Daniëlle: ‘De ex-vrouw van mijn vriend is onze buurvrouw’

12 januari 2024

Daniëlle (35) heeft een relatie met Marcel (33). Het gaat goed tussen hen, en het klikt ook met zijn twee dochters Lisa (6) en Rosa (4). Minder blij is Daniëlle met zijn ex, die naast hen woont.

Daniëlle: ”Ach, hoe erg kan het zijn, dacht ik een half jaar geleden nog naïef, toen ik bij Marcel introk. Babette, zijn ex-vrouw en de moeder van zijn twee kinderen, woonde in het huis pal naast ons, maar ik zag er geen probleem in. We hadden ieder immers ons eigen appartement en opgang. Het leek me zelfs wel makkelijk met het halen en brengen van de kinderen en het regelen van een keer extra oppas als we een feestje hadden of zo. Maar jeetje, wat heb ik me daarin vergist! Ik heb me nooit gerealiseerd hoe weinig privacy Marcel en ik nog zouden hebben. Niet alleen omdat zijn kinderen bijna dagelijks komen aanwaaien om een paardrijbroek, lievelingspop of vergeten elastiekje te komen ophalen. Ook Babette staat om de haverklap op de stoep met een vraag of kwestie. En ze bemoeit zich overal mee. Ik word er doodziek van. Ik heb het idee dat ik in een soort commune leef in plaats van in een eigen appartement samen met mijn grote liefde.”

Luisterend oor

“Marcel en ik kennen elkaar al een jaar of twintig. Onze ouders zijn kennissen van elkaar, dus ik zag hem vroeger al regelmatig op feestjes en verjaardagen. In die tijd vond ik hem erg aardig. We zaten op zulke avonden altijd te dollen en te lachen. Maar ik zag niets in hem. Hij is drie jaar jonger dan ik en hij gedroeg zich in mijn ogen nog heel kinderachtig. Toen we allebei uit huis gingen, verloren we het contact. Maar via onze ouders hoorden we allebei nog wel over elkaars leven. Mijn moeder vertelde hoe hij trouwde met Babette en twee dochters kreeg en ik stuurde hem felicitatiekaartjes. Zijn moeder informeerde hem over mijn turbulente leven: ik reisde een aantal jaar, bleef aan een Belgische man hangen, ‘emigreerde’ naar België, maar kwam na drie jaar met hangende pootjes terug, omdat onze relatie toch niet werkte. Ik trok weer bij mijn ouders in. Omstreeks die tijd ging Marcel van Babette scheiden, omdat die erachter was gekomen dat ze op vrouwen viel. Onze ouders speelden ondertussen voor Cupido. Mijn moeder opperde dat ik een keer met hem moest gaan eten omdat hij nu ‘heel alleen’ was en zijn moeder pushte hem mij eens te bellen. Nadat Marcel me op Facebook toevoegde, zijn we gaan chatten en eigenlijk niet meer opgehouden.

We hadden een band, als twee eenzame zielen, haha. Qua grappen en grollen pakten we de draad van vroeger weer op, maar we vonden ook een luisterend oor bij elkaar. Na een dag werken verheugde ik me op zijn berichten. Uiteraard stemde ik in toen hij voorstelde uit eten te gaan. Het was vertrouwd met hem samen te zijn, ik voelde me helemaal op mijn gemak. Marcel was erg leuk opgedroogd. Stoer, kale kop, lang, gespierd en inmiddels veel volwassener dan ik. We werden smoorverliefd. Niet lang na onze eerste date werd ik officieel voorgesteld aan zijn ex, een sympathieke vrouw, en zijn twee schattige dochtertjes Lisa en Rosa. Het klikte tussen ons. De kinderen hebben gelukkig niet veel last van de scheiding. Ze zijn nog zo jong, zes en vier pas, en ze zien mij niet als een bedreiging, meer als een gezellige tante erbij. En ook Babette deed normaal tegen mij. Alles verliep zo soepel, dat Marcel en ik al snel plannen voor de toekomst durfden te maken. Omdat hij wel al een woning had en ik niet, was het logisch dat ik bij hem zou intrekken. Ook omdat Marcel co-ouderschap heeft met Babette. Hij wil dicht bij de school van de meiden wonen. En als extra leuke bonus heeft hij een vierkamerappartement in het centrum van Amsterdam, precies op de plek waar ik altijd al wilde wonen.”

Lees ook: Bewezen: een goede band met de buren maakt écht gelukkiger

Ongestoord samen zijn

“De vader van Marcel is zijn huurbaas. Hij bezit een aantal panden in de stad. Die verhuurt hij, onder andere aan Marcel, maar ook aan zijn ex-vrouw. Toen Marcel en Babette anderhalf jaar geleden de beslissing namen te gaan scheiden, hebben ze nog een tijdje samen in het oude huis gewoond, dat ze via zijn vader huurden. Marcel wisselde van slaapplek met zijn jongste dochter en ze hebben zo nog bijna een half jaar geleefd. Samen, maar toch apart. Dat kon ook makkelijk, omdat ze geen ruzie hadden. Ze waren er allebei van overtuigd dat ze zonder elkaar gelukkiger zouden zijn. Babette bleek haar lesbische gevoelens tijdens hun huwelijk te hebben onderdrukt. Waarschijnlijk was de conceptie van Rosa ook de laatste keer dat ze seks hadden gehad. De scheiding verliep zonder echte problemen. Toen Marcel en ik een relatie kregen, woonde hij dus nog samen, maar we hoefden er niet stiekem over te doen. Wel gingen we in die tijd af en toe naar een hotel om alleen te kunnen zijn. Ondertussen zocht Marcels vader naar een geschikte woning voor zijn ex-schoondochter en zijn kleindochters. Hij opperde al snel dat Babette in het portiek naast dat van Marcel, het appartement op de derde verdieping zou betrekken. Iets kleiner dan dat van Marcel, maar wel met een groter balkon. Er woonde nog wel iemand in, maar die heeft Marcels vader eruit gekregen. Ik weet niet precies hoe, ik geloof dat die jongen die daarin woonde, weer in een ander pand is gaan wonen. Toen Babette goed en wel verhuisd was, trok ik bij Marcel in. Ik was het bivakkeren op mijn oude slaapkamer meer dan zat. Hartstikke lief, hoor, dat mijn ouders me zo opvingen, maar ik was het gezinsleven thuis ontgroeid en er kwamen steeds meer irritaties tussen mij en mijn ouders. Ik verlangde naar ongestoord samen zijn met Marcel, vrijen wanneer en waar we dat wilden en quality time samen.”

Weg privacy

“Inmiddels wonen Marcel en ik een goed half jaar samen, maar van die privacy is het niet echt gekomen. De momenten dat we écht met z’n tweeën zijn, zijn schaars. Sowieso zijn om de week de kinderen bij ons, maar erger is dat Babette altijd in ons dagelijks leven aanwezig lijkt te zijn. Als ik met een boek op het balkon zit, zwaait Babette vanaf het hare naar mij en begint een gesprek. Of ze gilt dat ik de kinderen goed moet insmeren met factor dertig. Bloot door het huis lopen, op weg van de slaapkamer naar de badkamer? O nee, dat doe ik nooit meer sinds ik op de gang Babette tegenkwam, die, omdat ze dacht dat er niemand thuis was, met haar noodsleutel bij ons binnenstapte om een bij ons bezorgd postpakket op te halen. Gênant! Ik zit ’s avonds zelfs niet in hemdje en joggingbroek op de bank, omdat ik altijd voorbereid ben op onverwachts bezoek. Babette komt bijna dagelijks langs met een kulsmoes. Of ze wil even een koopavond pakken en plant de babyfoon – ongevraagd – bij ons. Of haar droger is kapot en Lisa moet morgen nou net die ene jurk aan, dus dan kan die toch wel even bij ons erin? Of de kinderen willen papa een kus geven/een kledingstuk ophalen/hun verfspullen hebben. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel een reden.”

Ze blijft plakken

“Wat niet echt meewerkt, is dat ik als freelance journalist thuis werk. Iedereen weet dat ik thuis ben en dus de deur wel kan openen voor postbodes of vergeten spullen. Babette is een grootverbruiker van Zalando en Wehkamp en laat alle pakketten standaard bij ons bezorgen. Zelfs als ze zelf die dag thuis is. Nee, dat heeft ze nooit netjes gevraagd. Eén keer heb ik er iets over gezegd en toen zei ze dat in de computers van die webwinkels standaard haar oude adres staat en het te veel gedoe is om dat nu nog aan te passen. Bovendien ben ik toch altijd thuis… Op zich vind ik het niet zo erg om eens iets van de buren aan te nemen, maar het stoort me vaak bij het schrijven van een artikel. Het haalt me uit mijn inspiratie. En als Babette vervolgens het pakket komt ophalen, blijft ze meteen plakken. Ze bespreekt iets over de opvoeding met Marcel of komt de kinderen knuffelen als die net die week bij ons zijn. Maar meestal bemoeit ze zich meteen met ons leven. Met hoe mijn haar zit (‘Daniëlle je moet écht je uitgroei bij laten werken’), hoe ik gehaktballen moet maken (‘Nee, geen olijfolie, maar in Croma braden en twee eieren toevoegen, anders vallen ze uit elkaar’) of ze roept zogenaamd grappig dat het bij ons ‘een gezellige chaos in huis is’, om er dan nog bij te voegen dat ik moet oppassen omdat Marcel heel erg van netheid houdt. Het stomme is dat ik me dan nog ga verontschuldigen dat de ontbijtbordjes nog op tafel staan, omdat ik twee deadlines had. Maar eigenlijk moet ik zeggen dat ze zich niet met onze zaken moet bemoeien. Maar dat durf ik weer niet. Ik wil absoluut geen ruzie veroorzaken.”

Verhuizen

“Ik vind het ook niet mijn taak haar aan te spreken op haar gedrag, maar Marcels taak. Ze is zíjn ex. Voor hem geldt precies hetzelfde: hij is Babette goed zat. Hij wil dolgraag een keer privé met mij zijn en op zondag uren in bed blijven liggen om te vrijen, zonder dat we bang hoeven zijn dat Babette weer iets van ons moet. Hij wil niets liever dan haar afremmen, maar ook hij is bang voor toestanden. Hij kent haar en weet hoe chagrijnig ze kan zijn als ze haar zin niet krijgt. Het is natuurlijk ook fi jn voor de kinderen dat hun levens nu zo soepel verlopen. Zo veel verschil met voorheen is er niet. Hun vader en moeder wonen niet meer samen, maar leven op kleine afstand en zijn daardoor altijd in de buurt. Er is geen sprake van een horrorscheiding, er valt geen onvertogen woord waar ze bij zijn. Verjaardagen vieren we met z’n allen samen, net als feestdagen. We doen het voor de kinderen, maar het mag van mij wel een tandje minder gezellig. Maar hoe zeg je dat diplomatiek? Ik denk niet dat Marcel dat aardig kan zeggen, want hij kan best fel zijn als hij boos is. Ruzie zou onze situatie onhoudbaar maken. We zijn tenslotte ook nog buren en daardoor zullen we altijd met elkaar geconfronteerd worden. Babette zal nooit verhuizen. Ze is te verknocht aan deze buurt. Misschien als ze ooit een vaste vriendin krijgt en wil gaan samenwonen, maar voorlopig is ze nog te veel aan het scharrelen en aan het genieten van haar nieuwe vrijgezellenstatus. De enige mogelijkheid voor ons is zelf verhuizen. Maar diep in ons hart willen Marcel en ik hier helemaal niet weg. Ons appartement is zo licht, ruim en fi jn. We wonen echt in een uniek stukje Amsterdam en hier kom je niet zomaar terug. Maar we voelen allebei dat dit niet te lang moet gaan duren. Marcel gaat binnenkort eens met zijn vader praten over een mogelijke huizenruil. Misschien kunnen we een paar straten verderop wonen. Nog steeds op loopafstand voor de meiden, handig met school en voor later, maar op voldoende afstand van zijn ex-vrouw om toch nog iets van een broodnodig eigen leven te kunnen leiden!”

Lees ook: Miranda: ‘Mijn ex is de liefde van m’n leven, mijn huidige man niet’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.