Eveline: ‘Brommie is niet meer’

20 februari 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

Brommie is niet meer.
Toen wij dit huis kochten in 2021, vertelde de verkoper ons trots dat de kachel uit 1974 nog werkte. Het was inderdaad behaaglijk bij de rondleiding.
Later ontdekten we dat de stroomtoevoer uit 1944 kwam. De leidingen waren nog van stof en dus brandgevaarlijk. Alle muren en plafonds moesten open. De stoppenkast was nog lekker Frans van hout en porselein.
‘Dat gaat best tot ná de verbouwing,’ zei Emiel. ‘Hij doet het nog. First things first.’

Helaas. In de eerste week van de renovatie ontplofte de oude Bouderus (het merk). De derde week knalde onze stroom. Alle leidingen moesten opnieuw en meteen van monophasé- naar driefasestroom. Onze bouwvakkers klusten met generatoren en droegen mutsen en wanten. De villa was nog lang onbewoonbaar.

Bouderus

Toen er eindelijk warm water was, dachten we na over de opvolging van Bouderus. Omdat Villa Verte nog werkte met stookolie, peilstokken en tankwagens, kochten we een ‘nieuwe tweedehandse’ oliekachel: met installatie toch weer duizend euro.
Een offerte voor een pelletkachel kwam uit op 24.000 euro. Voor een warmtepomp is Villa Verte te veel groot. Zonnepanelen mogen we (nog) niet omdat wij aan de rand van een natuurgebied liggen. En wat moesten we dan met al die net gezandstraalde, gerenoveerde gietijzeren radiatoren?
Brommie ronkte. Slurpte. Rookte. En bromde. Als we hem aanzetten, stonk het het hele huis naar loodzware stookolie. Witte wolkjes trokken door de woonkamer. Het opwarmen van de pijpleidingen waardoor Brommie kokende systeemvloeistof pompte, veroorzaakte een gebonk dat tot in Portugal te horen was. Maar warm was het wel!

Trouwe Brommie

Er zat geen twintigduizend euro meer in onze oude sokken. En dus waarschuwden we onze gasten, die zich kranig aanpasten. Regelmatig konden we gesprekken amper volgen door het geklonk. Eén Franse gast was vroeger loodgieter. Hij bivakkeerde twee uur in de kelder. Een ander ging in de weer met schroevendraaiers.
Trouwe Brommie hield ons warm, maar het gebonk en geruis en de dieseldampen waren onhoudbaar. Toch klaagde niet één gast, en daar zijn we iedereen intens dankbaar voor.

Superkevin

De oplossing kwam van Superkevin. ‘Ik heb net een nieuw elektrisch systeem geïnstalleerd in een school,’ zei onze elektricien. ‘Een groot gebouw, net als Villa Verte. Alles aangesloten op dezelfde antieke radiatoren als die van jullie.’
Hij stuurde plaatjes. En na onze interesse meteen een offerte.
De prijs viel mee. Het gebonk was niet meer te doen. Om ’s nachts nog te kunnen slapen, moest de verwarming na bedtijd uit. Iedereen lag bibberend in bed.
Drie weken later kwam Superkevin met een reusachtige doos op een aanhanger. ‘Madame’ hangt nu in onze kelder, want volgens Kevin is ‘une chaudiere’, een ketel, altijd een vrouwtje.
Brommie est décédé, appte Kevin vrijdagavond. Onze oude kachel lag in stukken gezaagd op de schroothoop in Angoulême. De nieuwe geeft geen kik. In huis hebben we een thermostaat. Wij zijn supergelukkig en genieten in de zalige warmte van de stilte.
Rust in vrede, lieve Brum.