Eveline: ‘Een enorme pijnscheut trok door mijn been’
23 april 2024
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Het was een prachtige, zonnige dag in september. Twee kamers waren al uitgecheckt. Daarna kwam het jonge koppel, midden twintig. Zij ontbeet in haar satijnen negligeetje in de tuin. Hij had een petje op. ‘Bedankt’, zeiden ze, maar hun oude Opel kwam ons terrein niet af. De accu gaf geen sjoege. ‘Ik weet wel wat’, bood ik aan. Ik huppelde naar de buurman. Niet thuis. De tweede ook niet. De derde gaf me zijn startkabels. Door het gras sjokte ik terug naar Villa Verte, want onze buurburen wonen op een paar honderd meter afstand. Ik struikelde over een ijzeren pin die uit de grond stak. Een enorme pijnscheut trok door mijn been. Om nooit meer weg te gaan.
Manke Nelis
We startten de auto. Emiel bracht de kabels terug. Ik plofte neer op de bank. Morgen zou het vast beter gaan? Volgende week, misschien? Volgende maand? Na januari hinkte ik als een malle. Ik kocht speciale zalf. Ging vijf keer naar een fysiotherapeut. Ik bleef Manke Nelis.
‘Ik eis dat je naar de dokter gaat’, zei Emiel na wéér een dag vol tranen. Stiknerveus vertrok ik met in mijn tas mijn klachten op een vertaald briefje, want jargon in het Frans is ‘très difficile’.
‘Ik constateer serieus kraakbeenletsel in het gewricht. Of je hebt artrose. Ik stuur je door.’ Dokter Grebaux keek me streng aan. ‘En ik geef je ook antibiotica en pijnstillers.’ Hij krabbelde een recept. Ik stotterde. ‘Ik vind het eng om een afspraak te maken in het ziekenhuis.’ Hij glimlachte. ‘Dan doe ik dat toch gewoon voor jou.’ Trots gaf ik hem mijn Carte Vitale, mijn Franse ziekenfondspas. Hij grinnikte. ‘Je bent al bijna écht Frans!’
Ooievaars
De volgende ochtend meldde ik me bij de apotheek, want in Frankrijk houden huisartsen ‘gewoon’ ’s avonds spreekuur en ik was laat aan de beurt.
‘U bent van Villa Verte?’ De apotheekster liep op me af met haar telefoon. ‘Dit is bij jullie! Mooi he!’ Midden in de apotheek keek ik met twee wildvreemde dames naar een film van onze tuin. Boven in onze dennenboom zaten zeven (!) trotse prachtigmooie ooievaars. Het was een waar spektakel. ‘Ik belde nog bij je aan om samen te kijken, maar je was niet thuis.’ Ze drukt opnieuw op play.
Scan
Pas twintig minuten later stap ik de deur uit met mijn pillen. Ik heb een telefoontje van de huisarts gemist. Meteen rijd ik door naar de praktijk, want Saint-Mathieu is een klein dorp. ‘Ik heb een afspraak voor je gemaakt. Overmorgen krijg je om 11 uur een scan in het ziekenhuis. Afdeling Radiologie.’ Van de assistente krijg ik het adres. En meteen het whatsappnummer van de praktijk. ‘Als je nog eens een afspraak wilt, app je gewoon. Dat gaat lekker snel!’ Ik sta perplex. Op maandagavond naar de dokter. Op donderdag al in het ziekenhuis. Frankrijk is zo gek nog niet! Ik hinkel terug naar de auto. Nerveus. Gespannen. Ik ga het Franse medische circus in. Maar wat is iedereen hier lief!
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
Meer van Eveline
