Eveline: ‘Mama, noemde ze me. Nog steeds’

21 januari 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Toeval bestaat niet. Die term hoorde ik als mensen mij belden op het moment dat ik hun nummer intoetste. Of als ik spijt had dat ik een allerlaatste shirtje in mijn maat had laten hangen in de uitverkoop en het er nog hing als ik drie dagen later terugging. Ik vond het grappig. Dacht er nooit veel over na. Ik had gewoon geluk gehad.

Vorig jaar

Maar wat er vorig jaar allemaal gebeurde, geeft te denken. Zo werd ik twee weken voor het verschijnen van mijn derde boek benaderd door een bekende schrijfster. Ze schreef me moed toe, vertelde dat het boekenvak voor Nederlandse auteurs momenteel belabberd is en dat ik vooral niet mocht denken dat het aan mij lag. Ze kende mijn werk en twijfelde daaraan geen seconde! Ik was onder de indruk. Dat iemand met zo’n Grote Naam deze moeite deed… dat was duizend procent girlpower!
In augustus werd ik benaderd door iemand die mij al meer dan vijfentwintig jaar wilde benaderen maar dat nooit durfde. Ik kan niet teveel loslaten, want dat heb ik beloofd, maar het verhaal was heftig en persoonlijk. Ik ben dankbaar en gelukkig dat deze persoon in mijn leven is gekomen.
In september nam een oude vriendin contact op met Emiel en mij. We waren haar door onze emigratie uit het oog verloren, maar nu wilde ze ons graag terug in haar leven. Helaas had deze jonge vrouw een verpletterend bericht voor ons. In Nederland zijn we direct naar haar toegereden om haar te knuffelen en ons goede voornemen waar te maken en van elke gelegenheid die ons nog rest driedubbel te genieten.

Dikke kameraden

Ook las ik afgelopen jaar een artikel van een inmiddels gestopte B&B-eigenaresse. Ze schreef dat veel gasten dachten dat ze haar vrienden waren, terwijl dat voor haar andersom absoluut niet gold. Met de een kon ze het weliswaar beter vinden dan met de ander, en in al die jaren ontstonden twee ‘kennissen’, maar verder bleef contact beroepsmatig. Hoe langer Emiel en ik Villa Verte runnen, hoe minder ik deze dame begrijp. Bij ons eindigden wildvreemden regelmatig als dikke kameraden met wie we nog steeds veel delen. Sterker nog, we hebben échte vrienden toegevoegd in onze harten.

In november, tijdens mijn boekpresentatie, werd ik verrast met een mini-reünie van mijn oude ‘zesde klas’. Een bundel vrouwen, nu 54, die ik voor het laatst op mijn elfde zag. Overweldigend hartverwarmend!
Last but not least ontving ik een mail van Rosan. Jarenlang was ze mijn adoptiedochter, mijn ‘aanwaaikindje’. Jaren had ik haar intens lief. Ze ging mee op vakantie naar Italië, Doesburg, Frankrijk. We hadden onze eigen geheimtaal. Deelden lief en leed. Zelfs mijn eigen moeder werd háár oma. Tot een jongeman haar bij me weg weekte. Vlak voor kerst schreef ze vol spijt. Mama, noemde ze me. Nog steeds. Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik haar weer in mijn hart heb gesloten. Ze is terug. Verankerd in mijn poriën zat ze simpelweg al die jaren al.