Fiona: ‘Sinds mijn scheiding voel ik me eenzaam’

22 oktober 2024

Toen Fiona (47) en Roland scheidden, verloor ze niet alleen haar man, maar ook haar vriendinnen. Nu probeert ze haar sociale leven weer op te bouwen, maar dat is niet makkelijk. “Ineens merkte ik dat ik niet meer werd uitgenodigd.”

Fiona: “Het was stil in huis. Binnen dekte ik de tafel, voor één persoon. Ik was trots op deze daad van selfcare. Maandenlang had ik geleefd op crackers met kaas, noodles en maaltijdsalades als mijn kinderen Fleur (16) en Levi (14) bij hun vader, inmiddels mijn ex-man, waren. Soms voelde ik me zo beroerd dat ik niets at. Maar deze avond moest het anders, besloot ik. Ik maakte mijn favoriete gerecht: vegetarische rendang. Het gerecht dat ik zo vaak voor onze vrienden had gemaakt. Terwijl ik at, gingen mijn gedachten terug naar een paar jaar geleden. Naar de tijd waarin ik ervan overtuigd was dat echte liefde voor altijd is en vriendschap een leven lang kan duren.
In mijn gedachten passeerden de talloze gezellige etentjes met onze vrienden de revue. Hoe we aten aan de lange houten tafel waar altijd ruimte was voor nog een extra bord. Hoe de kinderen speelden in de tv-kamer en hoe wij wijn dronken en praatten over onderwerpen die ons bezighielden. Het wel en wee in ons dorp, sportclubs, verbouwingen, nieuwe auto’s; in ons kleine universum bestonden geen grote problemen. We leidden allemaal een bevoorrecht leven met genoeg geld op de bank en vrije tijd om leuke dingen met elkaar te doen.”

Droom in duigen

“Sinds de scheiding met Roland, nu twee jaar geleden, ben ik heel wat illusies armer. De grootste droom viel in duigen toen Roland op een gure herfstdag out of the blue aankondigde te willen scheiden. Dat er een ander in het spel was, zei hij niet. Hij bleef volhouden dat hij al tijden niet gelukkig was en ons leven hem benauwde. Ik wist niet wat ik hoorde! Wij stonden bekend als dat warme, gezellige gezin. Als ik de fotoboeken opensloeg en telkens zijn stralende ogen zag, had ik het bewijs in handen dat we heel lang heel gelukkig waren samen. Ik kon het niet geloven en verwachtte dat Roland tot inkeer zou komen. We gingen in relatietherapie en ik stemde in met een time-out zodat hij alles op een rijtje kon zetten, maar helaas. Roland wist het heel zeker: hij wilde uit elkaar.
Maandenlang was ik in shock. Ik kon niet bevatten dat de man van wie ik zielsveel hield, onze kinderen en mij zo veel verdriet deed.  Toen de scheiding werd ingezet, kon de verdeling van ons vermogen me gestolen worden. Het enige wat ik wilde was ons oude leven terug. Ook voor Fleur en Levi. Alles wat vertrouwd voor ze was, dreigden ze verliezen. Het was me alles waard dat ze in hun bekende omgeving konden blijven, al was het maar een gedeelte in de week. Maar ik verdiende niet genoeg om Roland uit te kopen. Roland kon de hypotheek van ons huis wel bekostigen, en dus bleef hij in het huis wonen. Het gaf troost dat Fleur en Levi in de weekenden, als ze bij hun vader waren, hun vrienden konden zien. Vrienden slepen je door zware tijden heen, wist ik. Mijn vrienden zouden er vast ook voor mij zijn nu ik in zwaar weer verkeerde. We hadden samen goede tijden met elkaar beleefd en nu braken de slechte aan. Daar zouden we ook samen delen, dacht ik.”

Alles verandert

“Wat was ik naïef. Want in een situatie waarin alles verandert, verandert ook je sociale leven. Aanvankelijk zeiden mijn vrienden dat ze me zouden helpen, wat ze ook deden. Tjeerd en Anita, een bevriend stel, hebben een luxe tuinhuis op hun erf waar ik in mocht wonen totdat ik een eigen huis had gevonden. Het was heel fijn om een plek te hebben waar ik op adem kon komen. Als ik mijn hart wilde luchten, dronk ik een kop koffie met Anita. En als ik juridisch advies nodig had kon ik terecht bij Tjeerd.
Mijn vriendinnen waren er in de eerste maanden ook voor me. We spraken veel af om te lunchen. Vaak betaalden zij de rekening. Een vriendin boekte zelfs massages bij haar favoriete schoonheidssalon voor me zodat ik echt kon ontspannen. Dat vond ik zo lief. Het voelde als een eeuw geleden dat ik me deze luxe kon permiteren. Sinds de scheiding moest ik op mijn uitgaven letten omdat ik al mijn geld nodig had voor het kopen van een eigen huis. Aanvankelijk kreeg ik veel bemoedigende appjes. Vriendinnen hielden rekening met mijn situatie en informeerden regelmatig naar Fleur en Levi.
Maar na een half jaar leek er iets te veranderen. Als mijn vriendinnen met elkaar afspraken om als vanouds met hun mannen erbij te eten, werd ik niet uitgenodigd. Hetzelfde gold voor verjaardagen. Voorheen stond er iedere maand wel een borrel in mijn agenda, maar sinds Roland en ik uit elkaar waren niet meer. In de eerste maanden na de breuk stond mijn hoofd hier niet naar, maar na verloop wilde ik weer meedoen aan ‘het normale leven’. Het zou niet meevallen in mijn eentje, maar het was belangrijk dat ik mijn vrienden zag. Onze avondjes samen hadden me altijd zo veel plezier gegeven. Ik hunkerde naar positieve energie.”

Te pijnlijk voor mij

“Maar het ‘normale leven’, dat was voor mij niet meer weggelegd, bleek tijdens een gesprek met Anita. Op een ochtend vertelde ze achteloos dat de borrel van de avond ervoor haar zwaar was gevallen. Toen ze zich realiseerde dat ik tot voor kort ook deel uitmaakte van het gezelschap voelde ze zich zichtbaar opgelaten. Hakkelend legde ze uit dat ik niet was uitgenodigd omdat zij en de anderen mij niet in een ongemakkelijke situatie wilden brengen. Roland was er ook bij geweest. Het was vast te pijnlijk voor mij om in dezelfde ruimte te zijn als mijn ex.
  Ik werd ontzettend kwaad. Anita deed voorkomen alsof ze me beschermden door me niet uit te nodigen, maar ik wist wel beter. De laatste tijd was ik ongelofelijk verdrietig geweest. Ik voelde dat al die gelukkige stelletjes zich opgelaten voelden in mijn bijzijn. Confronteerde ik ze met het feit dat hun huwelijk ook in één klap voorbij kon zijn? Toen ik net was verlaten, wilden ze er voor me zijn, maar nu hadden ze behoefte aan een leuke tijd. En Roland? Die deed hier graag aan mee. Hij was de getapte jongen. De gangmaker. Waar Roland kwam, werd gelachen.
Tijdens ons huwelijk was ik trots op de sfeer die Roland kon maken, maar nu verfoeide ik die. Net als onze vrienden. Ik had meer compassie van hen verwacht. Ze wisten dat Roland me had ingewisseld voor een andere vrouw. Kort na de scheiding bleken mijn vermoedens toch waar te zijn: Roland was verliefd. Hij zwoor dat hij haar na de breuk had ontmoet, maar dit was een leugen. Verblind door lust had hij ons huwelijk en alles wat we hadden opgebouwd, stukgemaakt. Ik voelde me verraden, door hem, maar ook door onze vrienden.”

Nieuwe start

“Toen ik via de tamtam in het dorp hoorde dat Roland zijn nieuwe liefde naar een borrel had meegenomen, knapte er iets. Vooral mijn vriendinnen stelden me teleur. De vrouwen aan wie ik mijn ziel en zaligheid had toevertrouwd, dronken nu gezellig drankjes met de vrouw waarmee Roland me had bedrogen. Het maakte me razend. Tot in het diepst van mijn ziel voelde ik me gekwetst. Wat stelde onze eigenlijk vriendschap voor?
Mijn vriendinnen en ik groeiden steeds verder uit elkaar. Ze stuurden steeds minder appjes en we spraken steeds minder vaak af. En doordat ik ze weinig zag, raakten ook hun partners steeds verder uit beeld. Het was een moeilijke tijd waarin ik ontzettend op mezelf werd teruggeworpen. 
Omdat ik in de regio waar ik woonde geen huis kon vinden, verhuisde ik terug naar de omgeving waar ik ben opgegroeid, waar ik wel een huis kon kopen. Ik heb mazzel dat ik bij een organisatie werk die vestigingen heeft door heel het land en ik kon worden overgeplaatst naar een locatie in mijn nieuwe woonplaats. Alleen mijn kleding, schoenen en wat spullen van Fleur en Levi nam ik mee naar mijn nieuwe stek. Ik had recht op de helft van onze inboedel, maar die wilde ik niet. Ik verlangde ernaar om een nieuwe start te maken. Met nieuwe meubels en nieuwe vrienden.
Met die nieuwe spullen kwam het goed. Ik bestelde veel online en na een dagje shoppen in een fijne woonwinkel kon ik mijn huis inrichten. Het maken van nieuwe vrienden bleek een stuk lastiger. Ik moest ontzettend wennen aan de omgeving. Met mijn buren voelde ik geen klik en ook op mijn werk vond ik de mensen gereserveerd. Natuurlijk hielp het niet mee dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik was verschrikkelijk kwaad om het onrecht dat mij was aangedaan. Jaloers was ik ook. Vooral op vrouwen die wel samen waren met de vader van hun kinderen. Nee, ik was niet bepaald een vrolijke verschijning.”

Perfecte bubbel

“Hoe anders was het toen ik nog getrouwd was met Roland en ik in mijn perfecte bubbel leefde. Mensen knoopten toen spontaan praatjes met me aan. Ze namen me in vertrouwen, maakten grapjes en gaven me complimenten. Ik deed ertoe. Nu ik me slecht voelde en juist meer behoefte had aan contact, was die er niet. Het maakte me verdrietig en nog verbitterder dan ik al was. Als alleenstaande moeder is het leven een stuk zwaarder dan wanneer je samen bent met een joviale vent met veel geld op de bank. Ik hunkerde ontzettend naar de gezelligheid en warmte van mensen om me heen.
Gelukkig hebben Fleur en Levi hier meer dan genoeg van. Zijn wonen door de weeks bij mij en leerden op hun school veel nieuwe kinderen kennen met wie ze vaak rondhangen. In de weekenden, als ze bij Roland zijn, zien ze hun oude maten. Met zo veel vrienden is er altijd wel wat te beleven. Hun leven lijkt een aaneenschakeling van leuke activiteiten. En dat gun ik ze. De scheiding was pittig voor ze, maar ze redden zich.
Met mij ging het een tijd lang helemaal niet goed. Doordeweeks, als Fleur en Levi bij mij waren, ging het nog, maar in de weekenden, al het huis stil en leeg was, kwam ik mijn bed niet uit. Ik had geen trek en vond mezelf niet de moeite waard om voor te koken. Je eenzaam voelen heeft ontzettend veel impact. Het gaat verder dan het gebrek aan verbinding met anderen. Mijn zelfvertrouwen leed eronder. Kennelijk was ik niet leuk en interessant genoeg meer om mee op te trekken. Lagen mijn beste jaren achter me? Had ik mijn mooiste tijd al beleefd? Ik werd verschrikkelijk onzeker en dacht zelfs dat ik nooit meer gelukkig zou worden.”

Mijn beste gezelschap

“Mijn tante, die me lijkt te kunnen lezen, zei een paar weken geleden dat ik beter voor mezelf moest zorgen. Het was haar opgevallen dat ik helemaal geen planten in mijn huis had, terwijl ik daar altijd zo van hield. Mijn tuin was overwoekerd door onkruid. Dat vond ze veelzeggend. Want in mijn vroegere tuin was ik altijd aan het rommelen. Ik brak toen ze het ter sprake bracht en vertelde dat ik het plezier miste dat mijn vroegere vriendinnen me gaven. Ik rouwde om de vriendschappen die ik was verloren. Fleur vertelde laatst dat de moeders van haar vriendinnen een weekendje weg waren geweest met elkaar. Dat deed me zo vee pijn om te horen! Iedere keer als ik eraan dacht, kromp mijn maag ineen. Het waren harde lessen. Het werd me duidelijk dat ik me, om me weer goed te voelen, me moest richten op mijn toekomst en niet mijn verleden.
Ik probeer nu mijn eigen beste vriendin te zijn. Ik heb mezelf planten cadeau gegeven en  ik heb besloten om voor mezelf te koken als Fleur en Levi niet thuis zijn. Mijn zelfgemaakte rendang smaakte overigens heerlijk. Ik weet dat er een dag komt waarop er weer fijne mensen aanschuiven aan mijn tafel. Als ik goed gezelschap ben voor mezelf komen zij vast op mijn pad.”

Tekst: Sonja Brekelmans. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.