Eveline: ‘Emiel heeft nog steeds geen huisarts. Gewoon géén’
11 februari 2025
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Geen tandarts
Afgelopen week las ik in een Nederlandse krant over een meneer die sinds zijn verhuizing geen huisarts kon vinden. Gelukkig kon hij nog gewoon terecht bij zijn arts in zijn oude woonplaats.
In Frankrijk is de artsendichtheid slechter geregeld dan ik me voorstelde. In steden als Bordeaux, Parijs, Lyon of Toulouse zitten voldoende huisartsen. In dunbevolkte departementen, zoals ‘ons’ prachtige Haute Vienne, is het kaasie. Er is een chronisch tekort aan medische zorg.
Een tandarts hebben is op het platteland alleen weggelegd voor ‘de lucky few’. Voor een tandarts geldt een wachtlijst van zo’n zeven jaar. Er is gewoon niemand beschikbaar. In de dorps-facebook-groep staat bijna elke week wel een noodkreet van ‘versverhuisden’. Voor een gebroken kies reizen Emiel en ik twaalf uur heen en twaalf uur terug naar Nederland: inclusief benzine en tol een dure grap. Afgelopen november kreeg ik een noodvulling. En dus vlieg ik volgende week heen en terug naar Duiven voor een flitsbezoek aan de tandarts.
Huisarts
Toen Emiel en ik naar Saint-Mathieu verhuisden, zat daar een dokter. Een schat van een man. We mochten ons inschrijven en gedurende mijn nog voortdurende zoektocht naar de oorzaak van mijn voet- en knieproblemen, was daar Dokter Grebaux. Hij pakte mijn hand als ik huilde en zocht altijd een gaatje in zijn agenda voor mij. Ik geef toe, hij was scheutig met medicatie: ik slikte Naproxen, antibioticakuurtjes zonder einde, Prednison en Morfine tegen de pijn. Ik kwam er de dagen mee door terwijl ik wachtte op onderzoeken.
Intussen gaf mijn huisarts aan dat hij met pensioen ging. ‘Ik ben al twee jaar bezig met het zoeken naar een vervanger. Maar de jongelui willen in de stad blijven.’ En dus liet hij op 1 januari een bloeiende praktijk in een fantastisch gemeentepand achter. Je kunt er zo in. Maar niemand wil. Bij veel dorpen hangen spandoeken bij binnenkomst. Gezocht: dokter. Gezocht Tandarts.
Na veel moeite en met tussenkomst van een vriendin vond ik uiteindelijk een arts die me wilde helpen. Reistijd: vijfendertig minuten enkele reis. En juist om die afstand wil ze Emiel niet hebben. ‘Jij bent echt de grote uitzondering omdat je al zo lang worstelt met pijn.’ Emiel heeft nog steeds geen huisarts. Gewoon géén.
Wachttijd
Mijn nieuwe arts werkt gestaag door waar dokter Grebaux stopte. Maar op een simpele Dopplertest wacht ik nu al vijf maanden omdat er geen personeel in ziekenhuizen in de buurt is en de grote steden (voor mij Limoges) vol zitten. Een afspraak met de neuroloog? Zes maanden wachttijd voor een intakegesprek.
Half januari probeerde ik een afspraak te maken voor een uitstrijkje, bij mij zeker nodig na mijn verdrietige medische verhaal met de opluchtende uitslagen in 2023 (een goede verstaander weet waarover ik het heb). Ik krijg mijn controle eind oktober (!) Ik vind het spannend en erg stressvol.
Bij rampspoed bellen we 112. Dan komt er een helikopter of de plaatselijke brandweer rukt uit, want ‘onze’ brandweermannen zijn ook ambulanciers. Leuk zijn ze dan weer wel. Sterker nog: de brandweermannen uit Saint-Mathieu mogen bij mij best een pleister komen plakken!
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
LEES MEER
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Volg Eveline haar verhalen
Meer van Eveline
