Eveline: ‘We zijn druk bezig met een wijnkelder, ofwel de proefkamer’
11 september 2023
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Sinds 1 juli is Villa Verte open. Dat is superleuk, maar later dan gehoopt. We hebben het voorseizoen gemist, en dat betekent minder inkomsten om onze catastrofale verbouwing voort te zetten. Want die is achter de schermen nog steeds aan de gang!
Wijnkelder
Een van de ruimtes waar Emiel en ik nu klussen, is de kelder. Villa Verte is geheel onderkelderd en deze ligt onder het grondwaterniveau. Dat betekent veel vochtproblemen. Kleding of boeken, alles van textiel en zelfs kastplanken, meubels en schilderijtjes: alles eindigt onder een laagje schimmel. Intussen sparen we driftig voor een betere kachel. Voor plafonds en nieuwe verwarmingsbuizen zodat het lekken van de oude ijzeren leidingen minder wordt. En we zijn druk bezig met een wijnkelder. In Frankrijk noemen ze dat heel chic ‘la salle de degustation’: de proefkamer.
Na weken stucen, verven, timmeren en buizen verstoppen, na het aanbrengen van ventilatie en een plafond zodat we niet meer de woonkamer inkijken, ontstond een droom van een ‘salle de degustation’. Er staat een grote kloostertafel. Daaromheen kunnen al onze gasten zitten en wijn proeven. Ze kunnen bij hun diner, onze ‘table d’hôte’ waarover ik in mijn vorige column schreef, hun favoriete wijn uitzoeken. Huiswijn kan altijd, maar is er een voorkeur voor iets zwaarders of een andere wijnstreek? Ik duik met mijn gast de kelder in en laat hem lekker snuffelen.
Proeven
Het probleem na de lege portemonnee werkte nog wel even door. Een wijnkelder moet immers gevuld zijn! Emiel en ik probeerden zeven soorten rode wijn en kozen een winnaar: onze huiswijn. Een andere was verrukkelijk, maar iets te duur. Een perfecte keuze voor wijnsmikkelaars die in de wijnkelder zoeken naar ‘iets meer bouquet’. We proefden ook veel witte wijn en dat vond ik geen straf! Twee lievelingen bleven over en samen met erg leuke gasten en fijnproevers uit Uden, was daar een favoriet. De rosé was lastiger. We weten het nog steeds niet, want onze Franse gasten willen geen Australische of Italiaanse wijn. Wij proeven dus dapper verder!
Met het serveren van de maaltijden en de gasten die in de tuin ook graag ‘du vin’ lustten, moest er wel een voorraad komen. En dus reden Emiel en ik met onze boodschappenlijst naar een wijnverkoper. De een verkiest zoete witte wijn. De ander droog. We moesten ook rood hebben. En mousserende bubbels. En hoe zat het nu met die rosé? We konden geen nee verkopen aan onze lieve gasten!
Steeds meer vorm
We hielden het beschaafd. Een wijnkelder vullen is geen krat aardappels kopen. En toch wees de kassa zeshonderdzestig euro aan. Ik zag Emiels adamsappel opwippen. We betaalden en vertrokken, Fordy stampvol geladen.
De wijnkelder krijgt steeds meer vorm. Stiekem zie ik onze gasten al aan de lange tafel zitten. Een glas wijn in de ene hand. Een kaasblokje in de andere. Om ons heen lege glazen van het spontaan proeven van gekke likeurtjes. Een waterkan om ‘de alcohol in het bloed te verdunnen’. Ik voel al wolkjes in mijn hoofd en kriebels in mijn buik. Nu nog alle dozen uitpakken en de eerste kurken kunnen knallen!
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
