Eveline: ‘Ik zie het direct als ze uit de auto stapt’

4 juni 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Citroentje

Ik zie het direct als ze uit de auto stapt. Zelden hebben wij citroentjes als gast, maar deze dame is er een. Haar man, vrolijk en amicaal, zwaait naar ons als we hen vanaf het bordes begroeten. Zij negeert ons.
Eenmaal binnen vertel ik dat ik mijn best doe om correct Frans te spreken, ook al is het niet mijn moedertaal. ‘Ik versta u prima. Mijn vrouw spreekt ook Duits, als dat makkelijker voor u is.’ De man wijst naar Citroentje, die aan de andere kant van de hal haar vinger over een schilderij trekt. Kribbig kijkt ze op. ‘De kamer, alstublieft.’

Zuur stemmetje

Vlug neem ik de trap. ‘Kan ik wel rustig slapen, met die weg naast het huis?’ Ze wijst naar het raam. Ik straal van trots. ‘We hebben dubbel glas en ’s nachts rijdt hier praktisch niets.’ Ze monkelt. ‘De nachtkastjes zijn te hoog.’ Haar man lacht breeduit. ‘De kamer is fantastisch!’ Ik leg hem uit hoe het rolgordijn werkt. Wat de wificode is. Welke restaurants open zijn. ‘Gelukkig blijven we maar één nacht.’ Een zuur stemmetje achter hem.

Dons

Emiel wenkt me. Deze mevrouw is niet tevreden te krijgen. Maar ja hoor, daar is ze weer. ‘Dat dekbed is toch geen dons, hoop ik?’ De aardige man kijkt me aan en haalt zijn schouders op, alsof hij sorry zegt terwijl ik trots antwoord geef. Het was een lastige afweging, maar omdat het merendeel van de synthetische dekbedden zorgt voor klamme zweetnachten, kozen we voor het veel duurdere eendendons.
‘Ik ben allergisch voor dons.’ Ze spert haar neusgaten. Haar man bestudeert nu het parket. Ik leg uit welke mogelijkheden er waren als ze dit vooraf had gemeld. En ik bied haar het fijne synthetische eenpersoonsdekbed aan dat we hebben voor het uitklapbed. Ze weigert. ‘Ik probeer dit wel, maar als ik morgen rode ogen heb, is dat júllie schuld.’ Ze draait zich om naar haar echtgenoot. ‘Dons verwacht je toch niet? Bij zo’n simpele B&B in Nergensland?’

Ontbijt

Emiel loopt de kamer uit, gekwetst tot op het bot. Ik blijf in de houding. ‘Hoe laat wilt u morgen ontbijten?’ Ze vraagt naar de tijden van de andere gasten. Er logeren nog een Nederlands vroege-vogel-echtpaar en een Brits koppel dat laat opstaat. ‘Zijn die Engelsen hier omdat ze in Frankrijk een huis zoeken? Dat van ons staat te koop. Wilt u ons introduceren aan deze mensen? Misschien willen ze ons huis.’ Ik schud mijn hoofd. Onze Britse gasten zijn hier met vakantie. Plannen voor een verhuizing of vakantiewoning hebben ze niet.
Het ontbijt is de volgende ochtend gelukkig naar haar zin, al is de volle thermoskan koffie te weinig voor haar. En hebben we geitenmelk?
Bij vertrek zwaaien we haar uit. Haastig stapt ze op me af. ‘Als er nog gasten komen die een huis zoeken, geef ze dan onverwijld ons nummer.’ Haar man trekt haar aan haar arm. Hij knipoogt naar me. Mevrouw is dan misschien een citroen, haar echtgenoot is een toffe peer.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.