Even voorstellen: Angelique

15 oktober 2012

Dit is onze kersverse blogger. Zij zal ons elke week een kijkje in haar leven gunnen. Een leven dat volledig overhoop werd gegooid toen er kanker werd geconstateerd bij haar dochtertje. Op deze eerste dag wil zij zich niet alleen voorstellen, maar neemt ze ons ook meteen al mee in haar moedige strijd tegen deze ernstige ziekte…

Dit is onze kersverse blogger. Zij zal ons elke week een kijkje in haar leven gunnen. Een leven dat volledig overhoop werd gegooid toen er kanker werd geconstateerd bij haar dochtertje. Op deze eerste dag wil zij zich niet alleen voorstellen, maar neemt ze ons ook meteen al mee in haar moedige strijd tegen deze ernstige ziekte…

Mijn naam is Angelique Jansen. Vorig jaar ben ik mijn baan kwijt geraakt en sinds die tijd ben ik huismoeder van twee kinderen, Kyra van 3,5 en Sam van 1,5 jaar. Sinds oktober 2010 ben ik, na een relatie van 10 jaar, getrouwd met Remy. Remy is eigen baas, wat soms heel fijn en soms heel lastig kan zijn. Afgelopen februari is er tot onze grote schrik bij Kyra een tumor in haar bekken geconstateerd. Kyra doet het enorm goed, maar de tumor zit tussen haar onderste wervels en wil daar met chemo niet weg gaan…

Vechten

Wat een week, wat een dag.. en we zijn nog niet eens op de helft! Nadat we gisteren met ons meisje naar de oncoloog zijn geweest, moesten we vandaag naar de neuroloog. Net als gisteren had ik een enorme knoop in mijn maag. Geen hap ging er door mijn keel en ik had helemaal geen zin om mijn bed uit te komen. Waar is de ff knop als je hem nodig hebt! Uiteindelijk toch maar opgestaan en mezelf onder de douche gesleept.

Remy had onze jongste al naar de creche gebracht en was al op het werk. Hij zou ons om half 1 op komen halen. En daar gingen we dan, met een knoop in onze maag op naar het AMC terwijl Kyra achter in de auto vrolijk liedjes zat te zingen. Ze had gelukkig niet veel door!

Bij de neuroloog was ze ook al een bonk gezelligheid. Lekker kwebbelen, lekker spelen, maar vooral ook even flink bemoeien met het gesprek. Het gesprek was zwaar. Dus haar vrolijke noot was meer dan welkom om het luchtig te houden, maar vooral ook om niet in huilen uit te breken. En hoewel we er al enigszins op voorbereid waren door de oncoloog, sloeg het nieuws in als een bom. Als ze gaan opereren, dan moeten ze een blok  weghalen waar de zenuwuiteinden zitten. Dat wil zeggen dat Kyra voor de rest van haar leven volledig incontinent zal zijn. Katheteriseren, zelf laxeren of zelfs op latere leeftijd een stoma.. geen gevoel meer in de schaamstreek en alle ongemakken van dien. In mijn zenuwen grap ik dat we ons dan gelukkig geen zorgen hoeven te maken over vriendjes. Maar ik moet het allemaal verwerken.

De rest van de dag draaien mijn hersenen overuren. Ik heb verdriet, ik ben boos, maar aan het einde van de dag weet ik het zeker; we gaan niet zonder slag of stoot ten onder. Ik ga op zoek naar een andere specialist, als het moet internationaal, voor een second opinion. Want in de wereld waarin wij nu leven, waarin zoveel mogelijk is, kan ik er niet bij dat er geen andere oplossing is voor het verwijderen van die tumor. Als er geen andere optie is, dan is dat zo, dan moeten we daar mee leven. Maar ik kan niet leven met mezelf als ik na de operatie hoor dat er wel een remedie is, waar we niet naar hebben gezocht…