Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Verloren schatten. Die vond ik terug toen ik de kelder opruimde’

Eveline: ‘Verloren schatten. Die vond ik terug toen ik de kelder opruimde’

18 februari 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Verloren schatten. Die vond ik terug toen ik de eerste week van februari de kelder opruimde. Tussen de rotzooi die zich daar tijdens de verbouwing en sinds de start van ons Franse avontuur alweer had opgestroopt, vond ik dozen vol herinneringen. Ik had heus weleens gedacht: waar is toch die omslagdoek gebleven? En dat ene leuke kandelaartje? Ik stond er niet bij stil. Bij een verhuizing raak je altijd spullen kwijt.

Renovatieproject

De waarheid is dat ik het in september 2021 in dozen stopte. Het huis in Duiven was verkocht en moest per 1 november leeg. De overdracht van ons ‘renovatieproject’ was op 25 november. In de tussentijd trokken we in bij ‘moeders’ in Vierlingsbeek. Onze inboedel wachtte in een opslag in Huissen.
De renovatie duurde en duurde. Er waren zoveel tegenslagen dat ik ze niet meer kon tellen. Dachten we eerst nog dat we de huur van de garageboxen konden opzeggen rond juni, – dan was onze nieuwe kelder in vast opgeruimd en konden we daar alles ‘parkeren’-, het liep anders. De renovatie duurde eindeloos. Geloof me, er kon geen enkele verhuisdoos of kastje in de kelder staan. Onze eerste kachel ontplofte. Het huis was onbewoonbaar. En omdat ik elders logeerde, zaagden en hakten onze bouwvakkerkanjers vrijelijk in huis. Op alle verdiepingen lag zaagsel. Planken. Restant balkjes. Zakken cement. Rollen kabels. Fittingen. Gipsplaat. Bouwlampen. Gereedschapskoffers en cirkelzagen. Er stond ook een generator, want er moest stroom komen om al die boormachines en lasapparaten te gebruiken.

In juli 2022, het werd warmer buiten, liep ik nog in coltruien. Op de markt kocht ik een paar shirtjes en online (mijn Hollandse maat is wat precair hier) vond ik een rokje.
In maart 2023 vertrok de zwerm kanjers uit Villa Verte. Van fulltime gingen ze nu naar parttime omdat door de lange uitloop ook andere klanten op hen wachtten. Emiel en ik klusten intussen op microniveau. Wasmachines kopen. Wc-rolhouders monteren. Servies en beddengoed regelen. Matrassen inmeten, gordijnrails boren en veel, heel veel schoonmaken.

‘Stilstand’

Op 1 juli 2023 gingen we open. We renden en draafden en moesten alles ontdekken, tot grote hilariteit. Drinken Fransen koffie uit een soepkom? En hadden we geen badlakens besteld?
We raceten maar door. Ik schreef een boek. Kreeg last van mijn knie. Ging naar het ziekenhuis. Kookte voor soms tien personen als we vol zaten. Duizend-en-een klusjes. We deden het. We moesten wel. Ik schreef nog een boek. Leerde Frans. Bleef sukkelen met mijn knie. Vond routine in het koken.
Nu in 2025 ook een aantal ‘geen-prioriteit-klussen zijn afgerond, zoals ons eigen balkon stutten en renoveren, ontdekken Emiel en ik dat we het begrip ‘stilstand’ zijn verleerd.
Op 1 maart gaan we weer open en begint de drukte weer. Héérlijk. Maar eerst kon ik zomaar een week lang de kelder opruimen. Dozen vol schatten. Herinneringen aan rustige tijden. Aan luxe. Écht gemist had ik niet veel. Maar bij alles wat ik uitpakte was er dat ‘oh ja’-gevoel en kwispelde ik even.