Eveline: ‘Langzaam zien we hun schouders zakken’

10 september 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Ze kijken even de kat uit de boom: het Franse stel dat voor vijf nachten incheckt. Een knappe man (uiteraard haalt niemand het bij mijn Emiel, dus wees gerust) en zijn vrouw, een galante introverte dame. Allebei zijn ze eind dertig. Ze boekten last minute, twee dagen voor aankomst. “We willen hier graag tot rust komen”, zegt Mikael. Jennifer knikt. “We hebben een pittige periode achter de rug.”
“Dan lusten jullie vast wel een glas limonade.” Ik leg alles uit en tover daarna uit de keuken twee koele drankjes met extra ijsblokjes tevoorschijn, want het is buiten boven de veertig graden. Verlegen proosten ze naar elkaar onder de veranda. Het is duidelijk dat ze genieten. Hun spullen staan op de kamer, de uitgekozen B&B bestaat écht en die Emiel en Eveline lijken niet eens onaardig. Langzaam zien we hun schouders zakken. Daar is een eerste lachje.

Genieten

Een kwartier later – ik sta in de keuken – zie ik ze voorbij schuifelen. Mikael in zwemshorts en slippers. Jennifer draagt een badpak met kleurige sarong eroverheen. Stiekem gluur ik na het schrappen van twee kilo wortels voor het avondeten door het raam en zie ze spetteren in het zwembad. Daarna liggen ze met gesloten ogen in de loungers in het gras. Ik weet niet wie er méér geniet: Jennifer en Mikael in het zonnetje of ik, dankbaar en gelukkig dat Villa Verte dit teweegbrengt.

Die nacht is het drukkend warm. Op de kamers plaatsten we ventilators, maar die van ons is nog onderweg. We waren vergeten om er één voor onszelf te bestellen. “Raar, hè”, fluister ik tegen Emiel. “Hier liggen we dan, in ons eigen bed. En boven ons slapen op dit moment acht wildvreemde mensen. In diepe rust en vol vertrouwen.” Emiel murmelt, half in slaap, en pakt mijn hand. Wickie maakt in haar mand een vreemd slaapgeluidje. De koelkast ligt vol lekkers en alles wat nodig is voor het ontbijt van morgenvroeg. Ik zak weer weg. Tevreden.

Tortelduifjes

De dagen daarop zien we Jennifer en Mikael door de tuin rouleren. Een rondje hangmat. Plonzen in het zwembad. Bubbelen in de jacuzzi. En élke avond spelen ze een paar potjes SkipBo in de ‘cabane’, zoals zij de door een Duitser gedoopte ‘Küschelmüschel’ noemen: een knuffelschelp met een matras en kussentjes.

“Donderdag eten we graag mee.” Mikael spreekt me aan in de hal. Het is heerlijk hoe deze twee tortelduifjes loskomen. De eerste voorzichtige begroetingen zijn veranderd in hartelijkheid en grappen. Villa Verte is deze week hun thuis geworden. Dat is een groot compliment. Maar het grootste compliment is nog wel als ik hun namen wil toevoegen op de table-d’hôte-lijst voor die donderdag. Jennifer en Mikael checken de dag daarvoor uit. Hun vakantie bij ons zit erop. Mee-eten gaat dus niet lukken. Maar hoe fijn is het als gasten de tijd totaal vergeten zijn en zich vergissen in hun vertrekdatum. Jennifer en Mikael zijn intussen allang weer thuis. Maar in gedachten zijn ze nog wél lekker bij ons.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.