Eveline: ‘Ik ben er niet gerust op’, zegt mijn huisarts’

30 juli 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Carte vitale

Mijn knie blijft me maar kwellen. Ik strompel en waggel en heb goede en slechte dagen. ‘Dat wordt een MRI’, zegt mijn huisarts die na talloze injecties, scans voor botontkalking, trauma en kraakbeenproblemen samen met zware medicatie geen oplossing meer weet. Ik overhandig hem mijn ‘carte vitale’. Zodra je belasting betaalt in Frankrijk, ontvang je deze groene kaart. Geen kaart? Dan reken je je behandelingen en medicijnen zelf af.

Afspraken ruilen

Vijf weken later kan ik terecht in het ziekenhuis van Angoulême. In een kleedhokje wacht ik op de verpleegster. Na tien minuutjes mag ik de kamer in. De scanner biept en flitst als een ruimteschip. ‘Ga maar liggen’. De arts klikt en frummelt en drukt en wroet. De plastic sleuf waar mijn knie in moet, sluit niet. Mijn knie is te dik. Of ik ben te groot, dat kan ook. De kniemal is voor Franse knietjes. Niet voor Hollandse deernes met te veel extra kilo’s omdat mijn gehompel alle sportieve prestaties blokkeert. Met geen mogelijkheid pas ik erin. Terug naar de kleedkamer, dan maar. Het ziekenhuis heeft één scanner voor ‘geants’, reuzen, maar die is bezet.

Eerst moeten er afspraken geruild worden. Na een uur nagelbijten in mijn onderbroek word ik opgehaald. Mijn knie wordt tegen een knieplank met klittenband ingezwachteld. Daar ga ik. De machine bonkt en klopt en ronkt. Mijn schouders en borsten steken eruit, want opnieuw ben ik te lang. Als het niet zo kluchtig was, kon ik er om lachen.

Operatie

‘Ik ben er niet gerust op’, zegt mijn huisarts een week later. Op zijn scherm bekijkt hij alle filmpjes. ‘Je hebt een scheur in je meniscus. Vocht in je knie. Scheurtjes in je kraakbeen. En er zat ook nog een ontsteking, maar die trekt terug. Hum. Dat wordt een operatie. En je moet ook naar de reumatoloog.’ Hij geeft me Prednison, want de pijn breidt zich enkel uit.
Een week later ben ik in het ziekenhuis in Limoges. De reumatoloog klopt en tikt. Brengt een canule aan. Hij neemt een biopt af en spuit tenslotte een lange naald leeg in de plastic canule. ‘Ik denk aan artrose. Je moet een kunstknie.’ Ik knik en verbijt me. De injectie wordt rechts van de knieschijf ingespoten, maar de pijn zit links. Moet ik daar iets van zeggen? Of weet die beste man heus wel wat hij doet?

Geen idee

‘Ik geef je morfine,’ zegt de huisarts als ik weer bij hem aanklop. ‘En een herhaalrecept voor Prednison.’ Zijn lieve ogen staan droevig. Hij heeft nog steeds geen idee. ‘En jouw bioptvloeistof was te weinig. Het moet 14 dagen terug naar het laboratorium voor extra kweekjes. En anders een nieuw biopt.’ Hij haalt zijn schouders op en zucht. ‘Wat een lastpak, die knie van jou.’
Ik huil en waggel en wankel. Leef op zware pijnstillers. En na nu een jaar van onderzoeken en ijverige artsen heb ik nog steeds geen idee. Rotknie. Op momenten als deze ben ik toch echt liever in Nederland…

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.