Eveline: ‘Perplex staar ik naar de hoorn’

9 juli 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Viva Hollandia. Hup Holland Hup. Leve de Koning. Oranje boven.
Het zijn allemaal kreten die wij tot in onze botten voelen. Zeg eens eerlijk: was u ook niet een beetje trots bij het zien van de filmpjes van het Oranjelegioen in Duitsland? De hossende, zigzaggende meute? Ik wel!
Maar ik woon niet meer in Nederland. En dus doe ik mijn uiterste best om een zo goed mogelijke ‘expat’ te worden. Ik spreek dus geen Engels maar Nederlands en Frans. Soms klinkt dat een beetje grappig of gek, maar al doende leert men.

Buur-buurvrouw

‘Telefoon voor jou. Ene Anita?’ We lunchen net als Emiel mij de hoorn geeft. Ik denk aan een gast. Een last minute-reservering. Maar het is mijn buur-buurvrouw. ‘Ben je druk?’ Ik heb geen idee wat ze bedoelt. ‘Ik sta op het punt om kroembèl te maken. Zei je niet dat jij Frans wilt leren koken? Kom dan!’
Perplex staar ik naar de hoorn. Mijn buur-buurvrouw, die altijd vriendelijk groet en soms vraagt hoe mijn dag was, nodigt me uit om samen ‘kroembèl’ te maken. Ik heb geen idee wat ze bedoelt. Ze heeft goed geraden dat ik dolgraag Franse recepten wil proberen, maar dit is wel onverwacht.

Keuken

In haar keuken, vijftig meter van Emiel die aan het grasmaaien is, snijdt ze peren op een houten plank. Ik ben nog nooit bij haar thuis geweest en ben een beetje nerveus. Op het aanrecht ligt een briefje. Recette de Crumble. Ik glimlach als ik het lees.
Samen snijden we boter. Wegen bloem. Schillen nog meer peren. Intussen kletst Anita erop los. Over haar moeder, die vlak om de hoek woont. Over haar nichtje dat in de pubertijd komt. En over Saint-Mathieu en de ‘Limousins’: de mensen uit mijn nieuwe regio. ‘Wij nemen onze tijd. Soms weten we pas na twee jaar of we iemand omarmen of niet. Maar áls we dat doen, heb je een vriend voor het leven.’ Ze trekt haar vingers door het deeg. ‘Kopje thee?’

Vrienden

Als twee vriendinnen zitten we aan haar tafel. Verdelen fruit over de ramequins. Discussiëren over de oventijd tot er uiteindelijk acht prachtige kruimeldeegtaartjes op haar aanrecht pruttelen. We drinken een tweede kop thee. Ik voel me gelukkig. Heel langzaam lukt het dan toch in Frankrijk: Emiel en ik maken vrienden.

‘Ik breng je wel even thuis.’ Ik denk dat ze een grapje maakt, maar dat is niet zo. Uit de garage rijdt ze een quad: een monsterjeep. ‘Spring erin!’ Joelend rijden we een rondje door het dorp. ‘Hier woont mijn moeder. En hier de broer van jullie andere buurman.’ Ze geeft gas en trekt aan het stuur. De vier fruittaartjes op mijn schoot wiebelen vervaarlijk. Dan krast het grind van Villa Verte. ‘Dat was leuk!’ Ik bedank haar en stap uit. Emiel rolt over het grind van het lachen. We zijn alwéér een stapje verder in dat verre Frankrijk.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.