Eveline: ‘Afscheid nemen van mijn spullen kon ik niet’
22 april 2025
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Ik verbaas me weleens over de ‘wegwerpcultuur’ in Nederland.
Ik had ooit een vriendin die elk jaar werkelijk ál haar ondergoed, inclusief beha’s wegsmeet omdat ‘de rek eruit was’. Een andere vriendin bestelde elke zes jaar compleet nieuwe meubels.
Zelf zit ik anders in elkaar. Ik koester nog jurkjes van vijftien jaar oud en draag nog regelmatig mijn lieve-lievelingstrui die ik kocht in 1997…
Het verschil met Frankrijk merk ik goed op Leboncoin; de Franse Marktplaats. Koop je in Nederland tweedehands merktassen voor dertig euro, diezelfde tassen gaan hier voor 90 euro weg. Een bankstel, oud en versleten mag via Marktplaats gratis opgehaald worden. Hier kost het nog rustig 120 euro. Een oud krakbed gaat niet in de openhaard, maar wordt gewoon verkocht.
Als ik het stiekem vergelijk, voelt Nederland als een rijk land.
Veel opgeruimd
De afgelopen maanden heb ik veel opgeruimd. Het is erg rustig met reserveringen en er zijn dagen dat mijn benen meewerken.
De eerste bananendoos was zo vol. Ik vond hele en halve serviezen. Ik mailde een bevriende brocante-winkel in Nederland en via een gezamenlijke kennis werd alles opgehaald. Maar daarna kwamen er nóg meer volle bananendozen. Kleding die ik niet meer pas. Schoenen met hakken die ik nooit meer zal dragen, sommige nog vrijwel nieuw. Rotan mandjes, net niet de goede maat, maar terugrijden naar Limoges kostte meer aan benzine dan mijn verlies nemen. Pastelgroene kerstballen. Pastelgroene slingers. Een hypermoderne schemerlamp die hier nooit gaat passen. Ik bleef maar wroeten in al die bergen spulletjes die ik ooit zo liefhad. ‘Doe er nou eens iets mee’. Emiel zuchtte bij het zien van de groeiende stapel big shoppers en dozen in onze werkkamer. Afscheid nemen kon ik niet. Ik wilde er iets ‘goeds’ mee doen. Maar wat?
Foodtruck
Afgelopen week postte ik een brief. Voor het postkantoor stond een foodtruck met een reuzenkist vol mandarijntjes. In het busje hingen getimmerde schapjes met blikken groenten en potten fruit. Was dit een ouderwetse SRV-wagen? ‘Bonjour’, groette een leuke dame. Ze vertelde dat ze van ‘Le Cercle’ waren. Op rommelmarkten verkochten ze spulletjes. Van de opbrengst kochten ze eten. Elke dag stonden ze in een ander omringend dorp en konden mensen met grote geldzorgen zonder soebatten drie producten uitkiezen. Wc-papier. Luiers. Een blik perziken. Had ik misschien shampoo nodig? En oh, ja. De mandarijntjes telden niet mee. Die mocht ik zo pakken. Achter me scharrelden dorpsgenoten. Ik schaamde me voor mijn nette spijkerbroek en dikke, warme winterjas. Ik wist dat de Haute-Vienne een armere streek is dan de Dordogne of Cote d’Azur. Nu besefte ik dat een voedselbank, huursubsidie of energietoeslagen in Frankrijk allemaal niet zo logisch zijn.
‘Past er een zwik bananendozen in dat busje?’ vroeg ik. Een dame die net een mandarijntje pelde, keek op. ‘In mijn brikkie wel.’ Diezelfde middag kwam ze al langs, samen met de leuke mevrouw.
Ik ben blij. Want via Le Cirkle ruilde ik maar even mooi elf bananendozen vol rijke-meisjes-troepjes in voor blikken groenten en pakken maandverband.
LEES MEER
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Volg Eveline haar verhalen
Uit andere media
Meer van Eveline
