Eveline: ‘Van jongs af aan weet ik dat ik ‘anders’ ben’

10 oktober 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

‘Anders’

Van jongs af aan weet ik dat ik ‘anders’ ben. Voordat ik leerde nuanceren, nam ik de wereld letterlijk. Als iemand cynisch grapte ‘waarom ik thee wilde en de rest koffie’, begreep ik dat niet. Ik voelde mezelf nog dagen bezwaard. Een lastpak. Zegt iemand ‘ik bel je vanmiddag’, dan wacht ik daarop. Anders zeg je toch ‘ik bel je deze week’? Ook ontdekte ik bij mezelf een overmatige drang naar orde. Barbieschoentjes lagen per paar in de kledingkoffer. Kleurpotloden sorteerde ik op kleur en mochten enkel geslepen terug in de kleurdoos. Verrassingen bezorgden een totale black-out. Was er prei beloofd en werd dat witlof? Ik vond het maar lastig. Onverwacht bezoek? De hel!
Ik ontdekte dat ik een rustiger leven met minder problemen had als ik veranderde in een kameleon. Ik paste me aan. Deed blij op commando. En ik incasseerde verwijten als ‘wat is er mis met jou?’ als ik vastliep in mijn hoofd. Blijkbaar ervaren mensen ‘anders’ als ‘abnormaal’.

Asperger

Nu weet ik dat ik ‘gewoon’ Asperger heb, ‘een dingetje’ in het autismespectrum. Ik heb ermee leren leven. Emiel snapt het als mijn hoofd ‘overkookt’ van alles, want een emigratie, een fulltimebaan, een B&B, een verbouwing en geldzorgen gaan je niet in de koude kleren zitten. Hij begrijpt het ook dat de keukendeur is volgeplakt met post-itbriefjes. De urgente klussen in het bovenste paneel. Daaronder de taken die we zeker niet mogen vergeten maar waar geen bloedspoed bij zit. In huis stikt het van de lijstjes. Plakkertjes op de badkamerspiegel. Boodschappenlijstjes. Roze papiertjes die ik kan afvinken. Lijstjes in mijn telefoon. Word-documenten die openstaan met taken. Want als het op papier staat, mag het uit mijn hoofd en kan ik de klus niet vergeten. Elke zwarte vilstiftstreep die een taak afvinkt, brengt rust. En bij genoeg streepjes kunnen drie lijstjes verbouwd worden naar één. Het is lastig, maar het is de enige manier die werkt, heb ik geleerd.

Dikke ogen

Afgelopen week boekten twee stellen apart van elkaar een kamer. Ze kenden elkaar niet maar waren uitgenodigd voor hetzelfde evenement dat tot heel laat zou duren. Emiel beloofde dat we de poort open zouden laten en de tuinlampen aan. Onze gasten kregen een voordeursleutel mee, zodat ze zich minder bezwaard voelden na de ‘afterparty’.
De volgende ochtend rekte Emiel zich uit. ‘Ik heb heerlijk geslapen! Heb jij onze gasten thuis horen komen?’ Ik rolde naar hem toe met dikke ogen van de slaap want ik was twee keer wakker geworden door gestommel en had op de klok gekeken. ‘Kamer Fazant was er om 00.44. En kamer Haas kwam terug om 02.37.”
In mijn hoofd is ’00.44’ géén kwart voor één. Dat is toch echt wat anders. En ‘iets na half drie’ is niet exact en dus ook geen antwoord op de vraag. Emiel lachte en zoende me. ‘Ik ga een croissantje voor je bakken en een eitje voor je koken.’ Hij wurmde zich in zijn broek. ‘Vier minuten en zesendertig seconden.’ Ik glimlachte terug. Precies zo lust ik mijn eitje het liefst. Ik wist het zeker. Deze man houdt écht van me.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.