Eveline: ‘Beduusd kijken Emiel en ik naar onze antieke prachtmuur’
2 april 2024
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Het landelijke leven bevalt ons zeer. Vrienden wonen hier al 22 jaar en zijn op vakantie in Nederland. “We komen vier dagen eerder terug”, schrijven ze. “Veel te druk hier. Zoveel keuzestress. Zoveel massa.” Ik giechel. Wij racen als we in ons kikkerlandje zijn nog als twee blije sambaballen door de supermarkt. Rookworst! Hagelslag! Katenspek!
Veel rust
Er is hier inderdaad veel rust. Mensen maken zich niet snel druk. ‘Urgentie’ is een vies woord. Soms valt de stroom urenlang uit. So what? In onze kelder staat nu ook een gascomfoor. Kaarsen aan en hoppekee. Het leven gaat door. De eerste keer dat er een minivrachtwagentje met open bak bij ons stopte, keken we verbaasd. We leerden dat hier nog ‘verzamelteams’ rondrijden. De ene maand zwaait er een oudijzerboer voor afgedankte rekjes of misschien wel wat oud leidingwerk. De andere maand vraagt iemand restjes snoeihout voor de haard. Of kastanjes uit onze grote boom. En willen we nog dakpannen kwijt? We laden ze graag voor u in! We laten niemand binnen, de buurman waarschuwde ons ervoor, maar regelmatig steken we onze hand op naar zo’n wagentje. Kom maar door het hek! Wij hebben wat voor je!
Goed volk
Afgelopen week belden er twee heren aan. In eerste instantie dacht ik aan reizigers, maar ze droegen allebei keurige witte overalls. “Heeft u nog algjes of mosjes waar u vanaf wilt?” Ik schudde mijn hoofd. Wegwezen. Pas toen zag ik hun aanhangwagen met watervat staan bij de overbuurman. “We komen al jaren bij Jean-Paul!” Het ijs was gebroken. Als de buurman deze mannen vertrouwt, is het vast goed volk. “Reinigen jullie ook daken?” vraag ik, want onze pannen zien zwart van de algen en mos van bijna tachtig jaar viezigheid. De eerste bewoner hield alles keurig bij, maar zijn verstandelijk beperkte dochter maakte er na zijn dood een uitgewoonde janboel van. Ons dak is een boshut geworden. De man knikt. Aan de overkant steekt buurman zijn duim op. “En doen jullie ook mos-explosies?” Ik wijs naar het weelderige donkergroene tapijt op de muur aan de rand van de parkeerplaats. “Jazeker. Wacht! Ik doe meteen een gratis proefstuk.”
Kraakzuivere muur
Voor ik het weet wordt er een verstuiver uit de wagen getrokken. Daar is een hogedrukspuit, formaat XXL. Nog wat flesjes. Spraytjes. Binnen vijf minuten hebben wij één meter kraakzuivere muur. Het is geen gezicht tussen de rest van de smurriestenen. “Ik doe de hele parkeerplaats voor tweehonderd euro.” Ik knik. Dat zou geweldig zijn voor onze gasten. Het hoogseizoen begint bijna en een gele muur is superchic. “Laten we een afspraak maken. Wanneer kunt u komen?” Zijn collega rolt de slang uit. “Nu meteen, als u dat goed vindt?”
Vier uur later is onze muur als nieuw. De rekening klopt. En volgende week brengen ze de offerte voor het dak. “Die blijft een jaar geldig, mevrouw Verte.” Beduusd kijken Emiel en ik naar onze antieke prachtmuur. We willen hem bijna aflikken, zo mooi werd hij. Zo gaat dat hier dus, in Frankrijk.
Het muurtje, voor en na.
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
