Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Ik knip het lint door. Villa Verte is geopend’

Eveline: ‘Ik knip het lint door. Villa Verte is geopend’

11 juli 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Kapper

Vier dagen voor de opening die hier heel griezelig ‘inauguration’ heet, begint de buikpijn. Bij Louis, mijn kapper, eet ik alle chocolaatjes op. ‘Straks pas je niet meer in je jurk’, giechelt hij, want hij weet dat de jurk die al een jaar splinternieuw op me wacht, eindelijk gedragen mag worden. ‘Ik kan niet komen,’ zucht hij. ‘Mijn salon is zaterdagsavonds open. Maar kom rond lunchtijd met een leuk haarbandje, dan steek ik je haar op voor het feest.’ Ik kan hem wel zoenen.

Op de dag van de opening komt vriendin Joan. Samen pellen we de zeventig eieren die ik voorgekookt heb en knutselen we gevulde eieren. We snijden zes meloenen in partjes en wikkelen er ham om. We openen flessen wijn. ‘Straks komt er niemand’, bibber ik. ‘En mijn jurk zit te strak.’
Ik stuif als een kip met maar één poot door het huis en stop pas als de eerste gast door het hek wandelt. Daar is de tweede al. Achter hen loopt de burgemeester. Onder haar armen bungelt een linnen tas. ‘Ik heb mijn sjerp meegenomen, dat is leuk voor jullie foto’s op Instagram.’ Ik kan haar wel knuffelen.

Voor ik het weet staan er meer dan veertig genodigden verdeeld over de tuin, pergola en parkeerplaats. Iedereen babbelt met elkaar. Frans, Engels, Nederlands: de gesprekken verlopen vlot en de hapjes vallen in de smaak.

Twee jaar

Bijna twee jaar duurde de renovatie, want een verbouwing is een te verzachtend woord. Achteraf was het een ware martelgang. Er was geen riolering, de elektra bleek brandgevaarlijk en de oliekachel ontplofte de eerste week. Zeker tien lekkages vulden de keldervloer. De dakgoot bleek kapot. De raamkozijnen verrot. Er was niets geïsoleerd. Een derde van de dakpannen bleek poreus en onder oude vloertegels lag los zand. Nieuwe muren werden gebouwd. Scheuren in het plafond gedicht. Er werd gehakt, gezaagd, gemetseld. Er waren problemen met bouwvakkers, want ook al waren de meesten pure goudklompjes, niet alles verliep van een leien dakje. Ik heb zoveel spijt gekend. Zoveel gehuild.

Opening

Daar denk ik aan als ik met de burgemeester onze splinternieuwe entreetrap beklim. Ik houd een speech in hakkietakkiefrans, maar iedereen applaudisseert. Samen met Madame la Maire knip ik het lint door. Villa Verte is geopend. Ik droom van blije gezichten. Van lieve mensen en prachtige verhalen. Er wacht al een prachtige column die ik snel hoop te schrijven, of nee, misschien wel twee van gasten naar wie ik uitkijk. ‘Het is waanzinnig prachtig, Eveline.’ Ik word op mijn schouders geklopt door vriendin Nike. Buurman Claude knikt enthousiast. ‘Magnifique.’ Alweer droomde ik even weg. Die gekke zenuwen ook. Ze waren nergens voor nodig, weet ik nu.

De ‘invitées’, onze VIP’s zijn intussen weer weg. Alle eitjes zijn op. De flessen wijn leeggeschonken. Het was een prachtige dag vol prachtige mensen die allemaal de moeite namen om dit grote moment met ons te vieren. Ik straal in mijn nieuwe jurk. Ik ben een vlinder. Ik fladder door de tuin. Ik wil geen spijt meer hebben van dit avontuur. Vanaf vandaag is Villa Verte geopend. Laat de gasten maar komen!