Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Hoera, onze hacker heeft geen toegang meer’

Eveline: ‘Hoera, onze hacker heeft geen toegang meer’

26 september 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Betalen

Emiel en ik rekenen uit hoelang wij moeten werken voor de driehonderd euro om ons gehackte Instagramaccount en al onze foto’s terug te krijgen. Onze goedkoopste kamer kost vijfenzeventig euro. Vijftien procent commissie. 1,6% bankkosten. Belasting. Wastabletten en strijktijd. Poetswerk. Brood, jam. Ontbijtspulletjes. Stookolie. Elektra, Taxe Foncière (WOZ). We hebben 24/7 dienst voor 35 euro netto. Hoe dúrft zo’n klaploper ons te chanteren? Acht mails krijgen we van IT-specialisten die willen helpen. Ze begrijpen hoeveel verdriet we hebben. Als wij maar betalen.

Het vreemde is dat alle acht mails een identieke tekst sturen. Allemaal criminelen die willen profiteren van onze ellende. We krijgen een mail van Instagram. Kunnen we misschien onze paspoorten scannen? Onze telefoonnummers doorgeven? We twijfelen. Dit zal óók wel weer een hacker zijn. Maar veel keuze hebben we niet en ons account is toch al verloren. “Wil je een wijntje?” vraagt Emiel. Ik schud nee. “Chocola dan?” Ik wil enkel vrede op aarde en lieve mensen om me heen.

Wildvreemde stem

Die avond eten we brood. We hebben allebei nul trek. De telefoon rinkelt. Een wildvreemde stem. Emiel en ik trillen van hoogspanning. “Ik ben de schoonzoon van de beheerder van de Facebookgroep van de neef van.” Een totaal onbekende man belt ons om te vertellen dat hij op eigen initiatief het op Facebook getoonde hackernummer heeft benaderd. Ons bericht deed hem pijn. Intussen heeft hij gechat met onze afperser, die toegaf dat chanteren zijn ‘beroep’ was. Zijn inkomsten bestaan uit mensenleed. Dat kan hem niets schelen, want hij moet ook rondkomen. Om zijn woorden te bekrachtigen stuurt onze afperser vijftien printscreens van andere mensen die hij heeft opgelicht en die hebben betaald. Vierenhalfduizend euro in een paar dagen. Hij is er trots op. We twijfelen. Is deze zwager wél echt? Of wil hij ook geld van ons? Wie kunnen wij nog vertrouwen? Heeft de hacker niet zelf printscreens in elkaar geknutseld? Misschien is de man die ons hele wereldbeeld laat wankelen gewoon een narcistisch tienerjongetje uit Groningen die achter zijn computer werelden in elkaar laat storten terwijl zijn moeder denkt dat hij aan het gamen is. Voor hem is ons account geld. Voor mij is het een dagboek, mijn verbinding met de wereld toen ik woonde in een figuurlijk zwart donker hol tijdens de verbouwing.

Account terug

Maar de schoonzoon blijkt echt. En dus sturen we alle printscreens naar een tv-programma én naar de politie. Hopelijk pakken ze hem! Een dag later het appje van mijn vriendin. ‘Gefeliciteerd! Ik zie je weer!’ En ja, we vinden ons account terug. Het wachtwoord is opnieuw veranderd en een extra verificatie toegevoegd. Onze hacker heeft geen toegang meer. Alles is weer van ons. We huilen. Dansen. Houden elkaar vast. We hebben gewonnen van de hacker. Alle zevenduizend lieve mensen kunnen ons weer bereiken en wij hen. Tranen druppen over mijn wangen.

Momenteel ligt de zaak bij de politie. Wij kunnen weer ademhalen. ‘Doe me nu dat wijntje maar’ zeg ik tegen Emiel. Het is één uur ’s middags. Niets kan ons nog schelen na deze vreselijke vijftig uren. We heffen ons glas. We. Are. Back! Deze goede afloop moeten we vieren!