Femke is bewust alleenstaande moeder: ‘Dit is de beste beslissing die ik ooit had kunnen nemen’

30 april 2018

Femke (38) wist het al toen ze heel jong was: later zou ze moeder worden. Maar toen de juiste man niet op haar pad kwam, moest ze toch echt zelf actie ondernemen om haar droom te realiseren.

Femke (38) wist het al toen ze heel jong was: later zou ze moeder worden. Maar toen de juiste man niet op haar pad kwam, moest ze toch echt zelf actie ondernemen om haar droom te realiseren. Ze werd Bewust Alleenstaande Moeder (BAM) van Sevijn (2,5) en Juna (4 maanden).

“De naam Sevijn hoor je niet veel, ik heb hem gevonden op een namensite. Het was fijn dat ik over zoiets belangrijks als een naam met niemand in discussie hoefde te gaan. Dat is een van de voordelen van het Bewust Alleenstaand Moederschap!”

Nanny in Londen
“Ik had altijd in mijn hoofd dat ik ergens tussen mijn 25ste en 30ste moeder zou worden. Dat vond ik een mooie leeftijd. Ik ben echt gek op kinderen. Vroeger al speelde ik veel met poppen en toen ik wat ouder werd, paste ik op alle kleine kinderen in onze buurt. Na de middelbare school volgde ik een opleiding sociaal pedagogisch werk, zodat ik in de kinderopvang aan de slag zou kunnen. Maar twee maanden na mijn studie kon ik via een advertentie in de krant als nanny in Londen aan het werk; een kans die ik met beide handen aangreep.

Ik had er een toptijd in een gezin met drie kinderen. De jongste was pas vier weken oud toen ik kwam. Na twee jaar, ik was toen 21, besloot ik terug te gaan naar Nederland, om hier een leven op te bouwen. Het afscheid van de kleintjes viel me zwaar; ik hield van ze. Omdat ik in Nederland geen baan in de kinderopvang kon vinden, keerde ik terug naar mijn oude bijbaantje in de supermarkt. Toen ‘mijn’ familie in Londen mij na een jaar vroeg terug te komen omdat er een vierde kindje was geboren, aarzelde ik geen seconde. Ik ben nog een jaar bij ze geweest.”

‘We zijn compleet nu met z’n drieën. Ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn’

Waar bleef die droomman?
“Na mijn tijd in Engeland kwam ik in Nederland bij een verzekeringsmaatschappij terecht. Heel ander werk dan waarvoor ik ben opgeleid, maar wel heel leuk; ik werk er nog steeds. In die periode vond ik mijn eerste eigen appartement en na een tijdje een eengezinswoning. Tóen begon het echt te kriebelen. Ik was 34 jaar en had nog geen echt serieuze relatie gehad – mijn droomman was ik nog niet tegengekomen. En online daten was niets voor mij, had ik ontdekt. Ik kreeg zo veel onzinnige reacties van mannen die helemaal niet matchten met mijn profiel. Ik vond het niks.

Tja, ik kon wel blijven hopen op de toekomstige vader van mijn kinderen, maar mijn biologische klok tikte ook door. En eigenlijk zat ik niet eens zozeer op die man te wachten, maar op een kind. Ik stelde mij voor hoe het zou zijn om Bewust Alleenstaand Moeder te worden. Ik kende iemand die in dat traject zat en verdiepte mij erin. Het was nogal wat, en ik was niet direct overtuigd. Ik heb ook best een tijdje getwijfeld. Was het niet egoïstisch? Had een kind niet ook een vader nodig?

Ik besprak mijn twijfels met een paar vriendinnen en mijn ouders. Al hing ik mijn plannen nog niet aan de grote klok; ik wilde alles eerst voor mezelf helder hebben. Mijn vriendinnen waren positief. Mijn moeder ook. Mijn vader had er meer moeite mee het traditionele beeld van een gezin los te laten. Hij zag mij toch echt liever eerst getrouwd met een leuke man. Ik denk ook wel dat er wat bezorgdheid bij kwam kijken. Want zou het niet te zwaar zijn, in mijn eentje? Maar in mijn hoofd had ik het besluit al genomen. Ik kon dit, alleen. Ik wilde het heel graag.”

Bericht van het ziekenhuis
“Ik vroeg de kennis die al in het traject zat naar de te nemen stappen. ‘Ga eerst naar de huisarts, voor een verwijzing’, zei ze. En zo zat ik niet veel later bij mijn huisarts, om mijn wens voor een kindje op tafel te leggen. Het was een kort en positief gesprek. Ik werd probleemloos doorverwezen naar de fertiliteitskliniek bij ons in het ziekenhuis. Na een intake daar en een controle of ik wel gezond was, werd ik in maart 2014 op een wachtlijst voor een zaaddonor geplaatst. De optie ‘bekende donor’ had ik niet, ik kende simpelweg niemand die ik daarvoor zou willen vragen. Het ziekenhuis zou vervolgens een match maken, daarbij kijken ze onder meer naar opleiding en karakter. Zelf had ik ook een lange vragenlijst ingevuld. Omdat er een tekort aan donoren is, zijn wachtlijsten van enkele jaren geen uitzondering. Voor mij zou het ongeveer een jaar, anderhalf jaar duren.

Toen begon het wachten tot ik bericht kreeg en werd het pas echt spannend. Het besluit was genomen, ik was zó enthousiast en wilde zo graag een kindje, dat het mij niet snel genoeg kon gaan. Al na acht maanden kreeg ik een brief. Mijn hart sloeg over toen ik ’m op de deurmat zag liggen. Post van het ziekenhuis, dat zou weleens een goed bericht kunnen zijn. En inderdaad, er was een geschikte zaaddonor gevonden. Ik was ontzettend blij.

Ik moest mijn ovulatie in kaart brengen en bij de eerste positieve ovulatietest mocht ik langskomen voor de inseminatie. De eerste keer werd ik niet zwanger. De tweede keer ook niet. Vol goede moed ging ik een derde keer naar het ziekenhuis. Een dag of zestien, zeventien later mocht ik testen. En rond die tijd kreeg ik ook een positief gevoel: dit zou weleens raak kunnen zijn! Ik was namelijk heel erg moe en ik had op Google gelezen dat dat een teken kon zijn… De zwangerschapstest deed ik alleen. Toen ik de uitslag zag, belde ik meteen mijn ouders en mijn beste vriendin.”

Eerste echte grote liefde
“Het werd een zwangerschap uit het boekje. Ik was alleen maar heel erg moe, verder gingen alle kwaaltjes aan mij voorbij. Mijn omgeving reageerde goed op het feit dat ik ervoor had gekozen in mijn eentje moeder te worden. Ik had wel wat negatieve reacties verwacht, maar die bleven gelukkig uit. Mijn ouders gingen mee naar echo’s en controles. Ik heb geen seconde een man aan mijn zijde gemist. Wat ik wilde delen, deelde ik met mijn ouders en vriendinnen. De baby liet lang op zich wachten. Precies met 42 weken begonnen de weeën en bleek dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Het werd een spoedkeizersnede. Mijn plan om te bevallen met mijn moeder en mijn beste vriendin aan mijn zijde, ging niet door. Ik had iemand nodig die het hoofd echt koel kon houden, dat werd mijn vader. Zo had ik tóch nog een man aan mijn zijde. En ik kreeg een zoon, mijn eerste echte grote liefde! Sevijn had een moeilijke start en moest een paar dagen op de kinderafdeling blijven. Na vijf dagen mochten we naar huis en kon ik op mijn roze wolk gaan zitten. En daar zijn we blijven zitten, want Sevijn is een heel makkelijk kind. We fladderden samen het eerste jaar door.”

Honderd procent broer en zus
“Ik wilde heel graag een broertje of zusje voor Sevijn. Kort voor zijn eerste verjaardag ging ik opnieuw naar de huisarts voor een verwijzing. Ik wilde het allerliefst dat mijn kinderen van dezelfde donor zouden zijn. Het ligt bij ons natuurlijk al iets ingewikkelder dan in een traditioneel gezin, dan is een honderd procent verwantschap tussen de kinderen wel fijn. Daar streeft het ziekenhuis ook altijd naar, maar die zekerheid heb je niet. De donor moet nog wel doneren, natuurlijk. Als ik verder had moeten gaan met een andere donor, had ik wel even moeten schakelen, maar ik had geluk; er was zaad van dezelfde donor en ik kon meteen starten. De eerste poging eindigde in een vroege miskraam. De vierde keer was het raak. Mijn dochter Juna is met een geplande keizersnede geboren. En ook deze keer was mijn vader daarbij.

Als Sevijn en Juna zestien zijn, mogen ze de gegevens van de donor opvragen. Dat is volledig aan hen. Ze zijn nu nog te klein, maar zodra ze er naar vragen, zal ik ze eerlijk vertellen waarom ze geen vader hebben. Ik ben niet bang voor verwijten, ze begrijpen me vast wel. Voor de kinderen zou ik het fijn vinden wanneer zij later de donor leren kennen, maar een echte rol spelen in hun leven zal niet aan de orde zijn. Wel heb ik een kenmerkenlijst van de donor opgevraagd, dat mag je als moeder doen. Wie weet herken ik wat van de eigenschappen in mijn kinderen. Tot nu toe herken ik vooral mezelf in Sevijn en Juna.”

In pyjama ontbijten
“Soms denk ik weleens aan het financiële plaatje. Redden we dat wel? Nu gaat het nog, maar als de kinderen groter zijn, nemen de kosten natuurlijk ook toe. Ik werk nu 31 uur per week. De kinderen gaan twee dagen naar een kinderdagverblijf en een dag naar opa en oma. Als ze iets leuks doen of Sevijn iets grappigs zegt, deel ik dat meteen in een app met mijn ouders. En ik heb samen met een vriendin en haar moeder en mijn moeder een groepsapp waar ik ook altijd mijn foto’s en video’s in kwijt kan.

Ik ben gezegend met twee gezonde kinderen. Toch was Sevijn onlangs niet lekker en uiteraard precies op het moment dat ik kiespijn had. Dan is het wel pittig om in je eentje alle ballen in de lucht te houden en Juna ook nog al haar flesjes te geven. Gelukkig kwam er toen een vriendin een paar dagen langs om te helpen.

Ik ben het gelukkigst als ik op een vrije dag lekker rustig aan kan doen met mijn kinderen. In pyjama ontbijten, samen knuffelen – niets bijzonders. Ik geniet daar enorm van. Sevijn kletst me al de oren van mijn hoofd. Ik ben zo benieuwd naar de band die mijn kinderen straks met elkaar hebben.

Bewust Alleenstaand Moeder worden, is het beste besluit dat ik ooit heb kunnen nemen. We zijn compleet nu met z’n drieën. Ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn. Ik sta wel open voor een relatie, maar ik ben zeker niet op zoek. Wie weet komt er nog iemand op mijn pad. Maar ik weet zeker dat geen man mij zo gelukkig kan maken als deze twee kinderen dat doen!”

Reageren?
Zorg jij ook in je eentje voor je kinderen en wil je hierover vertellen? Mail je verhaal naar post@vriendin.audax.nl.