ook timmerman en houtbewerker. ‘Ik kom vanmiddag kijken!’ roept hij als ik naar hem toe loop.
Rond een uur of vier staat hij voor de deur, meneer Dutheil. Hij heeft een plastic doosje meegenomen met oude sleutels die hij ooit bewaarde van al vervangen sloten bij andere klanten. ‘Je weet het maar nooit!’ IJverig past en wrikt hij in alle deuren. Alleen onze privé-slaapkamer heeft een match. Ik zit naast hem op ons bed en juich. Maar ik juich te vroeg. Als meneer Dutheil de deur weer wil openen, verzakt het stokoude slot. De deur gaat niet meer open. Op zijn knieën en met een beitel wrikt en tikt meneer Dutheil. De deur blijft potdicht. ‘Gelukkig kunnen we vannacht slapen’, grap ik. Hij giechelt en wijst naar de badkamer-en-suite. ‘We kunnen ook plassen en douchen.’

Plan B

Na tien minuten prutsen met een benauwde Emiel aan de andere kant van de deur, weet meneer Dutheil het ook niet meer. ‘Plan B!’ roept hij en hij opent het raam. Vanuit de eerste etage klimt hij als een klauteraap naar het balkon onder ons. ‘Dag Eveline!’ zwaait hij. ‘Tot volgende week! Fijn weekend!’
Even raak ik in paniek als hij wegrijdt met zijn bus. Tien minuutjes later is hij weer terug met een ladder en meer gereedschap. Binnen vijf minuten is de deur weer open. Emiel knuffelt me alsof ik véél langer dan een half uur zat opgesloten.
‘De oplossing’, besluit meneer Dutheil en hij pakt zijn rolmaat en kladblok, ‘zijn dus zes nieuwe sloten.’ Ik knik opgelucht en schenk een groot glas limonade in voor ons drietjes. ‘Ik slaap ook liever naast Emiel, ‘ giechel ik en we proosten op ons avontuur.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.